ΠΑΜΕ! ΠΑΜΕ και… ξανά ΠΑΜΕ!! ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΖΑΜΕ!!!

Γιατί το ΠΑΜΕ είναι μ’ όποιους «ΠΑΝΕ»… κι όσοι «ΠΑΝΕ»… είναι με το ΠΑΜΕ… Παντός καιρού!

Σε βάρβαρους καιρούς, σε χαλεπούς κι οδυνηρούς, πέτρινα χρόνια άλλοι τα λένε, δολοφονικά και καταστροφικά για τον ΛΑΟ μας ήτανε παλιά!

Παλιά πόσο παλιά; Από τότε που οι προσωπικές αφηγήσεις μεγαλυτέρων μου, που τα έζησαν, μου έγιναν πύρινα κι ανεξίτηλα στίγματα στην ψυχή μου!

Δεν μπορεί να νιώσεις εσύ αδερφέ μου τον πόνο της σφαίρας στα στήθια του Αγωνιστή Λαϊκού Πατριώτη, στο κορμί του και στην ψυχή του, τις φυλακές και τις εξορίες, που ανάμεσα σ’ ένα ποτήρι κρασί και δυο ελιές στα καπηλειά του Καινούργιου Τριχωνίδας, στον λατρεμένο τόπο μου που μεγάλωσα και ζω, ιστορούσανε με δύσκολο και βαρύ τρόπο κι ενίοτε συνωμοτικό…
τα βιώματά τους, τις αγωνίες τους και τις πιθυμιές τους για το αύριο των Ανθρώπων μας!

Αυτών που η μετά το τέλος της Ηρωϊκής Εθνικής μας Αντίστασης, μετά την λήξη του αδερφοκτόνου εμφύλιου, συνάζονταν στα μετέπειτα στέκια της «ανασυγκροτημένης Ελλάδας» μετά την βάσανο της βιοπάλης, να ξαποστάσουν και να «σταυρώσουν δυο κουβέντες»!

Μ’ αυτούς τους Ανθρώπους είμαι και θα είμαι εγώ όσο βαρά η φλέβα μου, γιατί αυτοί με γέννησαν, αυτοί με νουθέτησαν, αυτοί με γαλούχησαν μ’ αξίες ζωής αδιάσειστες και διαχρονικές, αυτοί με μεγάλωσαν, αυτοί με στήριξαν κι όσοι ακόμα ζουν με στηρίζουν… και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους… μέχρι και σήμερα!

Γι’ αυτό όσο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ να πω σ’ αυτούς τους Ανθρώπους θα είναι λίγο!!

Για τα βιώματά μου άλλοι μ’ έχουν για μεγάλο, για πολύ μεγάλο κι άλλοι για τη δυναμική μου και τις αντιλήψεις μου για μικρό, για πολύ μικρότερο. Είμαι γεννημένος στις είκοσι του Φλεβάρη, μέρα Σάββατο στις δώδεκα το μεσημέρι του 1960!

Γεννήθηκα κάτω απ’ το βαρέλι, στα καπηλειά που είχε ο παππούς μου κι αργότερα ο πατέρας μου…οι εμπειρίες μου τόσες, όσα και τα πιόματα, όχι αυτά που έβαναν και σέρβιραν τα δικά τους αλλά τα δικά μου χέρια! Έχω σερβίρει τέσσερεις γενιές….ποτό, αλκοόλ… ναι τέσσερεις γενιές αποδεδειγμένα κι αν ψαχτώ περισσότερο, μπορεί να ’ναι παραπάνω!!!

