Μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Βάρναλη παρουσιάζει ο Σύλλογος των Αγχιαλιτών της Αθήνας «Η Αγχίαλος» στις 4 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με αφορμή τα 35 χρόνια από το θάνατό του.Η μελοποίηση των έργων του Κώστα Βάρναλη ανατέθηκε σε διακεκριμένους συνθέτες από το χώρο της σύγχρονης λόγιας ελληνικής μουσικής δημιουργίας, όπως οι: Θόδωρος Αντωνίου, Αθανάσιος Ζέρβας, Δημήτριος Θέμελης, Θοδωρής Καραθόδωρος, Ντίνος Κωνσταντινίδης, Χρήστος Σαμαράς και Κυριάκος Σφέτσας. Τα έργα θα ερμηνεύσουν διακεκριμένοι soloist και μουσικά σύνολα, όπως: Βασίλης Αγροκώστας – Βαρύτονος, Ψάλτης, Τάσος Αποστόλου – Μπασοβαρύτονος, Αγγελική Καθαρίου – Μεσόφωνος, Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο, Κουαρτέτο Σαξοφώνων Αθήνας, Αγγέλα Γιαννάκη – Βιόλα, Θανάσης Ζέρβας – Σαξόφωνο, Κωστής Θέος – Βιολοντσέλο, Ηλίας Στασινός – Πιάνο, Βίκυ Στυλιανού – Πιάνο και Iwona Glinka - φλάουτο.
Αφορμή για την εκδήλωση στάθηκε αφενός η καταγωγή του ποιητή αφού ως γνωστόν η μητέρα του κατάγονταν από την Αγχίαλο της Ανατολικής Ρωμυλίας και αφετέρου το γεγονός ότι το 2009 κλείνουν 35 χρόνια από το θάνατο του.
Ο Κώστας Βάρναλης, (Το επίθετο του πατέρα του ήταν Μπουμπούς), γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας το 1884 και πέθανε στην Αθήνα στις 16 Δεκέμβρη το 1974. Σημαντικός λογοτέχνης έγραψε ποιήματα αφηγηματικά έργα, κριτική μεταφράσεις. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην Φιλιππούπολη, Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και με υποτροφία στο Παρίσι. Εργάσθηκε για πολλά χρόνια σαν εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση και σα δημοσιογράφος. Υπήρξε συνεργάτης σε πολλά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες μεταξύ των οποίων και στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια.
Tο 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν.
Tο 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν.
Οι Μοιραίοι
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει;
Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Kώστας Βάρναλης
