 |
| Πέρασα κι εγώ απ’ τα δικά σας θρανία… |
***
Εγώ στα λέω αληθινά
Κι συ τα γυροστρίβεις
Κοιτάς του κόσμου τα φτηνά
Κι όλο τα χέρια νίβεις.
Δεν είναι έτσι η ζωή
Έχει βαριές αξίες
Μα σαν ξυπνήσεις το πρωί
Ψάξε στους γαλαξίες.
Πετάς με κέρινα φτερά
Τον ήλιο για να φτάσεις
Του Δαίδαλου τα φανερά
Του Ίκαρου να σπάσεις.
Δεν είναι έτσι η ζωή
Έχει βαριές αξίες
Μα σαν ξυπνήσεις το πρωί
Ψάξε στους γαλαξίες.
Καινούργιο Τριχωνίδας 01:42 π.μ.
ΥΓ: Αφιερωμένο σε σας… Νια μου γενιά … σε σένα κορίτσι μου…
σε σένα παλικάρι μου!
Άλλο Παβαρότι… κι άλλο Ραμαζότι…
Κάτι ξέρουμε εμείς… οι μεγαλύτεροι!!!
Πέφτουμε όξω;;;
ΥΓ1: Πέρασα κι εγώ απ’ τα δικά σας θρανία… (γι’ αυτό σας νιώθω, σας αγαπώ και με συγκινείτε)… η κυριολεκτικά… περάσατε κι εσείς απ’ τα δικά μας θρανία!
Ξέρω να κρατάω «ρυθμούς» με τα κρουστά μου… μα πολλούς άλλους «ρυθμούς»… μα άπειρους… «χαβάδες»!!!
Πέρα «απ’ τα λόγια μου» και «τους στίχους μου» μπορώ… με «το ρυθμό μου», με «το τέμπο μου» …. Μ’ όποιας μορφής έκφραση … να σας πω … ότι δε φαντάζεστε!!!
Με ακούτε; Με κατανοείτε;; Προβληματίζεστε;;;
Αχ… βλαστάρια μου… Νια μου γενιά!!!
Δημήτρης Ντόκας
