Ένας λυγμός σαν κουρνιαχτός …σαν συρφετός
Εντός μου τ’ άχραντα τα δίκια του μου φέρνει
Κι εγώ στη γη σαν λαβωμένος χρυσαετός
Κοιτώ να δω τι είναι αυτό που μ’ αρρωσταίνει...
Ένας Λαός βασανισμένος και σκυφτός
Μες στις ανάγκες του πονά και παραδέρνει
Είναι ο νόμος του κεφάλαιου γραφτός
Ότι παράγεις με τη βία να σου παίρνει.
Κι εσύ κοιμάσαι και μεσάνυχτα ξυπνάς
Παραδαρμένος από άγριους εφιάλτες
Ψάχνεις πληγές που δεν τις βρίσκεις μα πονάς
Και χαχανίζουνε του ονείρου σου οι γδάρτες.
Ένας λυγμός σαν κουρνιαχτός …σαν συρφετός
Παίρνει το είναι σου και όλο ξεμακραίνει
Είναι ο άλλος ο χαμένος σου εαυτός
Που απ’ τα ένοχά του κλαίει…και πεθαίνει!!!
Καινούργιο 11 Ιούλη 2016 ώρα 4:29 π.μ.
Δημήτρης Ντόκας
ΥΓ: Αφιερωμένο στους «ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΜΟΥ»…που δε με ξέχασαν!
Στους «ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ - ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΟΥ»… που με βρήκανε!!
Και στους «ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ»… που χάθηκαν!!!