Κι επειδή μ’ άρεσε η «γύρα», η διασκέδαση, το τραγούδι κι ο χορός...ο Πολιτισμός, απ’ τα μικρά μου χρόνια, στην τότε «μέρα» του Αγώνα και της Αντίστασης, στην τότε «νύχτα» της ντομπροσύνης, της λεβεντιάς και γιατί όχι της μαγκιάς…της πραγματικής, της όμορφης μαγκιάς …πόσες εμπειρίες δεν αποκόμισα;

Πόσα λέτε ν’ άκουσα, η να μην άκουσα, πόσα λέτε ν’ αντιλήφθηκα η να συμπέρανα …μισό αιώνα «φούρναρης»;

Όσα ο νους Ανθρώπου …δύσκολα βάνει!

Καταστάλαγμα όλων των παραπάνω, πέρα από τα όσα χρόνια κάθισα στο θρανίο, είναι …να αισθάνομαι πολιτικοποιημένο ον και μάλιστα ταγμένο στο Λαϊκό Κίνημα, με καθαρό ταξικό προσανατολισμό και πολιτική φιλοσοφία!

Είμαι με το Λαό μου … αν θα επιδίωκα… αν και μπορούσα να περάσω «απέναντι»…θα ήμουν κάτι άλλο!

Ευχαριστώ τον εβδομηντάχρονο, τον σέβομαι και με συγκινεί, που σηκώθηκε και μου πρόσφερε την καρέκλα του στην πλατεία του Καινούργιου να καθίσω, αν το ’κανα δε θα αισθανόμουνα έτσι όπως αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. «Αυτό δε γίνεται του είπα…κάτσε ΕΔΩ…μαζί μας …Αντί να σηκωθώ εγώ και οι συνομήλικοί μου να καθίσεις σηκώθηκες εσύ;»!!!

Δεν σηκώθηκε για μένα … αλλά γι’ αυτά που πρεσβεύω, με τη στάση ζωής μου συνάμα και με τα λόγια μου… πασχίζω να ισορροπώ.

Το ήθος, το ύφος και οι αξίες δεν πουλιούνται στα παζάρια της κάθε αγοράς!

Είτε αυτή λέγονταν ΕΚΑΧ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα), μετέπειτα ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) και τώρα Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) !

Αυτοί όλοι... αυτοί συμπτύχτηκαν κι οργανώθηκαν για τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα!

Εμείς …έστω και τώρα, δώδεκα και πέντε λέω εγώ, επιβάλλεται να συσπειρωθούμε για τα δικά μας Πατριωτικά-Λαϊκά συμφέροντα!

Που δεν είναι άλλα από την διαφέντεψη του πλούτου που παράγουμε, που δεν είναι άλλα από την υπεράσπιση της Αγωνιστικής μας Ιστορίας, που δεν άλλα απ’ την προοπτική της Ελπιδοφόρας μας νιάς γενιάς!

ΠΑΜΕ!!! Γιατί το ΠΑΜΕ είναι μ’ όποιους «ΠΑΝΕ» κι όσοι «ΠΑΝΕ» είναι με το ΠΑΜΕ… Παντός καιρού!

ΠΑΜΕ και… ξανά ΠΑΜΕ!!

ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΖΑΜΕ!!!

ΥΓ: Αφιερωμένο στον Αξέχαστο Δάσκαλό μου, στη σχολή Δημοσιογραφίας στην Αθήνα, στον Κωνσταντίνο Αθανασόπουλο που μετά από χρόνια τον εντόπισα!

Είναι αυτός που ανάμεσα στ’ άλλα τα πάνσοφα… με δίδαξε ότι:

«Τρείς τρόποι υπάρχουν, για να βγάλουν ένα δημοσιογράφο από τη μέση!!!
Τον δωροδοκούν!
Αν αν δεν ενδώσει...
Τον χαρακτηρίζουν τρελό!!
Αν και πάλι δεν ενδώσει...
Τον εξοντώνουν!!!

Κώστας Αθανασόπουλος»

Δάσκαλε πεισματικά αμύνθηκα και νομίζω πως πέρασα… και τη δεύτερη φάση…

Αν περάσω σύντομα και την Τρίτη …θα Ξανανταμώσουμε!!!

 

Δημήτρης Ντόκας