Όταν προκαλούμαι κλωτσάω…κι όταν κλωτσάω… κλωτσάω άγρια σαν
τα παλιά μουλάρια του δημοσίου!
Μουλαρώνω φίλε μου…δεν γράφω «ρε φίλε» γιατί αυτή η φράση μ’
εκνευρίζει, όταν λες «ρε φίλε» τρελαίνομαι και τότε κλωτσάω δυνατότερα!!
Απόψε μου αμφισβήτησες την αγωνιστική, φιλολαϊκή,
κομμουνιστική δραστηριότητα του υποψήφιου Ευρωβουλευτή του ΚΚΕ του Βασίλη Νικάκη!
Μπορείς εσύ ρε «παίχτη»… να παίξεις κάτω απ’ τη «σφυρίχτρα»
του Βασίλη Νικάκη;
Είσαι μικρός, πολύ μικρός, ακόμη και να κοντρολάρεις τη μπαλιά
που σου έρχεται από εφτά μέτρα πάσα!
Είχες τα κότσια, για να μη γράψω με λόγια της εξέδρας αυτά
που θέλω να πω, να πάρεις τη μπάλα απ’ τη μια πλευρά του κόρνερ να την πας στην
άλλη για να συνεχιστεί η φάση, για να παιχτεί ο αγώνας;
Ο Βασίλης Νικάκης τα είχε! Το έκανε και …έμεινε στην ιστορία!!!
Έχεις εσύ τα κότσια …αν είχες την αναγνωρισιμότητα, την
καταξίωση την δυνατότητα να ζήσεις «αλλιώς» και πιο άνετα του Βασίλη Νικάκη να πεις
Όχι! Τα μεγάλα όχι… που σ’ αυτή την κοινωνία λένε οι δυνατοί, οι περήφανοι, οι
ανθρωπιστές, οι κομμουνιστές …οι όλοι της ζωής μεγάλοι!!!
Ρε επιπόλαιε παίχτη… ο αγώνας παίζεται ανάμεσα σε δύο!
Τούτος ο αγώνας της ζωής μας σήμερα …ανάμεσα σε δύο παίζεται!!
Ανάμεσα στους χλιδάτους, ανάλγητους, προκλητικούς, ψευτοεγωιστές
καπιταλιστές…μπορώ να γράφω μέχρι και τη Δευτέρα…όχι τη Χριστιανική Δευτέρα
παρουσία, αλλά τη Δευτέρα των εκλογών κι ακόμα παραπέρα, σχετικά κοσμητικά επίθετα…
αλλά δεν θα αποπειραθώ για ευνόητους λόγους!
Κι ανάμεσα σε ανυπόταχτους της κοσμογονίας κομμουνιστές που έδωσαν
και δίνουν ότι έχουν …κι ότι τους ανήκει!!!!!
Θα γράψω όμως τώρα …μετά από συνεχιζόμενες παύσεις και
κουδουνίσματα του τηλεφώνου μου κι είναι 4:35 π.μ. που προσπαθώ να ολοκληρώσω
κείμενο και σκέψη αλλά δεν μ’ αφήνετε!!!
Μου είναι αν κι αποπροσανατολιστικές, ευχάριστες… τούτες οι
διακοπές ….σας ευχαριστώ όλους αν και μεταμεσονυχτίως …επικοινωνείτε μαζί
μου!!!
Χαρίστε μου έστω μια προσωπική στιγμή περισυλλογής… επιτέλους!!!
Έστω και στις 4:41 π.μ. την έχω ανάγκη!!!
Δημήτρης Ντόκας
