«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Βραδυά αφήγησης και τραγουδιού στην ιστορική μπουάτ "Απανεμιά"

 "Τα καλύτερα μας..."

Βραδυά αφήγησης και τραγουδιού στην ιστορική μπουάτ "Απανεμιά"
Τα καλύτερά μας παραμύθια και τραγούδια που αγαπήσαμε σε μια βραδυά σαν έξω στην αυλή παλιού σπιτιού..
Νίκη Κάπαρη-Αφήγηση
Γιάννης Ψειμάδας-Μουσική,τραγούδι
Ολγα Πάσχου-Τραγούδι
Τάκης Τζουνάκος-πιάνο...


Μπουάτ Απανεμιά Τέρμα Μνησικλέους και Θόλου 4, Πλάκα. Κρατήσεις: 210-3248580

Σαν χθες στην «Απανεμιά» του σήμερα
Της Σάντρας Βούλγαρη- εφημερίδα Καθημερινή
«Βρήκαν σήμερα στη λίμνη / μια νεράιδα πεθαμένη / είναι έξω από τη λίμνη / καταγής σαβανωμένη»... Από τα πρώτα κιόλας λεπτά η ενέργεια γύρω μου έχει αρχίσει να αλλάζει. Οι στίχοι του Λόρκα σε μουσική του Δημήτρη Μαραμή, που τραγουδάει ο Γιάννης Ψειμάδας, έχουν καθηλώσει τους περισσότερους, και η βραδιά ξεκινάει σε κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεν είναι η αίσθηση πως βρίσκεσαι σε μουσείο, ούτε ότι έχεις πάει ένα «ταξίδι» στο παρελθόν.
Στην «Απανεμιά», την ιστορική μπουάτ στην οδό Θόλου 4, που λειτουργεί ακατάπαυστα από το 1964 (αν και επήλθε μια μεγάλη περίοδος παρακμής μέχρι τα τελευταία τρία χρόνια), βρέθηκα πριν από λίγες ημέρες με αφορμή τη βραδιά αφήγησης και τραγουδιού για ενήλικο κοινό «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια». «Ηταν μια από τις πιο ζωντανές βραδιές που έχω ζήσει για πολύ καιρό», σχόλιο όχι μόνο δικό μου αλλά και πολλών θεατών.
Στην είσοδο, πολυκαιρισμένες αφίσες εποχής δίνουν το στίγμα, ενώ καθώς ανοίγεις την πόρτα, συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς το ντεκόρ. Μια λάμπα πάνω στο πιάνο και μικρά φωτάκια που κρέμονται σε διάφορες πλευρές είναι ο μοναδικός φωτισμός, το κόκκινο χρώμα κυριαρχεί σε απαλούς, ατμοσφαιρικούς τόνους. Το κλίμα ζεστό, φιλικό, ο Θοδωρής έχει αρχίσει να παίρνει παραγγελίες ενώ ο κόσμος παίρνει θέση στις καρεκλίτσες (κάποιες με τραπέζι, άλλες σε σειρές χωρίς), μερικοί καπνίζουν αλλά χωρίς να γίνονται ενοχλητικοί. «Εδώ ο κόσμος τα βρίσκει», μου εξηγεί ο Θοδωρής. Πράγματι...
«Θέλω να δώσω χώρο σε νέους καλλιτέχνες και πρωτοποριακές ιδέες, θέλω να μπλέξω το νέο κύμα του χθες με το νέο κύμα του σήμερα», λέει από την πλευρά του ο Πάνος Δημητρόπουλος, ιδιοκτήτης τα τελευταία τρία χρόνια της «Απανεμιάς», μιλώντας μου για τις πρόσφατες εμφανίσεις του Κωνσταντίνου Βήτα στον χώρο, του Θάνου Ανεστόπουλου, των Υπόγειων Ρευμάτων, του Γιάννη Παλαμίδα.
Αμέσως μετά τα πρώτα τραγούδια (μαζί με τον Γιάννη Ψειμάδα η Ολγα Πάσχου στο τραγούδι και ο Τάκης Τζουνάκος πιάνο-τραγούδι, δύο νέα παιδιά που παίζουν σταθερά τα Παρασκευοσαββατοκύριακα στην «Απανεμιά» μετά τις 10.30 μ.μ.), η Νίκη Κάπαρη αφηγήθηκε (ενδιάμεσα στα μουσικά κομμάτια) τέσσερα παραμύθια «ενηλικίωσης». Αφηγήσεις που συνεπήραν όλους, ακόμη και τους πιο νέους, που ήρθαν στην «Απανεμιά». «Ο Τσιρόγλες» ένα σκυριανό παραμύθι, «Εύα» (απόδοση ιστορίας του Μυριβήλη), «Η κόρη της θάλασσας» και ο θρύλος του «Πετροκάραβου».
Στην ηλικία των ονείρων
«Την Απανεμιά την έζησα όταν ήμουν έφηβη, είναι ένας χώρος ταυτισμένος με την ηλικία των ονείρων, όταν ανταριαζόμουν μέσα μου κι ένιωθα πως κρατούσα τον κόσμο στα χέρια μου», είναι τα λόγια της Νίκης Κάπαρη. «Οταν ξαναμπήκα εκεί, ένιωσα όλα όσα ένιωθα τότε. Νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που οι βραδιές αφήγησης εκεί είναι τόσο έντονες για μας αλλά και για τους θεατές».
