«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Γιάννης Μπογδάνος...Το πεζοδρόμιο!!!


Αυτό το τεράστιο Τραγούδι του Αείμνηστου Τραγουδοποιού του Γιώργου Μητσάκη το Τραγούδησε σε πρώτη Ερμηνεία… ο Φίλος μου… ο Γιάννης Μπογδάνος!!!

Το πεζοδρόμιο ( Ο βαρδάρης ) - 1951         
    
Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Πρώτη Ερμηνεία: Γιάννης Μπογδάνος       
Δεύτερη Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης       

Τι γυρεύεις παλληκάρι
τέτοια ώρα στον Βαρδάρη.
Εγώ δεν είμαι παλιατζής
καημούς για ν’ αγοράζω
Βλέπω τους άλλους που πονούν
κι εγώ αναστενάζω.

Είναι κι αυτό προνόμιο
να ζεις στο πεζοδρόμιο
παλληκάρι μου...


Όποιον δρόμο και να πάρεις
θα σε πιάνει ο Βαρδάρης.
Πάρε μολύβι και χαρτί
και γράφε αναμνήσεις
Στο πεζοδρόμιο αυτό
πόσο καιρό θα ζήσεις.

Το Ερμήνευε …παλιά στην Πλάκα … στην Αθήνα…και το χόρευα… «πριν παρουσιαστώ φαντάρος»… ο Γιάννης Μπογδάνος!!!

Ναι ρε… πριν με γνωρίσετε…

Αφιερωμένο … σε σας ρε Μάγκες … που ήμασταν μαζί φαντάροι στο 525 ΜΤΠ… στο Πολύκαστρο του Κιλκίς … εκεί που «Αντέξαμε» … τι κι αν μας «έπαιρνε ο Βαρδάρης»!!!

Μια παρέα ήμασταν… κι έρχονταν η τότε Στρατονομία με πολιτικά και «τα καρακόλια»… σαν το χόρευα…να με «τραβήξουν» στο πειθαρχείο!
Επειδή χόρευα …όπως ήθελα… Αυτό το τραγούδι… και «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»… και τη «Δραπετσώνα»!!!

Λεβέντικα κι Αληθινά… δεν το κατάφεραν ποτέ!!!

Δεν κατάφεραν να με «χώσουν» ούτε μιαν ώρα στο πειθαρχείο… γιατί οι αετοί δεν «πιάνονται»…και τ’ αηδόνια δεν «αντέχουν» στο κλουβί!!!
Τώρα θα το γράψω για πρώτη φορά!!!

Πάρτε τις Αλήθειες του Μήτσου του Ντόκα … αν τις Αντέχετε….

Απ’ τους 250 φαντάρους που ήμασταν τότε στο 525 ΜΤΠ … είκοσι ναι… 20 ήμασταν χαρακτηρισμένοι σαν Κομμουνιστές!
Τώρα που και πως το ξέρω; το ήξερα και τότες… και πως μπορώ να το τεκμηριώσω… είναι δικό μου θέμα!!!

Αφιερωμένο … σε σας ρε Μάγκες …που ήρθατε και με βρήκατε στο Καινούργιο Αγρινίου μετά από 34 χρόνια!!!

Που δε με ξεχάσατε…

Κι Ειδικότερα σε σένα Φίλε Μητσάρα Κ… που ήρθες Απ’ την Αθήνα στο Καινούργιο Αγρινίου πρόσφατα…και μ’ αντάμωσες μετά από 34 χρόνια!

Και μου είπες τη βαριά κι ασήκωτη για μένα φράση: «Φίλε… το ’χα χρέος ψυχής να σε ξανασυναντήσω…»!!!

(Παίρνω για ότι γράφω όλες τις ευθύνες πάνω μου)!!!

Όταν οι Θύμισες γίνονται Ερινύες… δεν μπορώ τίποτα άλλο να κάνω … παρά να τις….

Δεν το γράφω… υπογράφω:

Δημήτρης Ντόκας