«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Αθήνα - Αθήνα πεθαίνω μαζί σου πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ!!!


«Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει γιατί δεν τη θέλει κανείς»!!!

Αθήνα
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος

Για ένα όμως… βαριά πικραίνομαι… που η Αθήνα που έζησα… τότε, που ήξερα… σήμερα δεν υπάρχει… κι αυτό πολύ με πονάει!!!

«Ρε μπαγάσα .. τι έγινε εψές;
Συγκινήθηκα κι εγώ … χωρίς να ξέρω κανένα απ’ τα κορίτσια…»!

Αυτό μου το είπε ο φίλος μου ο Γιώργος, (που τον είχα μαζί μου τότε σαν ανταμώσαμε)…
Στο Καινούργιο …Με τις συμφοιτήτριές μου απ’ τη σχολή Δημοσιογραφίας στην Αθήνα… την επόμενη μέρα!


«Ρε Μήτσο…
(μου είπε μια κοπελιά γειτόνισσά μου…) για να ’ρθουνε να σε βρούνε, μετά από τόσα χρόνια … τα κορίτσια … πρέπει ν’ άφησες καλό όνομα τότε στην Αθήνα»!
Η βουρκωμένη απάντησή μου: «Δεν ξέρω τι άφησα… τι έκαμα… ένα μόνο ξέρω… πως ήμουνα αληθινός»!!!

Νίκη μου,  Γιάννα μου, Χρύσα, Ζακλίν … έδωσα ψυχή και δίνω!!!

Κι είμαι περήφανος που η Αληθινή αγκαλιά μου χωράει… τόση συγκίνηση!!!!
Κι εγώ ποτέ δεν το περίμενα…

Δε φεύγετε και θα φύγετε (όσο βαρά η φλέβα μου)… ποτέ απ’ το μυαλό μου!!!

Για ένα όμως… βαριά πικραίνομαι… που η Αθήνα που έζησα… τότε, που ήξερα… σήμερα δεν υπάρχει… κι αυτό πολύ με πονάει!!!

Αυτό είναι το δικό μου πρόβλημα .. που πάντα με τυραγνάει!!!!!!

Υπάρχω ακόμα κι υπογράφω…μ’ απερίγραφτη νοσταλγία… μέσα και κάτω απ’ τις τυραγνίες μου….

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ …ΚΟΡΙΤΣΑΡΕΣ ΜΟΥ!!!

Δημήτρης Ντόκας