Ανατομία.

Τάσος Παντ. Δασκαλάκης

Ενοστάλγησε  τη λάμψη  περασμένου του καιρού
που εδρόσιζε τα φύλλα και τις ρίζες του μυαλού.
Κάθε άνοιξη τα άνθη στροβιλίζαν  σε  χορό
και οι μέλισσες τη γύρη για να δέσουν τον καρπό.

Κει τον βρίσκουν αλλαγμένο τριγυρίζοντας παντού
με τις σκέψεις να θυμούνται τον καιρό του ναυαγού.
Από ώρα συμμαζεύει τα χρυσάνθεμα  του νου
που τις νύχτες αψηφούσαν τις βροχές του ποντισμού...


Απομάκρυνε ασθμένως εμμονές βιοπορισμού
και εβίωνε  για  ώρες τις στιγμές του στοχασμού.
Με  δυο έννοιες  να σπάνε την ανία του καιρού
την αναμονή που φέρνει  νοσταλγία του ρυθμού.

Της ζωής τη νοσταλγία που σταλάζει λυρισμό
και το γήρας  να χορταίνει στον ασίγαστο παλμό.
Να `ναι οι μέρες απλωμένες σ` ένα φως αρχοντικό
και οι νύχτες στεριωμένες σ` αστεριών το φωτισμό.

Με τις πέτρες των ονείρων σε δεσμό συνδετικό
και τους πύργους ανδρωμένους, στυλοβάτες στον γκρεμό.
Κι  αν του χρόνου τα μαστίγια λοιδορούν τον τόπο αυτό
να τ` αντέχουν και θα σβήνουν της οργής τον ποταμό.

                       Τάσος Παντ. Δασκαλάκης.