Παρόμοιες εμπειρίες και αισθήσεις είχε να μου περιγράψει ο Γιάννης Ψειμάδας, ο οποίος πρωτογνώρισε τον χώρο από κοντά όταν ήρθε στην Αθήνα για σπουδές, όμως από παλιά λειτουργούσε στο μυαλό του πριν τον δει, αφού έφηβος είχε έναν δίσκο με «Τα τραγούδια της Απανεμιάς» που τον ακούει ακόμη.
«Εβλεπα τον χώρο σαν κάτι απρόσιτο, ιερό, όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, είναι μοιραίο, όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ. Στις εμφανίσεις μας εκεί ερμηνεύω τραγούδια που έχω αγαπήσει πολύ στη ζωή μου», αναφέρει ο Γιάννης Ψειμάδας, ο οποίος συνοδεύει την Νίκη Κάπαρη στις αφηγήσεις της και μουσικά όργανα, μεταξύ των οποίων το φινλανδικό κάντελε, κιθάρα, κρητικό λαούτο αλλά και το μυστηριώδες theremin, ένα όργανο (το αρχαιότερο ηλεκτρονικό μουσικό όργανο, μου εξηγεί) που παίζεται χωρίς να το αγγίζει... «Υπάρχει μια μέθεξη στις παραστάσεις της Απανεμιάς», προσθέτει. «Νομίζω πως ο κόσμος έχει χορτάσει θόρυβο κι έχει ανάγκη να προσηλωθεί, να νιώσει πως υπάρχει ένας λόγος που βρίσκεται κάπου».
Ισως να μην είναι τυχαίο πως από εκείνη τη βραδιά δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου η «Νεράιδα» του Λόρκα ούτε η «Εύα» του Στρατή Μυριβήλη. «Παραμύθια και τραγούδια του έρωτα και του θανάτου, του για πάντα και του ποτέ πια», όπως τα τιτλοφορούν οι ερμηνευτές τους. Στην «Απανεμιά» του σήμερα.
Σαν παλιό σεντούκι γεμάτο θαύματα...
«Ξέρετε πού είναι η οδός Θόλου;», με ρωτάει μια κυρία καθώς ξεκινάω την ανηφόρα της Μνησικλέους, και καταλαβαίνω φυσικά τον προορισμό της. Ανεβαίνουμε σε παράλληλη διαδρομή τα σκαλάκια, περνώντας από τα πολύβουα στέκια και εστιατόρια του δρόμου μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή. Στροφή δεξιά στη μικροσκοπική Θόλου, χαμένη στους κισσούς και τις μπουκαμβίλιες, λίγο πιο κάτω από την «Απανεμιά», το εγκαταλελειμμένο κτίριο των «Εσπερίδων» (επίσης ιστορική μπουάτ της περιοχής).
«Βρήκα πολλές φορές καταφύγιο σ αυτή την μπουάτ ως έφηβος, πέτυχα κάποιες μοναδικές βραδιές από καλλιτέχνες του νέου κύματος», λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα για τις πρόσφατες εμφανίσεις του στην «Απανεμιά». «Είναι ένας χώρος που μου αρέσει η ιστορία του και μου έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσω την ακουστική πλευρά της μουσικής μου. Πιστεύω πως οι εποχές ανακυκλώνονται και τώρα με όλα αυτά που συμβαίνουν παγκόσμια, ο κόσμος έχει ανάγκη από μια πιο ουσιαστική επικοινωνία με τη μουσική. Ηδη στην Ευρώπη ανθούν τα events σε μικρούς χώρους. Είναι και αυτή η αίσθηση στην οδό Θόλου, ότι βρίσκεσαι ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη».
Με νοσταλγική διάθεση μιλάει ο Γιάννης Παλαμίδας, που πριν από δύο εβδομάδες παρουσίασε στην «Απανεμιά» μια βραδιά με ποίηση, κείμενα και τραγούδια του. «Οταν μπαίνεις στην Απανεμιά, έχεις την αίσθηση ότι εισχωρείς σε ένα μουσικό άδυτο. Μοιάζει με παλιό σεντούκι γεμάτο θαύματα, από μια εποχή που πέρασε, αλλά δεν ξεθώριασε. Οταν πήγα ένα μεσημέρι στην Απανεμιά για να κάνω πρόβα, είδα το πιάνο και σκέφτηκα, αυτό το πιάνο είναι βωμός, ποια δάχτυλα έχουν τρέξει επάνω στο κλαβιέ του, πόσες μεγάλες φωνές αντήχησαν μέσα σε αυτή την μπουάτ;».