Όταν τ’ αυτονόητα χρίζουν ερμηνείας…εμείς δεν έχουμε λόγο παρέμβασης!!!
Ποια είναι αυτά τα περιβόητα και τα πολυδιατυμπανιζόμενα… «Αυτονόητα»;
Αυτά που η κοινή των ανθρώπων δοξασία, όσων έχουν ικανότητα κρίσης, καθορίζει!
Το κυριότερο…Αυτό που σου λέω, με απλά λόγια, στρωτά, ντόμπρα και σταράτα… και δεν το κατανοείς!!
Τότε αναρωτήσου και δεν θέλω επεξηγήσεις, ποιος έχει επικοινωνιακό πρόβλημα;
Εμείς οι εσείς;
Εγώ η εσύ;
Η απάντηση ας μείνει για τον εαυτό σου!
Ξέρω και δεν ξαφνιάζομαι, πως θα φτάναμε σ’ αυτό το σημείο, εξ’ άλλου το ‘γραψα και παλιότερα, όλοι να μιλάμε συγχρόνως και κανείς να μην ακούει!!!
Κατάντια των καιρών και των Νεοσυνελλήνων ίδιον!
Κατάντια και αυτοκαταστροφική τάση…
Τελειώσαμε! Ναι τελειώσαμε συμπατριώτες σαν λογική κι αυτοαμυνόμενη λεβέντικη κοινωνία! Τελειώσαμε κι αυτό που θ’ ακουστεί δεν είναι ιαχή αλλά αναστεναγμός!!!
Απόψε που χτύπησαν οι δείχτες του ανεκτικότατου μου κοντέρ στο κόκκινο, στο πολύ κόκκινο… στο βυσσινί, το γράφω!!!
Τελειώσαμε… σαν έθνος και σαν λαός!!!
Οι υπομονές μας εξαντλήθηκαν…έτσι το θέλεις …τράβα το!
Εσύ τριπλοεξαθλιωμένε συμπατριώτη, που αφέθηκες να σε πάνε στην κατάντια σου, μην έχεις απαίτηση να μας συμπαρασύρεις όλους μαζί σου!
Ένα πανάθλιο καπιταλιστικό σύστημα, που σε πήγε εκεί που σε πήγε, σου έδωσε και τη δυνατότητα στο σπίτι σου να ’χεις κι έναν ολόσωμο καθρέφτη!
Κοίτα τον, κοίτα το πρόσωπό σου, χάιδεψέ το… η φτύστο!!
Πάντως εμείς που κοιτάμε τη ζωή κατάματα, έξω από κάτοπτρα που πολλάκις δείχνουν εικονικά είδωλα, δεν έχουμε αυτή την ανάγκη, δεν έχουμε αυταπάτες!!!
Ότι είχα να γράψω, από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου κι είχα την πολυτελέστατη δυνατότητα, λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας, να το εξωτερικεύσω το ’γραψα!!!
Το κόστος, της απ’ την ψυχής μου αλήθειας ενσυνείδητα το πλήρωσα και θα πληρώνω μια ζωή!
Ένιωθα από μικρό παιδί, το σφύριγμα και ουσιαστικά και μεταφορικά, της σφαίρας της φίμωσης και της φυσικής εξόντωσης στ’ αυτιά μου!!
Δεν κιότεψα, δεν γονάτισα…για αυτό μέχρι και αυτή τη στιγμή με διαβάζετε και όσοι με ξέρετε… με ακούτε! Ξέρω πολύ καλά… πως με ακούτε, η χροιά της βροντερής φωνής μου ταλαιπωρεί τ’ αυτιά σας!
Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε… κι όσο βαρά η φλέβα μου θα γίνεται!!!
Είμαι περήφανο κομμάτι του λαού μας, ένα αλόβιαστο κύτταρό του, δεν το λέει η γίδα το λέει το κέρατό της, έτσι νιώθω κι έτσι αισθάνομαι.
Εσύ όμως περήφανε κι αδούλωτε αετέ μου… δώσε βάση στα λόγια μου, που έγραψα εδώ και μια δεκαετία πίσω:
Ο Χρυσαετός
Χαμήλωσε σου είπανε
Το φτεροκόπημά σου
Λες και απλό πως ήτανε
Να φτάσουνε σιμά σου.
(Να κλείσεις τα φτερά σου.)
Αετίσιο φτεροκόπημα
άλλα πουλιά δε βγάζουν
κι ’ναι βαρύ ατόπημα
με ζήλια να σου κράζουν
πέτα ψηλά χρυσαετέ
δε θα σε φτάσουνε ποτέ.
Οι δυνατοί αέρηδες
Θέλουν μεγάλες κόντρες
Κότσια οι τιμονιέρηδες
Στου ουρανού τις ρότες.
Να σε αγγίξουν θέλουνε
Και λεβεντιά να πάρουν
Και κάνουνε πώς ξέρουνε
Βοριά να κουμαντάρουν.
Κείμενο και Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
