«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Μισόν Αιώνα … στο «Πεζοδρόμιο»!

«Είναι κι αυτό προνόμιο… να ζεις στο πεζοδρόμιο»!!

Γι’ αυτό έγραψα…χρόνια πριν τους παρακάτω στίχους!!!
Έχοντας στο μυαλό μου … όλα τα βαριά κι αμάχητα βιώματά μου.
Και τόσα πολλά ακόμα….
Αυτά που έχουν να κάνουν με τη στάση ζωής μας, με τις επιλογές, με τις αταλάντευτες κοινωνικοπολιτικές μου συμπεριφορές.
Το πλήρωσα και το πληρώνω ενσυνείδητα το «βαρύ κόστος» των επιλογών μου.
Θα συνεχίζω να πορεύομαι Ολόρθος και Μεσοστρατίς στη δύσβατη δημοσιά του βίου μου.
Γιατί… έτσι βγαίνει από μέσα μου κι έτσι γαλουχήθηκα και νουθετήθηκα!

Γιατί … το ’ξερα άλλωστε πως θα συμβεί…
επαληθεύτηκα κι επαληθεύομαι!!

Γιατί… Νιώθω περήφανος… γι’ αυτό!!!


Ποιο δρομί                 108
      ***
Είδα, έμαθα, πικράθηκα
Χρόνια  έψαξα, μαράθηκα
Λάθη μέτρησα,  μ’ απόγνωση
Μα δε βρήκα, κατανόηση.

Ποιο δρομί, πες μου να πάρω
Και που να σταθώ
Στο ταξίδι μου, ποιον φάρο
Να εμπιστευτώ.

Έζησα χαρές, αγάπησα
Σε αγώνες, πρωτοστάτησα
Δίκια, έχτισα στο δρόμο μου
Θλίψη, φόρτωσα στον ώμο μου.
                                                                                                                                       
Ποίηση: Δημήτρης Ντόκας
Μουσική: Γιάννης Ψειμάδας
(Έλα να σου βάλω αυτό το τραγούδι να τ’ ακούσεις)!!!

Ναι έχω 50 χρόνια στο «πεζοδρόμιο» … της ζωής !!!
Από μικρό παιδί … σήμερα έκλεισα τα 58 μου χρόνια… Γεννήθηκα σαν σήμερα… στις 20 Φλεβάρη 1960, μέρα Σάββατο, στις 12 το μεσημέρι!!!

«Κράτα μάνα και θα γίνει το μεγάλο πήδημα
Λευτεριά και Ρωμιοσύνη είναι Αδέρφια δίδυμα»
(Στίχοι: Πυθαγόρας Παπασταματίου)!!!

Το φέρω σαν τίτλο τιμής… καύχημα… γιατί απ’ τον παππού μου κι απ’ τον πατέρα μου γνώρισα και με γνώρισαν πολλοί Πραγματικοί Αληθινοί Λαϊκοί Αγωνιστές!!!
  
Με σεμνό ρίσκο… κι επιφυλαχτική του σεβασμού ανάμνηση, αναφέρομαι τώρα … με τον κίνδυνο να ξέχασα αρκετούς… που ξέχασα… και με την ικεσία να μου συγχωρήσουν την δικαιολογημένη, εκ του χρόνου παράληψη, όσοι ζουν ακόμα… και οι απόγονοί τους!!! 

Γνώρισα… με γνώρισαν…και Πορεύτηκα στου Λατρεμένου Τόπου μου, στου Βραχωριού τη δημοσιά…από τότε που με είχε… μικρό παιδί… ο παππούς μου ο Μήτσος ο Ντόκας στα γόνατά του… κι  ο πατέρας μου ο Γιάννης Ντόκας… στην αγκαλιά του:

Με Κολιγιάννη, με Καραπαπά, με Καρέλο, με Σωτηρόπουλο, με Κρικοχωρίτη με Αλεξάκη, με Σαλάκο, με Κρίκο, με Παληγιανοπούλου, με Γερολυμάτο, με Μπαζοδήμο, με Συμιώτη, με Πατούλα, με Κυλάφη, με Καλφούντζο, με Λαμπροκωστόπουλο, με Στούμπο, με Αρβανίτη, με Σοροβό… με Νικολακόπουλο, με Κοσκινιώτη!!!  

«Περήφανος περπάτησα τις δημοσιές, τις στράτες
Σαν πως διαβαίνουν οι τρελοί και οι Επαναστάτες»!*
Οι σταυραετοί της Λευτεριάς, της Λαϊκής Εξουσίας
Οι φωτεινοί της ξαστεριάς… και της Αθανασίας!!!**

*Τούτους τους στερνούς στίχους μου τους εμπνεύστηκα πριν από λίγο και σας τους καταθέτω … «εν τω άμα»!!!
Έτσι … να … «για να πάει το αίμα στη θέση του» … και… «η Αλήθεια στον τόπο της»!!!

** Θα μπορούσα … τι θα μπορούσα… μπορώ… να θέσω κάτω από κάθε φράση μου απ’ τα παραπάνω, σχετικές φωτογραφίες, βίντεο και ηχογραφημένες συνομιλίες μου. Δεν το κάνω πρώτα να μη «φορτώσω» το κείμενο και δεύτερο… και πιο ουσιαστικό… να μην εκληφτεί σαν εγωϊστικό!

«Κι αν βγαίνετε στο τρέξιμο, στην πάλη, στο λιθάρι»!!!

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΑ ΜΕΤΕΡΙΖΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Δημήτρης Ντόκας

20 Φλεβάρη 2018