Τι να πω και τι να γράψω; Όλα τα χω βαρεθεί!!!

Μαρκίζα!!!

«Εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα»!

«Εγώ μιλώ με το τραγούδι και δακρύζω….

Κι όλα τα Λάθη της Πικροζωής γνωρίζω

Αν τα μετρήσω… δυο φορές δε θα μου φτάσουν

Αν τα κρατήσω … ξέρω πως θα με κουράσουν»!

Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
Μουσική: Κώστας Γκίκας

Μ’ ένα δίστιχο… κι όχι δύστυχο… δίστιχο!
Μ’ έναν Παλικαρίσιο στίχο, δίστιχο…
Είμαι της νομοτελειακής κυριολεξίας… γιατί έτσι μου ’βγαινε και μου βγαίνει απ’ την ψυχή μου!
Με τ’ αληθινά μου... να εκφράζομαι!!!
Κι όποιος με κατανοεί… με κατανοεί… Αυτό… «Έχει τεράστια σημασία»!
Κι όποιος δεν με κατανοεί…

Ας βρει τρόπους… να Αισθανθεί!!!!
Αν βρεις στο βίο σου τρόπους, μηνύματα, δοξασίες, ιδεολογίες, συμπεριφορές, στάση ζωής… Αληθινά να εκφραστείς… έχει Αξία!
Σ’ αυτήν την τάλαινα ζωή μου …. Σαν βρεθώ με τον εαυτό μου… σας τα ξανάγραψα:
Όσο βαράει η φλέβα μου… βαριές Αλήθειες θα σας καταθέτω… κι όποιος Αντέξει!!!

ΥΓ: Σαν έγραφα τούτα τα λόγια… «μια παύση έκαμα»… ν’ αποφορτιστώ!
Βγήκα στο πεζοδρόμιο … μπροστά στο μαγαζί μου… στο Καινούργιο Τριχωνίδας!!
Κι εκεί άκουσα ένα… φευγαλέο διερχόμενο οδηγό, με μιαν άσπρη «κλούβα» … δεν πρόκαμα να τον «γνωρίσω»…  να βγάνει … κραυγή… και λυγμό:
«Μήτσοοοοο»!!!
Γι’ αυτήν την αυθόρμητη… του καημού κραυγή… φρονώ πως είμαι υποχρεωμένος… έτσι να πορεύομαι κι έτσι να γράφω!!!
ΥΓ1: Αφιερωμένα τα παραπάνω… «όλα μου»… σ’ ένα Φίλο μου ποιητή, τον Γιάννη τον Υφαντή…. που ανταμώσαμε τυχαία σήμερα … μετά από πολύ καιρό…  σε μια του Βραχωριού δημοσιά… και δεύτερα σ’ όλους εσάς που με κατανοήσατε…
Μου δίνεις Δύναμη… πρώτα ΕΣΥ Ομορφιά μου…
Γιατί ΕΜΕΙΣ… κι Εγώ είμαι…. «Του ΑΓΩΝΑ και του ΕΡΩΤΑ»!
Μου δίνετε δύναμη…. ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ… Γι’ αυτό φρονώ πως ακόμα αξίζει να υπάρχω… έτσι να γράφω… και να υπογράφω:
Δημήτρης Ντόκας