Εγώ είμαι... απ’ την «Απλωταριά»!!!

Μ’ αυτά τα παιδιά έπαιζα τότε στην Απλωταριά…
Μετά από κάθε… σαν και τούτη …Πασχαλιά!!
Πάσχα 1968 …Καινούργιο Τριχωνίδας!!!

Εγώ είμαι... απ’ την «Απλωταριά»!!!
                 ***
Εγώ είμαι απ’ την «Απλωταριά»
Και δεν σηκώνω αληταριά
Ούτε... καμένες φάτσες
Έμαθα... χίλιες ράτσες.

Του Θεριστή έχω θωριά
Του Αλωνάρη την καρδιά
Έχω της σιταριάς ψυχή
Του Φθινοπώρου τη βροχή.

Κυλήθηκα στην καλαμιά
Μπάλα να παίξουμε παιδιά
Το έμαθα το τόπι
Και το ’στελνα κατόπι.

Γι’ αυτό έχω σίγουρη μπαλιά
Και τ’ ανυπόταχτου μιλιά
Κι όποιος μπορεί σκοράρει
Τη νίκη για να πάρει....

Μα σαν τελεύαμε το βράδυ
Στου Ζαχονίκου το πηγάδι
Πίναμε γάργαρο νερό
Μετά μαζεύαμε λουλούδια
Κι όλοι με Λαϊκά τραγούδια
Στήναμε βρόχια στον καιρό.

Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας

Πάει ο καιρός ... τραγουδούσαμε τότε...

 Κι ήρθαν άλλοι καιροί ... και εξωτερικεύοντας τ' απερίγραφτα συναισθήματά μου, μέσα απ' τους στίχους μου... μου έλαχε να 'μαι ο στερνός συνεργάτης-στιχουργός του Γρηγόρη Μπιθικώτση!!!

...κι αυτό δεν αλλάζει!!!

ΥΓ: Αφιερωμένο σ’ όλα τα παιδιά, που παίζαμε μπάλα, στην τοποθεσία «Απλωταριά» στο Καινούργιο Τριχωνίδας!
Κι ιδιαίτερα… στα παιδιά της γειτονιάς μου…σ’ όλους τους παιδικούς μου φίλους και συμπαίχτες, της θρυλικής ομάδας μας … της «Νίκης Απλωταριάς»!!
Ήμουνα ο αρχηγός … κι ο καλλιτέχνης-δημιουργός του σήματος της ομάδας μας, που με την φαντασία μου δημιούργησα και τους καλλιτεχνικούς αριθμούς που ζωγράφιζα πίσω απ’ τις άσπρες βαμβακερές φανέλες μας…
Στις παλιές μας φανέλες…
(Γι’ αυτό έφαγε ξύλο κι ο Κολιαμέντζας απ’ την μάνα του… που του ζωγράφισα… στην καινούργια φανέλα του … μπροστά το σήμα της ομάδας μας και πίσω τον αριθμό 6!!!)

Τι τράβαγαν… τα λίμπερο!!!

Με τις πανέμορφες, νοσταλγικές, συγκινητικές αναμνήσεις μου…

Καινούργιο Τριχωνίδας 20 Σεπτέμβρη 2017 … ώρα 02:37 π.μ.

Δημήτρης Ντόκας