Μάνος Χατζιδάκις - Το πρόσωπο του τέρατος!!!

Αυτά τα είπε ένας μεγάλος Καλλιτέχνης μας, ο Συνθέτης… ο Μάνος Χατζηδάκις!

Που πάντως κομμουνιστής δεν ήτανε!!!

Ο Μάνος Χατζηδάκις είπε ανάμεσα στ’ άλλα και:

«Λένε πως οι καλλιτέχνες είναι είτε κομμουνιστές είτε ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως δεν είμαι κομμουνιστής…»

Όπως θέλει ο καθένας μας… εξηγεί τη ρήση του!

Εγώ σκεπτόμενος χρόνια, δικό μου ταπεινό συμπέρασμα, σ’ αυτήν τη ρήση έδωσα την όση βαρύτητα κι αν έχει η προσωπική μου ερμηνεία:

Πρώτον: 'Οπως όλοι γνωρίζουμε κι όπως ο ίδιος δήλωσε, ο Χατζηδάκις δεν ήταν κομμουνιστής…άρα τι ήταν;

Ότι κι αν ήταν δικαίωμά του!

Πάντως με την προσωπική του ζωή…

ποτέ του δεν προκάλεσε!!

Δεύτερον: Ένα δημόσιο πρόσωπο όμως, ένα φωτεινό πρόσωπο, είναι πρόσωπο που βρίσκει μιμητές, έχει τη δική του βαρύτητα!!

Πρότυπο γίνεται και τ’ ακολουθεί η νιά γενιά.. η Ελπιδοφόρα μας νιά γενιά!

Α μη τι άλλο οι καλλιτέχνες φέρουν το βάρος της ευθύνης τους, για ότι «κατά κύριο λόγο» δημιουργούν και υπηρετούν και σε δεύτερη φάση, όχι δε μ’ αρέσει αυτό το επίθετο…διορθώνω σε παράλληλη φάση, καθίστανται ινδάλματα και για τη στάση ζωής τους που επιλέγουν!!!

Για τον μόνο κι ένα λόγο, εκτός απ’ την δημιουργική τους φεγγοβολιά από χίλια μύρια μίλια μακριά… φαίνεται και η στάση ζωής τους!!!

Ότι επιλέγει να πράττει ο καθένας μας είναι δικαίωμά του, να το κρατά όμως διακριτικά «εντός των τειχών του»…και «των τοίχων του»!

Να φροντίζει να μην επηρεάζει, με τα προσωπικά του, τις Λαϊκές μάζες και να μην προκαλεί!

Αυτό ισχύει κατ’ εμέ και για όλα τα δημόσια πρόσωπα κι ιδιαίτερα και για τους πολιτικούς μας!

Λίγο με νοιάζει εμένα αν ότι κάθε δημόσιο πρόσωπο επιλέγει και πράττει… ότι πράττει όμως να το πράττει λαμβάνοντας τις ευθύνες του για τις επιλογές του!

Να το γράψω πιο ωμά; Ε… θα το γράψω δεν αντέχω να μην εκφραστώ όπως στις δημόσιες και «κατ’ ιδίαν» συνομιλίες μου εκφράζομαι:

«Δεν με νοιάζει εμένα αν ο κάθε πολιτικός …τον παίρνει από σαράντα αράπηδες, η τον δίνει στη μέση της πλατείας Συντάγματος, μέρα μεσημέρι, δίπλα στο σιντριβάνι… με νοιάζει όμως… αν πηδάει τον Ελληνικό Λαό»! 

