«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Μια βραδιά στη… Λάρισα!!!


Ανατρέχοντας απόψε στο αρχείο μου… «με ξαναντάμωσαν» μέσα απ’ τις παλιές  φωτογραφίες μου… κάποιες βασανιστικές μου νοσταλγίες….
Τις φωτογραφίες μας, δεν τις δημοσιοποιώ … εσείς που είστε μαζί μου, έχετε τον πρώτο λόγο να μου δώσετε το… ΟΚ!!!
Τα συναισθήματά μου όμως τα δημοσιοποιώ, γιατί ανάμεσά τους βρίσκεται κάποιο… της ψυχής και της καρδιάς παράπονο… που πολύ βαριά με καίει…

Μια βραδιά στη… Λάρισα!!!

Αφιερωμένο…
στ’ Αγαπημένα και Λατρεμένα μου πρόσωπα!

Που ζήσαμε μαζί …εκείνες τις όμορφες στιγμές!!

Μα πρώτα και πάνω απ’ όλους και απ’ όλα ευχαριστώ… εσένα που μου τις χάρισες!!!

Τι κι αν θα θέλαμε όλοι μας… να την ξαναζήσουμε εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά… γιατί η νοσταλγική μας πίκρα… τώρα… θα μας ξανάκανε να βουρκώσουμε…

Μια βραδιά στη… Λάρισα!!!

Με τις αναμνήσεις μας … κι όποιος Αντέξει!!!

               Κάποια βραδιά στη Λάρισα
***
Κάποια βραδιά στη Λάρισα
Το «είναι μου» σου χάρισα
Τι κι αν το άλλο μας πρωί
Φωτιά μας έβαλε η ζωή.

Κάποια βραδιά στη Λάρισα
Τα «όλα σου» σταμπάρισα
Και ότι θες να κάνεις
Το όνειρό μας ήταν χτες
Τι κι αν μετάνιωσες κι αν φταις
Τώρα πια δε με φτάνεις…

Ήπιες απ’ το ποτήρι μου
Κι απ’ την καρδιά μου πόνο
Έκανες το χατίρι μου
Κι αυτό θυμάμαι μόνο.

«Μ΄ ένα ποτήρι πίναμε κι οι δυο
τώρα τα 'χεις κάνει ρημαδιό…»!!

 Μ΄ ένα ποτήρι πίναμε κι οι δυο …θυμάσαι;
Το τραπέζι μας… σαν μας είδε αγκαλιά…
Απ’ τον ενθουσιασμό του … το γύρισε ανάποδα
Ο φίλος μας ο Σωτήρης!
Απ΄ την αγάπη που έτρεφε απέναντί μας…
Σαν μας είδε αγκαλιά .. του άρεσε!
Το ποτήρι μου το ’πιασα στον αέρα!!!

Μ΄ αυτό το ποτήρι… με το ποτήρι μου… πίναμε κι οι δυο!

«Μ΄ ένα ποτήρι πίναμε κι οι δυο
τώρα τα 'χεις κάνει ρημαδιό…»!!

Εσύ κι εγώ τότε δε φανταζόμασταν ποτέ… πως αυτός που έπιασε το ποτήρι στον αέρα  και τρελάθηκε «με τη φάση» και σηκώθηκε και παρήγγειλε και χόρεψε …. «Το Τρελοκόριτσο»
Θα ήταν ο στερνός συνεργάτης – στιχουργός του Γρηγόρη Μπιθικώτση!


Αυτός είμαι… κι αισθάνομαι ευγνώμων απέναντι πρώτα σε σένα, στους γονείς μας, στους φίλους μας, στους καθηγητές μας,  και σ’ όλους όσους μας αγάπησαν!!

Δε θα ξεχάσω ποτέ… εκείνη …τη «μια βραδιά στη Λάρισα»!!!

Αχ Τάλαινα ζωή!!!

Νοσταλγικά … απόψε … κάτω απ’ αυτό το κείμενό μου, πασχίζει μια «όμορφη νοσταλγία μου», να μου πάρει συγκινημένη την πένα απ’ τα χέρια … μαζί μου να υπογράψει!!!

Ποιος υπογράφει άραγε… εκείνη … η εγώ;

Κείμενο – στίχοι: Δημήτρης Ντόκας