«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Ήταν σαν απόψε… σαν τούτη τη στιγμή! Δραπετσώναααααα!!!


«Τίνος είναι αυτό μωρέ…τίνος είναι αυτό; Χαλάλι του…Χαλάλι του»!!!
Ήταν... όταν ήμουνα 17χρονο παιδόπουλο, σαν χόρεψα τη «Δραπετσώνα» στην Παραβόλα, στο μαγαζί του Μπάρμα Γιάννη Μαυραγάνη…Βαριές, όμορφες, αγωνιστικές, νοσταλγικές… Θύμισες!
Ήμασταν μια παρέα καμιά δεκαπενταριά ΚΝίτες και δημοκράτες συμμαθητές στο Λύκειο και άλλοι φίλοι, τους περισσότερους τους θυμάμαι…
 Η συνέχεια ΕΔΩ: prototypia: Δραπετσώναααααα!!!
 Ήταν σαν απόψε… σαν τούτη τη στιγμή! Που γράφω τα παρακάτω λόγια!!
Που «έλαβαν χώρα»  αυτά τα γεγονότα… που κι ΕΜΕΙΣ συμβάλαμε σαν πρωτοπόροι νεολαίοι οργανωμένοι  τότε…στην Περήφανη ΚΝΕ …και Συνειδητοποιημένοι… Εκείνα τα γεγονότα … Ουσιαστικά και συμβολικά … να «Λάβουν χώρα»!
Και «Τόπο» και «Ψυχές» και «Χώρα» έλαβαν… Τώρα… πως τούτη η Χώρα …η Πατρίδα μας, βρέθηκε Εδώ που βρέθηκε με το σύστημά σας… ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε υποχρεωμένοι για μιαν ακόμα φορά ν’ Απαντήσουμε…

Δικός σας το… «της Απολογίας Χρέος» … κι είναι βαρύ πολύ βαρύ πιστέψτε με  και μάταιες οι προσπάθειές σας, να μας το αιτιολογήσετε!
Εσείς ήσασταν Εδώ… και ψευτοϋπάρχετε ακόμα με του καπιταλισμού σας την αποτυχημένη εξουσία, με το κατακρημνισμένο σας…  το εγώ!
Κι ΕΜΕΙΣ…
ΕΜΕΙΣ απ’ την άλλη Όχτη του ποταμιού… ήμασταν κι είμαστε … απ’ την Απέναντι:  Του Σοσιαλισμού- Κομμουνισμού!

Ήταν σαν απόψε… σαν τούτη τη στιγμή! Το 1977!!!
Ναι … πριν 40 χρόνια ακριβώς!!!!

Γιατί μου το θυμίσατε απόψε;

Που είχαν τα Όνειρα κι οι Αγώνες μας Ελπιδοφόρο Δρόμο… και η Πολιτική και Πολιτισμική μας Έκφραση… Τεράστια Αποδοχή!

Τώρα… στη βαλτωμένη κατάσταση, κάποιοι από μας πασχίζουμε να κρατάμε το κεφάλι μας…όξω απ’ το βούρκο!

Πρώτα για να …. Όσο μπορούμε να υπάρχουμε… και δεύτερα για να διατηρούμε τις Αδιάσειστες Ουμανιστικές Αξίες κι Ελπίδες μας!
Για το Λαό μας… για όλον το Λαό … για όλους τους Λαούς της Οικουμένης!!!

Αντέχουμε ακόμα… και θα αντέχουμε όσο υπάρχουν Αυθεντικοί κι Αληθινοί  Άνθρωποι… της Παραγωγής, της Δημιουργίας,  του Αγώνα και του Πολιτισμού!

Αντέχουμε ακόμα… και θα αντέχουμε όσο υπάρχουν… Αληθινοί Άνθρωποι του Λαού μας!

Αντέχουμε ακόμα…και θ’ αντέχουμε… κι όσο βαρά η φλέμα μας, θα Μιλάμε Αληθινά, θα Τραγουδάμε Περήφανα …και θα Χορεύουμε Λεβέντικα!!!

Και τούτος ο Χορός Αδέρφια μου… δε θα ’ναι ο τότε χορός του Ζάλογγου, με τη σημειολογία του … ο μετέπειτα της συνεχιζόμενης Ηρωικής Λαϊκής-Εθνικής μας Αντίστασης…αλλά ο Μελλοντικός Χορός της Ξαστεριάς … με την Ετυμολογία του!