 «Στην κυριολεξία και στην πλειονότητά τους οι Καλλιτέχνες είναι ευαίσθητοι και πολλάκις υπερευαίσθητοι Άνθρωποι, πρόσφεραν και προσφέρουν τα μέγιστα στον Λαό μας, ήταν αυτοί που πήραν κι όπλο στο χέρι και πρωτοστάτησαν στη Ηρωική Εθνική μας Αντίσταση, ήταν αυτοί που διοργάνωναν υπό την καθοδήγηση και μέριμνα του ΕΑΜ, μουσικές συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις στην Λεύτερη Ελλάδα και ήταν αυτοί που είπαν: «θα το πω κι ας το πιώ» και το ήπιαν: «το ρετσινόλαδο» που τους πότιζε το ξευτελισμένο κι ανάλγητο καπιταλιστικό σύστημα. Ήταν αυτοί που διάλεξαν τις εξορίες και τις φυλακές, υποστηρίζοντας «τρόπω και έργω» τα Δίκια του Λαού μας, ήταν αυτοί που στάθηκαν ολόρθοι και περήφανοι απέναντι στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δεν καταδέχτηκαν ούτε να τους δέσουν τα μάτια…ήθελαν τον θάνατο κατάματα ν’ ατενίσουν!

Ήταν …ήταν…ήταν… και ορισμένοι απ’ αυτούς είναι και σήμερα ολόρθοι στις επάλξεις του Αγώνα και τις Αντίστασης, είναι και σήμερα… και θα είναι κι αύριο όπως πάντα στην πρωτοπορία… και στον αιώνα των αιώνων!

Κλείνοντας γιατί αυτοπαραπέμφθηκα απόψε, σε προσωπικές μαρτυρίες Καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος, που ευτυχής είμαι… να μου τα πουν και προσωπικά.

Ο μεγάλος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μου εκμυστηρεύτηκε ότι κατέτασσε τον Μάνο Χατζηδάκι σαν… τον μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη!

Ξαφνιάστηκα …δεν τόλμησα να τον ρωτήσω το «γιατί»! Υπολόγιζα πως θα μου ανέφερε τον Μίκη Θεοδωράκη! Γιατί εγώ τον Μπιθικώτση τον γνώρισα απ’ τα τραγούδια του Μίκη…

Κι ένα δεύτερο… με ρώτησε για τους Καλλιτέχνες, εδώ και χρόνια ένας φίλος μου ο Τάκης: «Ρε Μήτσο μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί οι περσότεροι Καλλιτέχνες είναι Κομμουνιστές»;

Κι η ακαριαία απάντησή μου: «Γιατί οι Καλλιτέχνες έχουν πραγματική ευαισθησία»!

Και τότε ανοίξαμε μια συζήτηση που αναφέρθηκαν και τα παραπάνω.

Σ’ αυτή τη φάση, κλείνοντας δε θ’ αποτολμήσω ν’ αραδιάσω Καλλιτεχνικά ονόματα, που κράτησαν Σθεναρή, Λεβέντικη και Αγωνιστική Στάση…  με το φόβο πως σίγουρα θα λησμονήσω πολλούς!

Πολλά είναι «τ’ αυτόφωτα αστέρια» που Λάμπουν και θα Λάμπουν για Πάντα, στο «σανίδι» και στη ζωή!

Με ρώτησαν κι απόψε κάτι ωραίοι, νεολαίοι Καλλιτέχνες, διέβλεψα και διαπίστωσα την εύλογη κι ανεπιτήδευτη απορία τους και πάλι …μ’ όσα παραπάνω αράδιασα τους απάντησα:

«Ο Πραγματικός Καλλιτέχνης βγάζει την ιδιαιτερότητά του πάνω στο σανίδι… όταν είναι κάτω… γειώνεται»!

Ο Πολιτισμός κι ιδιαίτερα η Καλλιτεχνία είναι ένα υπερόπλο!!

Οι Πραγματικοί Καλλιτέχνες είναι τόσοι πολλοί …και απλοί.
Όσες πολλές κι απλές είναι κι οι ελπίδες του Λαού μας, να ξαναβρεί τον «ουρανό του», που του αξίζει …και σύντομα θα τον ξαναβρεί!!!

Δημήτρης Ντόκας