«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

«Έφυγε» απ’ τη ζωή… η συμμαθήτριά μας η Μαρία… η Φιλόλογος;;;

Παραβόλα… το σκολειό μας!!!
«Έφυγε»;

Πώς να ξεκινήσω… πως ν’ αρχινήσω… δυο λόγια να γράψω;;
«Έφυγε»;
Δεν έχω τη δύναμη απόψε … να εξωτερικεύσω τ’ αληθινά κι αβάσταχτα συναισθήματά μου!
«Έφυγε» απ’ τη ζωή;
Που να βρω λογική, ρυθμό και αρμονία… λέξεις να παραθέσω, ν’ αραδιάσω, που να εκφράζουν «έστω και κατ’ ελάχιστον» τα κοινά μας, τα συμμαθητικά μας, τα νεανικά μας, τ’ αγωνιστικά μας βιώματα;
«Έφυγε» απ’ τη ζωή… η συμμαθήτριά μας;
Για να γράψει κάποιος, δεν θα πω μόνο αληθινά και τεκμηριωμένα, αλλά και με σεβασμό κι αξιοπρέπεια,  για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ που χάνει τη μάχη της ζωής, πρέπει να ’ναι «υπέρ του δέοντος» προσεχτικός, να «σκύβει» ειλικρινά συγκλονισμένος πάνω … στην οντότητα του εκλιπόντος.
Να γράψει με ψυχή και καρδιά…
μέσα απ’ την ψυχή του και απ’ την καρδιά του, για αυτό μου βγαίνει…. με υπερπροσπάθεια, απόψε τούτη η απόπειρα!
Γιατί με δυσκολία την πένα μου πασχίζω να προσεγγίσω στην καρδιά μου και στην ψυχή μου, να την βουτήξω «εντός μου»… απόψε για να γράψω!
 Μια το απρόσμενο, μια της ψυχής μου η ταραχή, μια της φουρτουνιασμένης σκέψης μου η κατάσταση, απ’ τα κοινά μας βιώματα, απ’ τις αναμνήσεις μας, απ’ τις εμπειρίες μας…απ’ τις παλιές, φιλικές, πανέμορφες νοσταλγικές στιγμές μας!!!
Εξ’ άλλου η Μαρία … «φιλόλογος γαρ»… μ’ αναγκάζει να ’μαι πάντα, πόσο μάλλον τώρα, πιο προσεχτικός και κυριολεκτικός στη γραφή μου!
Την βλέπω μπροστά μου Τώρα… να με διορθώνει, στην όποια εκφραστική μου αδυναμία, με χαμόγελο και συμπάθεια!

«Ω τάλαινα κι ανάλγητη μοίρα… ρίξε κεραυνούς»!!!

«Έφυγε» απ’ τη ζωή… η συμμαθήτριά μας η Μαρία;;;
Δεν μπορώ να το πιστέψω!
Η Παραβόλα μας!!!
«Έφυγε» απ’ τη ζωή… η συμμαθήτριά μας η Μαρία… η Φιλόλογος;;;
Η συμμαθήτριά μας απ’ την Παραβόλα Τριχωνίδας, ο Πανέμορφος ΑΝΘΡΩΠΟΣ με το δυνατό μυαλό, η καθαρή Αγωνίστρια με τις όμορφες ιδέες…ο δικός μας ΑΝΘΡΩΠΟΣ;;;

«Έφυγε» απ’ τη ζωή… η συμμαθήτριά μας η Μαρία;;;

Μπορώ … η δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω:

Τα ειλικρινά μου συλλυπητήρια στους οικείους της και ιδιαίτερα στον αγαπητό μου φίλο και συμμαθητή, τον λατρεμένο της αδερφό… τον Δημήτρη!

Μαρία … δεν ξεχνώ:
Πάντα στη γιορτή του Πολυτεχνείου ήσουνα η Ομιλήτρια… στο Λύκειο της Παραβόλας!!

Μαρία … δεν ξεχνώ:
Ήσουνα κι ΕΣΥ …Εδώ.. κι όρθια … με χειροκροτούσες!!!

prototypia: Δραπετσώναααααα!!!

Δε θα γράψω άλλα… δεν Αντέχω…

«Έφυγε» απ’ τη ζωή… η συμμαθήτριά μας η Μαρία;;;

Προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω… για ν’ απελευθερώσω απ’ τα κατάβαθα της ψυχής μου δυο στεντόρειες κραυγές:

ΑΕΙΜΝΗΣΤΗ… ΑΘΑΝΑΤΗ!!!

Δημήτρης Ντόκας