Να μου το θυμηθείτε…

Σιμά κοντά είναι η χαραυγή… (Μ’ αγώνες και θυσίες θα φέξει)… Ανοίξτε τα μάτια σας να τη δείτε!

Τιμή και περηφάνια πρέπει … σε κάθε Άνθρωπο που Αγωνίζεται, σε κάθε Λαό που Αντιστέκεται…  Ενάντια στην Απολυταρχική υποβολή και στην Αντιουμανιστική επιβολή  απ’ όπου κι αν προέρχεται!!!

Κράτα γερά Λαέ μου… και Καλή Αντάμωση… στα Μετερίζια του Μέλλοντος!!!

ΥΓ: Τα παραπάνω… κι όλα όσα έχω στην ψυχή μου… τ’ Αφιερώνω στον Αείμνηστο Πατέρα μου, τον Γιάννη του Μήτσου του Ντόκα και συνάμα στη Μάνα μου τη Βασιλική … που μας γέννησαν… εμένα και την Αδερφή μου την Αμαλία  και μας ανάθρεψαν… έτσι ώστε να γίνουμε Αληθινοί κι Ωραίοι Άνθρωποι… 
Κράτα Μάνα!!! 
 Που με Γιόρτασες και φέτος Παραδοσιακά… για μιαν ακόμα φορά!!

ΥΓ 1: Βαριές Αναμνήσεις … Είκοσι Ναι… είκοσι χρόνια μετά … το 1997 …παραβρέθηκα συγκινημένος, με την παρέα μου, νοσταλγικά και βασανιστικά ….στον ίδιο χώρο … εκεί που ήμασταν…το 1977!
Αγαπημένοι μου Άνθρωποι, συμμαθητές μου, φίλοι… έρχονταν και με παρότρυναν τον δικό μου «Ζεϊμπέκικο χορό» … να ζωγραφίσω!
Έψαχνα τον χρόνο μου… «να βρεθώ ... με τον εαυτό μου» και να εκφραστώ όπως αισθανόμουν!
Κάποια στιγμή όταν τους είπα… «πώς είμαι εντάξει»… σηκώθηκε ένας φίλος κι αδερφός μου… παίρνει το μικρόφωνο και λέει: Απόψε θα μας χορέψει…  ο Μήτσος ο Ντόκας …και δίνει παραγγελιά το τραγούδι μου… σήκω ρε Μήτσο μου λέει:
Ξανασηκώθηκα και άρχισα να χορεύω τη «Δραπετσώνα»!
Ενδιάμεσα … χορεύοντας … ξανακούω τη φωνή του:
Τώρα το μαγαζί ν’ ανοίξει 150… Ναι (Εκατόν πενήντα σαμπάνιες) … στον φίλο κι αδερφό μου, που χορεύει και γιορτάζει απόψε!
Τέσσερα γκαρσόνια άνοιγαν σαμπάνιες κι εγώ χόρευα!
Αν κι απ’ τη μία η την άλλη … της δοξασίας μου πλευρά δεν ένιωθα και τόσο καλά… για την ανεξέλεγκτη σπατάλη… απ’ την άλλη της νοσταλγίας μου …συγκινημένος δικαιολογούσα την απρόσμενη εκδήλωση Αγάπης και Θαυμασμού στο πρόσωπό μου!
(Έχω όλα τα ονόματα…για την Ιστορία και για όποιον αμφιβάλει).

ΥΓ2: Τέλος Αφιερώνω όλα τα παραπάνω… Σε σας που με θυμηθήκατε σήμερα… κι επικοινωνήσατε μαζί μου … και συνάμα σ’ όλους εσάς που δε με ξεχάσατε… Σε σας που πάντα σας σκέφτομαι….και με σκέφτεστε!!!

 Εδώ… απόψε… μετά απ’ τη «Δραπετσώνα»…  που χόρεψα και τώρα…για μιαν ακόμα φορά υπογράφω:

Δημήτρης Ντόκας


Έφυγε απ' τη ζωή ο Κώστας Μπαρδάκης (Πόλεμος)!