«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ… ΠΡΟΣΩΠΑ

Με το πέρασμα των χρόνων, παρατηρείται μια ολοένα και πιο συστηματική πολεμική εναντίον της Εκκλησίας και ειδικότερα εναντίον των επισκόπων και των πρεσβυτέρων της. Η πολεμική αυτή ξεκινά από τους πιστούς τους «λαϊκούς», όπως είθισται να αποκαλούνται. Η συνηθέστερη φράση, που ακούγεται από αυτούς, είναι «εγώ διαφωνώ με την Εκκλησία» ή «η Εκκλησία έχει πάρει το στραβό δρόμο…».
Προτού αρχίσουμε όμως να αναλύουμε το θέμα, κρίνεται σκόπιμο να τοποθετήσουμε τα πράγματα στη θέση τους, αποσαφηνίζοντας ορισμένες βασικές έννοιες. Πρώτο και κύριο η Εκκλησία δεν είναι οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι. Η Εκκλησία ξεκινά από το Θεό και φθάνει μέχρι τον τελευταίο πιστό. Πιο συγκεκριμένα, η Εκκλησία εικονίζει σε κτιστό επίπεδο την άκτιστη θεότητα, ενοποιώντας κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού την μυριυπόστατη ανθρωπότητα. Ο εξεικονισμός αυτός συνεπάγεται την περιχώρηση των μελών της Εκκλησίας, κατά το πρότυπο της περιχωρήσεως των προσώπων του τριαδικού θεού. Άλλωστε, ο Τριαδικός Θεός δεν εικονίζεται μόνο στην μυριυπόστατη κοινωνία των πιστών, αλλά και στο πρόσωπο κάθε πιστού κατά το πρότυπο πάντοτε της τελειώσεως του. Όπως κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι τέλειος Θεός και έχει ολόκληρη τη Θεότητα, έτσι και κάθε αληθινό μέλος της Εκκλησίας, κάθε άγιος γίνεται τέλειος άνθρωπος και περιέχει μέσα του ολόκληρη την ανθρωπότητα. Επομένως, γίνεται αντιληπτό και συνάμα κατανοητό, ότι όλοι είμαστε μέλη της Εκκλησίας. Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι, όταν ένας πιστός θελήσει να κρίνει έναν ιερέα, δεν θα πρέπει να γενικεύει λέγοντας η «Εκκλησία». Οπωσδήποτε υπάρχουν και οι εξαιρέσεις εκείνες, ιερέων οι οποίοι δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί το λειτούργημα τους. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι και οι ιερείς είναι άνθρωποι και προήλθαν από την τάξη των «λαϊκών». Έτσι, αν παρατηρείται διαφθορά στην ιερατική τάξη, ας έχουμε υπόψη μας ότι η Εκκλησία αντλεί το δυναμικό της από το τι η κοινωνία παράγει την εκάστοτε εποχή. Επομένως, αν η κοινωνία μας βρίσκεται σε παρακμή και διαφθορά, ανάλογα φαινόμενα θα παρουσιαστούν και μέσα στην Εκκλησία.
Εν κατακλείδι, αυτό που θα πρέπει να τονιστεί είναι ότι η Εκκλησίας είναι μια κοινωνία αγάπης και το αν κάποια πρόσωπα πέφτουν σε αμαρτήματα, είναι ένα προσωπικό τους θέμα, που αφορά τους ίδιους, τον πνευματικό τους πατέρα (εξομολόγο) και το Θεό. Δεν είμαστε, λοιπόν, εμείς σε θέση να κρίνουμε κανέναν, αλλά θα πρέπει να νιώθουμε αδελφική αγάπη προς τον πλησίον μας. ακόμα και αν αυτός αμαρτάνει. Άλλωστε, ο μόνος αναμάρτητος είναι ο Θεός.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π.ΣΑΒΕΛΩΝΑΣ