Τι λες …Συνέλληνα;

Τι λες …Συνέλληνα;

Εμένα δεν μου λες απλούστατα τίποτα… γιατί από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, από τότε που λειτουργούσε και φρονώ πως μέχρι και σήμερα έτσι λειτουργεί η ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΥ σ’ άκουγα βερεσέ … «τσάμπα ναι τσάμπα… ντιπ για ντιπ»!

Σ’ άκουγα… σε «κοζάριζα» που λέγανε και οι παλιοί και γνήσιοι ρεμπέτες, σ’ αφουγκραζόμουνα… και που και που … έτσι κάνω και μέχρι σήμερα, σου ’ριχνα και την στεντόρεια ανυπόταχτή μου κραυγή!

Τότε και μόνο τότε σαν διαπίστωνες την ανυποχώρητη αντίδρασή μου … προβληματιζόσουν!

Μα σαν «τέλευε» εκείνη η μέρα … την άλλη χαραυγή πάλι στα τετριμμένα, στα συμβιβασμένα σου εσύ… μια απ’ τα ίδια!

Κι εμείς της ουμανιστικής ιδεολογίας οι «ζευγάδες»… όσοι αντέχουμε ακόμα μέσα στης εποχής μας την «καταχνιά», κρατάμε γερά, τραβάμε αποφασιστικά τα «συρτάρια» απ’ το ζευγάρι με το να χέρι και με τ’ άλλο το (γ)υνί!!! 

Τι λες …Συνέλληνα;

Που δεν μπορώ …δε σε σ’ αντέχω να σ’ ακούω άλλο…

Κι εμείς οι της ανεχτικότητας ανεμόμυλοι … δεν μας το επιτρέπει η κληρονομικότητά μας, η φτιαξιά μας, η της συνήθειας μας βασανιστική εμμονή… να μην «γυρίζουμε»!

Φυσάει δεν φυσάει…εμείς «γυρίζουμε»!

Κι ο Μύλος Αλέθει… και το Γέννημα…Αλεύρι…. Ψωμί γίνετε … Με Δάκρυ κι Αίμα … για Όλους μας  Συμπατριώτη… για Μένα και για Σένα!!!

 Τι λες …Συνέλληνα;

Τι λες, τι πράττεις και τι αισθάνεσαι και διαισθάνεσαι;

Η απάντηση είναι μία: «τα ίδια και τα ίδια»!

Και η κατάληξή σου η μόνη νομοτελειακή Αλήθεια:

«τα ίδια και χειρότερα»…

Πάρε Συνέλληνα αποφασιστικά στα χέρια σου το (γ)υνί… αφού όμως πάρεις τα «συρτάρια» απ’ το ζευγάρι… κι αφού κοιτάξεις γύρω σου και πιστέψεις… «πως αυτή η γη είναι δική μας δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει»!

«Σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες»!!

 

Πάλεψε Λαέ έστω και τώρα που για μένα είναι… «δώδεκα και»… πάλεψε για Λαϊκή Εξουσία… Πάρε την τύχη σου στα χέρια σου!!!

ΥΓ: Σου είπα απόψε παλικάρι μου … φταίμε πολύ … μα πάρα πολύ... εμείς οι μεγαλύτεροι για την κοινωνία που σας παραδώσαμε!!

Με τη μόνη διαφορά … ότι δεν φταίμε όλοι το ίδιο!!!

Κούνησες συγκαταβατικά το κεφάλι σου … αποδέχτηκες τα λόγια μου, δεν με νοιάζει αν με παραδέχτηκες … η αν με .. η δεν με συμπεριέλαβες κι εμένα ανάμεσα στους πολλούς «ΦΤΑΙΧΤΕΣ»!!!

Μ’ ικανοποίησε όμως που κατάλαβες στα είκοσί σου χρόνια παλικάρι μου… πως στη ζωή αξία έχουν οι αληθινοί… εκείνοι που αγωνίζονται μ’ όλο το «είναι τους» για τα δίκια του Λαού μας!!!

Υπέρτατή μου ικανοποίηση μία και μόνη: «Ότι έρχεστε … μου ανοίγετε συζήτηση και επιθυμείτε την άποψή μου»…

Κι αυτό μου φτάνει!!

Να ’στε πάντα καλά λεβέντες μου!!!

Δημήτρης Ντόκας