«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Να μαραθείς βλαστάρι μου ποτέ δεν θα σ’ αφήσω…

Η ξαστεριά της νεολαίας  μας!

Απόψε ικανοποίηση κι ελπίδα εισέπραξα, απ’ τα μάτια και τη χαρά της μικρής μου γειτονοπούλας της Μαρίας, που συμμετείχε στο χορό του σχολείου της!
Του ιστορικού και φημισμένου Λυκείου Παραβόλας που διοργάνωσε τον αποκριάτικο χορό του στο Καινούργιο…
Με γύρισε κάμποσα χρόνια πίσω…τότε που κι εγώ της ξεγνοιασιάς μαθητούδι, της ελπίδας έφηβος, μαθήτευα στο ίδιο κι εγώ σχολείο και αποφοίτησα, υποκλινόμενος στις γνώσεις και στη διαπαιδαγώγηση των δασκάλων μου, στις νουθεσίες και ανθρωπιστικές κατευθύνσεις των γονιών μου κι ιδιαίτερα του αείμνηστου πατέρα μου, που μέχρι σήμερα κι όσο ζω θα με συντροφεύουν… θα μ’ ακολουθούν!
Το Λύκειο Παραβόλας που μαθήτευα...
 Η καρδιά των παιδιών φτερουγίζει, αλίμονο σ’ όποιον επιβουλεύεται τα όνειρα της νέας μας γενιάς, εμείς οι μεγαλύτεροι φωτιά και κεραυνοί θα γίνουμε…
Αν εσείς ανεκδιήγητοι δολοφόνοι ονείρων, επιβουλεύεστε την ξαστεριά της νεολαίας  μας, να ξέρετε πως δε θα σας περάσει!
Είμαστε εδώ!!
Κρατώντας τις ολοφώτεινες λεωφόρους του μέλλοντος ανοιχτές!!!
Γιατί είμαστε… εδώ, δίνουμε και θα δώσουμε την πιο καθοριστική μάχη, για να μη χάσει το αγνό της βήμα η νεολαία μας.-

 Να μαραθείς βλαστάρι μου
Ποτέ δεν θα σ’ αφήσω
Και με το αίμα της καρδιάς
Εγώ θα σε ταΐσω…

 
Επειδή ξεχάσατε, η κάνετε πως ξεχάσετε, ποιοι είμαστε εμείς… να σας το θυμίσω:
Είμαστε εμείς…αυτοί που δεν θέλουμε να μας δέσετε τα μάτια!!!

Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π' ανατέλλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ…


 
Εμείς που κάναμε, τις πίκρες κομπολόι
Κι όλα του κόσμου τα βλαστάρια, αδερφούς
Εμείς μετρήσαμε, της λευτεριάς το μπόι
Μ’ αίμα και δάκρυ, φτιάξαμε ωκεανούς…

Υπογράφω ότι λέω... και τους στίχους μου, με το δάκρυ της ψυχής μου!
Δημήτρης Ντόκας