Όταν ήμασταν έφηβοι, είχαμε και μείς παντιέρα τα μεγάλα μας όνειρα, θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε πιο όμορφο, πιο ακριβοδίκαιο, πιο ανθρώπινο, πιο αληθινό! 0υτοπία!! Τώρα στα πιο μεγάλα μας χρόνια, κρατάμε με πιότερη δυναμική και πείσμα, ψηλότερα την ένδοξη λαϊκή παντιέρα. Επιμένουμε! αθεράπευτα ελπιδολάτρες όντες, να κρατάμε τις βασανιστικές μας εμμονές, αναμμένα κάρβουνα στα χέρια, με μια σπίθα λιγότερη όμως, αυτή που κρύψαμε στην ψυχή μας! Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνει παγκόσμια φλόγα, ακαταμάχητη λάβα, πυρκαγιά που θα κατακάψει των εκμεταλλευτών τ’ άδικα, του σαθρού ψευτοπαγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού τα εγκλήματα, λέτε να ’φτασε η ώρα; Ο κόσμος όμως, δείχνει πως δε θέλει ν’ αλλάξει ρότα, ποιος θα του το επιβάλει; Και μείς δε θέλουμε ν’ αλλάξουμε ιδέες! ποιος θα μας το απαγορεύσει; Αλλά τι ειρωνεία! εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί ουμανιστές, να επιμένουμε αντιστεκόμενοι και κάποιοι, παράλογα και ένοχα εφησυχασμένοι να μας αντιστρατεύονται, να μας αντιπαλεύουν!
Στο κάτω - κάτω της γραφής, για όλους παλεύουμε εμείς και ’κείνοι για κανένα!!.
Εμείς εναντιωνόμαστε σ’ όσα μας ταλανίζουν κι αυτοί υποτάσσονται σ’ όσα τους βασανίζουν!!!.
Δημήτρης Ντόκας
