«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ … «ΣΕΙΡΕΣ ΜΟΥ»!!!

ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟ 1983
Έξω απ’ τον 3ο λόχο του 525 ΜΤΠ
Είμαι ο πρώτος από δεξιά.
Άφησα «διάτα»… στα νεότερα παιδιά!
Γι’ αυτό δε με ξεχνάνε!!!
Είναι κάτι «Βαριές κι Ασήκωτες» στιγμές της ζωής μας, που δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε!!!
Κάτι βαριά συναισθηματικά στιγμές, που αντιπαλεύει η ψυχή με τη φωτιά… η φωτιά με την ψύχρα … με το χιόνι, με τον βαρδάρη … κι όποιος αντέξει!!!
ΕΜΕΙΣ Αντέξαμε…
ΗΜΑΣΤΑΝ, ΕΙΜΑΣΤΕ… «ΓΕΡΑ ΣΚΑΡΙΑ» και θα ΕΙΜΑΣΤΕ πάντα, όσο βαρά η φλέβα μας… ΟΛΟΡΘΟΙ!!!
Γιατί δεν «ήμασταν χαλβάδες»!!!
Όπως μου τόνισε πρόσφατα… ο τότε και πάντα φίλος μου, ο Μήτσος ο Καγκιλέρης!
Που με βρήκε μετά από 34 χρόνια!

Ο Μήτσος ήταν ένα απ’ τα παιδιά που του είχα εκτίμηση κι εμπιστοσύνη για τον ντόμπρο  χαραχτήρα του, που τον κρατούσα στην αποθήκη … να τον «λουφάρω» μαζί με κάποιους άλλους, όσους μπορούσα!
Να μην τραβάνε τα δεινά των συνεχών ακραίων ασκήσεων της εκπαίδευσης!
«Μάχιμο τάγμα» ήμασταν …
είχαμε και τις ακραίες, κοντά στις αντοχές μας δοκιμασίες!
ΑΝΤΕΞΑΜΕ… Τότε … θ’ αντέχουμε για πάντα … όσο βαρά η φλέβα μας που γράφω!!!
Μ’ αυτούς τους Ανθρώπους παράλληλα συνομιλούσα, τους κατέθετα τις απόψεις μου, κάναμε παρέα, Αντιλαμβάνονταν ότι τα λόγια και τα έργα μου πάντα αρμονικά συμπορεύονταν!!!
Γ’ αυτό δε με ξέχασαν!!!
Από τότε ήξερα… πως δε θα με ξεχάσουν… «χάθηκα»… είχα τους λόγους μου και να που 34 χρόνια μετά μ’ εντόπισαν, με βρήκανε!!!
Πάρα πολλοί από τότε… δεν ανταμώσαμε ακόμα!!!
Σαν γίνει αυτό … που ευελπιστώ πως σύντομα θα γίνει… το τι θα γίνει… δύσκολα θα καταγραφεί!!!

Αν παρασυρθώ από βιώματα και αναμνήσεις … εγώ θα γράφω χρόνια … κι αυτοί θα μου ιστορούν αιώνια βιώματα!

Ένα όμως, προς το παρόν,  μια σκηνή, μέσα απ’ τις πάμπολλες… θα περιγράψω κλείνοντας:

Ήμασταν ένα βράδυ… στο μαγαζί, στην ταβέρνα, με το ηλεκτρόφωνο … απέναντι απ’ τα ΣΟΑ…στο Πολύκαστρο, όσοι υπηρέτησαν εκεί ξέρουν που…και τι γράφω…είχα μαζί μου, στην παρέα μου, καμιά δεκαριά δικούς μου! 
Χαραχτηρισμένους κομμουνιστές… και δημοκράτες. Τα πίναμε… (τότε βγαίναμε έξοδο με στρατιωτική στολή), η δίωρη έξοδός μας (τελείωνε στις δώδεκα τη νύχτα).
Εκεί λοιπόν στις 11:30μ.μ.  περίπου εγώ τρελαίνομαι… ρίχνω κέρμα στο ηλεκτρόφωνο και σηκώνομαι…πετάω μπουφάν και γραβάτα … και χορεύω το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»… δεν πρόκαμα να κάνω δυο τρεις στροφές… και να σου τα καρακόλια… σταμάτησαν με τζιπ απ’ έξω για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά!!
Τους βλέπω εγώ χορεύοντας και … τα δίνω όλα!!!
Σαν τελειώνω το χορό…ιδρωμένος κάθισα στο τραπέζι μας, ήρθανε να μας νουθετήσουν, να μην «παραφερόμαστε», να μην «ντροπιάζουμε το στράτευμα», να μην «προκαλούμε τον κόσμο»… τους πολίτες και τα λοιπά και τα λοιπά!
Τελεύω το χορό μου και κάθομαι στο τραπέζι μας δίπλα στους στρατονόμους …
«Έλα ρε παιδιά τι θέλετε;» …ρωτάω!
Ξέρεις .. να… μου λένε.. παρεκτρέπεστε… ντροπιάζετε το στράτευμα …
Ποιο στράτευμα .. λεβέντες μου απαντάω… ΕΜΕΙΣ … εμψυχώνουμε τους φαντάρους μας … να ναι ετοιμοπόλεμοι!!!
Σιγά μην κατάλαβαν τα καρακόλια τι τους έλεγα… κι εγώ ήξερα πως δε θα καταλάβαιναν….
Για να μην τα πολυλογώ … επειδή δεν μπορούνε να μας βρούνε παράπτωμα … μας υπενθύμισαν την ώρα που έπρεπε να ’μασταν μέσα στο στρατόπεδο!!!!
«Δίκιο έχετε» ειρωνικά τους απάντησα … όποιους από μας βρείτε μετά τις 12:00π.μ. Έξω …Βγάλτε μας αναφορά!
11και 55… δώδεκα παρά πέντε… όλοι ΕΜΕΙΣ περάσαμε την πύλη!!!
Έτσι … πορευτήκαμε… Όλοι ΕΜΕΙΣ… οι ΑΛΛΙΩΣ …για να μας ψάχνουν 34 … 35 χρόνια μετά … και δεν ξέρω πόσα χρόνια μετά… να μας βρούνε!!!
«Κάτι ενδεχομένως λέγαμε και πράτταμε»…
Άμα πραγματικά μας βρείτε … ελάτε να ξανακουβεντιάσουμε!!!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ … «ΣΕΙΡΕΣ ΜΟΥ»!!!

Δημήτρης Ντόκας