«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Του Μάρκου Μπότσαρη… Είμαι Περήφανος που έχω «ρίζα» απ’ το Σούλι!!!


Εδώ χορεύουμε «φυσούνι»!
Από δεξιά : Θωμάς Καραντζίνης, Δημήτρης Ντόκας
Δημήτρης Μπαμπάτσικος, Χρήστος Κολοβός!!!

prototypia: Όταν οι Αναμνήσεις «με σκορπάνε»….


«Αέρας τα φυσάει τα πλατανόφυλλα…»!

25 Μάρτη σήμερα… 2018!
Βαριά μέρα …  κι αδιάσειστη της μαρτυρίας των προγόνων μου Ιστορική παρακαταθήκη!
Κατάγομαι απ’ το Περήφανο κι Ανυπόταχτο Σούλι!
Η Ιστορική Παράδοσή μας από στόμα σε στόμα … μεταλαμπαδεύεται!

Ξέρετε ποιος πήρε το κεφάλι του Οτάμ Πασά …
μετά απ’ τη Νικηφόρα μάχη των Ελλήνων στα γιοφύρια του Αλάμπεη;
 Ο Ανυπόταχτος πρόγονός μου … ο Σουλιώτης… ο Γιάννης ο Ντόκας !!!

Κι εμένα ο Παππούς μου ο Μήτσος ο Ντόκας πρώτα μ’ έμαθε Ιστορία, δεύτερα να χορεύω λεβέντικα… και μετά, ίσως και συνάμα όπως χορεύω … να περπατώ!
Και κείνες οι διδαχές αδέρφια μου…
Μ’ έκαναν να ’μαι Ανυπόταχτος κι Αγονάτιστος …. Ολόρθος μέχρι και σήμερα…

Έμαθα … την Ιστορία!
Έψαξα και βρήκα τις βαθιές και περήφανες ρίζες μου… απ’ το Ανυπόταχτο Σούλι!!
Μέχρι που οι Σουλιώτες, μαζί με τον Μάρκο Μπότσαρη, κλείστηκαν στο Ηρωικό Μεσολόγγι:

Τον Μάρκο παν στην εκκλησιά… τον Μάρκο παν στον Τάφο!!!

Αυτό το τραγούδι … και την Ιστορία του θανάτου του Μάρκου Μπότσαρη μου την μετέδωσε, με βουρκωμένα μάτια,  παραδοσιακά… ο παππούς μου ο Μήτσος Ντόκας!

Μα σαν ακούγαμε απ’ τον ραδιοφωνικό σταθμό του Μεσολογγίου χορευτικά δημοτικά του φώναζα:

«Σήκω παππού… να μην πάει χαμένο το τραγούδι»!!!
Έτσι μ’ έμαθε…
Σηκώνονταν και με κράταγε όπως μ’ έμαθε να χορεύω….
Γι’ αυτό ορέ μέχρι και σήμερα με βλέπετε να μη σκύβω … κεφάλι!!!

Οι Κολοκοτρωναίοι … 

Οι Κολοκοτρωναίοι …
Αυτό το τραγούδι έχει και ένα δίστιχο παρακάτω:

«Καβάλα παιρν’ … ορέ παίρνουν Αντίδωρο
Απ’ το παπά το χέρι»!!!

Τούτο το τραγούδι με σήκωνε στην πλατεία του Καινούργιου, κάτω απ’ τον πλάτανο  και το χόρευα 4χρονο παιδί … και με κράταγε ο παππούς μου ο Μήτσος ο Ντόκας!
Θυμάμαι…  δε με βλέπανε … οι παρευρισκόμενοι και σηκώνονταν όρθιοι και χειροκροτούσαν…
 «Ποιος χορεύει … ορέ»;
 Άκουγα!
Και από παραπέρα ένα βαρύ Λυγμό - Απάντηση:
«Ο Μήτσος ο Ντόκας… και κρατάει τ’ αγγόνι του»!
Κι εγώ τον πάενα … λεβέντικα το σκοπό…  κι άκουγα τον παππού μου να μου δίνει προστάγματα:
Εδώ «κάρφωσε» .. «το κάρφωμα»… Εδώ «κωλοκαθιά»… «το κάθισμα»!
Εδώ «γυροβολιά»… «τη στροφή»!
Και τον πάενα τον τσάμικο… κι άκουγα τον  Γιώργο τον Σαρτζή να φωνάζει ενθουσιασμένος:
Ένας φωτογράφος ορέ… δεν είναι … ένας φωτογράφος ΕΔΩ:
Κι άκουγα τον Νίκο τον Καρκατσιά… να φωνάζει συγκινημένος στον πατέρα μου, που δούλευε σερβιτόρος… και στέκονταν παράμερα:
«Γειά σου ρε Γιαννάκη  για το παληκαράκι σου»!
«Γιαννάκη»… τον λέγανε οι Καρκατσαίοι τον πατέρα μου που τον αγάπαγαν πολύ!
Κι άκουγα τον Κώστα τον Τσικολάτο όρθιο να φωνάζει: και… και… και… και … χαλάλι σας!!!
Τελειώνει η Αείμνηστη Τραγουδίστρια η «Αργυρούλα» το τραγούδι… πηδάει κάτω απ’ το πατάρι… με παίρνει κλαμένη αγκαλιά … κι κόσμος χειροκροτάει…

Κι εγώ από τότε … «σαν με τον εαυτό μου βρίσκομαι» … χορεύω τους «Κολοκοτρωναίους»!!!

Έτσι για να πάει το αίμα μου στη θέση του… κι οι βαριές Αναμνήσεις μου στο παρελθόν μου!!!

Και συλλογιέμαι τώρα:
«Σαν όποιος δεν έχει παρελθόν
Το μέλλον δεν του πρέπει»!

ΥΓ: Ένα Τεράστιο Ευχαριστώ Αισθάνομαι την ανάγκη να πω… στον Λεβέντη Καθηγητή μας … τον Αγρινιώτη Γυμναστή …  τον Νίκο Παπαγιάννη που μετέπειτα με/μας δίδαξε…Χορό!
 
Και συνάμα στον Αξέχαστο Γυμναστή μας… τον Γιάννη τον Τζιρίνη… απ’ τη Νέα Κρήνη…της Θεσσαλονίκης … που μας πήγε παραπέρα… και χορέψαμε αγόρια… για πρώτη φορά σαν σήμερα… μαθητές του Λυκείου Παραβόλας … το 1979 στην πλατεία της Παραβόλας!!!

ΥΓ1 : ΑΘΑΝΑΤΕ Τάκη Καρναβά… Δε σε ξεχνάμε!!!

ΕΜΕΙΣ τέτοιο παρελθόν έχουμε… γι’ αυτό δε γονατίζουμε!!!

Μήτσος Ντόκας