Βαριά στιγμή!

Βαριά στιγμή! Κι ασήκωτη… που ήρθε και μ’ αντάμωσε απόψε ένας ακόμα φίλος μου από τα παλιά!!

Από τότε που ήμασταν εικοσάχρονα παιδιά … στην Αθήνα !!!

Τότε που είχαμε μαύρα μαλλιά και κάτασπρες Ελπίδες κι’ Όνειρα!!!!

Κι αν τα μαλλιά μας άσπρισαν … τα όνειρά μας δε ναυάγησαν!!!!!

Γιατί ΕΜΕΙΣ… μεγαλώνουμε… κι όμορφα παλιώνουμε!

 Την αποψινή μου βραδιά … μ’ Αναμνήσεις…μ’ αξίες ζωής … με τα δικά μας Αληθινά την γέμισε μέσα από λόγια από παραστάσεις …από αδιάσειστα θυμητάρια, Αγώνες Ζωής, από πάλη επιβίωσης και διεκδικήσεις, από ανέχεια, Αντίσταση …πόνο κι Αντοχή …
.
Ανάμεσα τώρα  απ’ τις ανάστροφες κινήσεις των χεριών μας … που τα της συγκίνησης δάκρυά μας πασχίζαμε να σκουπίσουμε…
Με τα τεκμηριωμένα Αληθινά του…όπως και τότε παλιά… Ο Γιώργος ο Μιμηγιάννης απ’ τ’ Αυλάκι του Βάλτου!

Γιωργάκη… σε λέγαμε τότε…
Γιωργάρα… σ’ ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου πρόσφερες απόψε… μετά από τριάντα και… χρόνια …που είχαμε ν’ ανταμώσουμε!

Τους χαιρετισμούς μου σ’ όλους τους κοινούς μας φίλους στην Αθήνα … και στον ορεινό μας Βάλτο… που τώρα κατευθύνεσαι προς τα κει….

Δημήτρης Ντόκας