Δεν εμπιστεύομαι κανέναν … ούτε τον εαυτό μου!
Επειδή πέρασα … τις «Συμπληγάδες της ζωής μου»… «διωκόμενος … κυνηγημένος…» και «Αδικημένος» φρονώ... τώρα που πήρα την πένα μου να γράψω… αυτό το τραγούδι μ’ αποσυντόνησε!
Ακούω το «Λάθος»!!!
Για μένα…. η πιο Σπαραχτική κι Αυθεντική Ερμηνεία αυτού του τραγουδιού είναι… η Ερμηνεία της Γιώτας Τσόλκα!!!
Ξαναβρίσκω το ρυθμό μου και τις σκέψεις μου!
Επειδή πέρασα … τις «Συμπληγάδες της ζωής μου»…
Τι να σας γράψω τώρα;
Συχνάζοντας… μιλώντας και … χορεύοντας… στην Αληθινή κι αυθεντική «Πλάκα» της Αθήνας μας!
Για μένα ο χορός είναι μια πανέμορφη κι αληθινή μορφή έκφρασης….
Από πού πέρασα…
Απ’ τις «Εσπερίδες» και την «Απανεμιά»… μου ... Από «Μοστρού» από «Λυσία» από «Φάντη» από «Γέρο του Μωριά» από «Ζουμ» από «Ζυγό» … από «Σταματόπουλο»… κι απ’ τα «Γιουβετσάκια» στην Ανδριανού!!!
Τι θυμήθηκα τώρα:
Άνοιξη όμορφη ήταν… τα παράθυρα ορθάνοιχτα…. στις αρχές της δεκαετίας του 1980…χορεύαμε επαγγελματικά στα «Γιουβετσάκια»… παίρναμε νυχτοκάματο!
Εγώ… η Άννα ένα πανέμορφο πανύψηλο κορίτσι (που τη συνόδευε πάντα η μάνα της)… ο Γιώργος κι ο Σπύρος!
Χορεύαμε στα «Γιουβετσάκια»… σαν χορεύαμε χασάπικο, σέρβικο … η χασαποσέρβικο …. Κι εγώ χόρευα μπροστά … δεν ήθελα την Άννα δίπλα μου… πραχτικά και Αρμονικά … εγώ 1και 71 Ανάστημα… κι εκείνη 1και 85 χωρίς τακούνια!
Κι έφερνα δίπλα μου τον Γιώργο!
Χορεύαμε «σέρβικο»… Εγώ μπροστά… «να κάνω τα δικά μου»… κι ο Γιώργος δίπλα μου!
Κάποια στιγμή βλέπω δίπλα στην πίστα, δεξιά μας, στο πρώτο παράθυρο … μια πανέμορφη κοπελιά… με μαύρα μακριά μαλλιά… να κάθετε απ’ έξω απ’ το μαγαζί στο περβάζι και να μας παρακολουθεί!
Χορεύαμε και ρωτάω τον Γιώργο… «Ρε Γιώργο … τι πανέμορφο πλάσμα είναι αυτό»;
Χαμογελάει ο Γιωργής και μου απαντάει… «Τώρα τη βλέπεις … ρε Μήτσο…έχει μια βδομάδα εδώ… άσε μην ψάχνεσαι… κι άλλοι την προσέγγισαν .. δεν ανταποκρίνεται»!
Δεν έρχεται «μέσα»… στο μαγαζί!!!
Καλά του λέω … κι εγώ θα κάνω κάτι… εσείς συνεχίστε το χορό….
Όταν φέραμε τη δεύτερη στροφή πατάω στην άκρη της πίστας … σκύβω για να μη βαρέσει το κεφάλι μου στο παράθυρο και πετάγομαι απ’ έξω…
Στέκομαι ολόρθος μπροστά της!
Θυμάμαι το ξάφνιασμα της!!
Τραβήχτηκε πίσω… ξαφνιάστηκε… της μιλάω Αγγλικά… χαμογελάει…. και μου απαντά Ελληνικά!
Τώρα ξαφνιάζομαι εγώ…
Πιάνουμε μια σύντομη συζήτηση… κι εκεί «εν συντομία» μου λέει :
«Ο πατέρας μου είναι Έλληνας ναυτικός …. Κι η μάνα μου Βραζιλιάνα! Έχω ένα μήνα στην Ελλάδα…. Πήγα στα νησιά…. και τώρα μια βδομάδα είμαι εδώ»!
Τρελαίνομαι την παίρνω απ’ το χέρι … μ’ ακολουθεί χαμογελαστή!
Την φέρνω μπροστά απ’ την είσοδο του μαγαζιού … απ’ την Ανδριανού… όσοι ξέρουν την Πλάκα … μ’ αντιλαμβάνονται!
Πάμε και καθόμαστε στο τραπέζι μας … μπροστά στην πίστα!
Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ… τα παιδιά χόρευαν ακόμα … κι ο Γιώργος μου έκανε χορεύοντας … όμορφα του θαυμαστού του νοήματα!
Τότε περάσαμε στην παρέα μας… στο μαγαζί… όλοι μας πολύ όμορφα!
Κι εγώ κι εκείνη… μετέπειτα απερίγραφτα!!
Κι η Γεωργία… έφυγε την άλλη μέρα για Βραζιλία… την πήγα στο «Ελληνικό»…
Κι από τότε έχω να την ξαναδώ…
Για αυτό γράφω … ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε… του ΑΓΩΝΑ και του ΕΡΩΤΑ!!!
Αν δεν υπογράψω μετά απ’ αυτήν τη βιωματική μου κατάθεση ψυχής … θα είμαι ελλιπής!!!
Κι επειδή δεν αφήνω ποτέ …ελλείμματα … τραβάω μιαν υπογραφή….
Μήτσος Ντόκας
