***
Τα δίκια του καιρού με ξεπροβόδισαν
Στην ξέρα του ονείρου κάποια νύχτα
Αυτούς που μ’ αμφισβήτησαν εμπόδισαν
Να με φιμώσουν… και μου φωνάζουν… ρίχτα!
της αγανάχτησης… οι λέξεις καίνε
Αυτές που ξεπηδούν από τα χείλη μου
Γι’ αυτούς που αποδείχτηκε πως φταίνε!!!
Κατάργησαν τα σύγνεφα της σκέψης μου
Αέρηδες που άκοπα φυσάνε
Στο βούισμα της κάθε μίας λέξης μου
Ελπίδες κάθε τόσο ακουμπάνε...