«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

«δικές μου αλήθειες»!

Μού λέτε γράψε και συγκινητικά, κάθε τόσο, με παροτρύνεται ν’ αραδιάσω «Της ψυχής μου τα έσω», γιατί έτσι μόνο μπορώ να εκφραστώ!
Δεν ξέρω πως και γιατί, τούτα μου βγαίνουν και δεν ξέρω πως πρέπει κι αν πρέπει… ν’ αρχίσω και να τελειώσω…
«Φοβάμαι» πως κουράζω με βαριά και βαθιά νοήματα.
Πιότερο ακόμα «φοβάμαι», μη μου προσάψουν πρόθεση, που δεν έχω, προσηλυτισμού ανθρώπων ν’ ασπασθούν την κουμουνιστική θεωρία!
Θυσίασα μια ζωή, τις αλήθειες μου να μπορώ να λέω ! και όπου επιθυμείτε κατατάξτε με!
Ένα μόνο δε «φοβάμαι» και δε «φοβήθηκα» ποτέ στη ζωή μου, να εκφράσω ευθαρσώς τις «δικές μου αλήθειες»!
Απλά και γνήσια, ανυστερόβουλα και αυθεντικά, παραθέτω τις δοξασίες μου κι όποιος θέλει έχει τις δυνατότητες να τις ενστερνιστεί, η να τις απορρίψει!
Εξ’ άλλου δεν θα σκεπτόμουνα ποτέ «να επιδιώξω να κατευθύνω ανθρώπους προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, μπορούσα άραγε να το κάνω; γιατί απλά ένιωθα πως ίσως σκέπτονταν, πως υποτιμούσα την ατομική τους κριτική ικανότητα, την λεύτερη βούλησή τους, που ομολογουμένως σέβομαι, όλες τις των ανθρώπων ενέργειες, αρκεί να μην αντιβαίνουν στο γενικό λαϊκό συμφέρον!
Συλλογιέμαι πως ακροβατώντας κάθε τόσο στης αλήθειας την ομορφιά μη και παραπατήσω και την χάσω…μη και δεν τα καταφέρω και μας χαθεί!
Απόψε δεν μπόρεσα να σιωπήσω…
Μία τα μηνύματα; Που μου στέλνουν φίλοι, συνεργάτες και συνάδελφοι.
Μία οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις και η υπονοούμενη επιθυμία «Θέλουμε να τα πούμε ….και δεν μπορούμε, πες τα εσύ που…»
Αλλά και το άλλο το αποψινό «παλιός γνωστός μου είπε : «Είμαστε όλοι με το ΠΑΜΕ»!
«Είμαστε»;
Μονολεκτικά τον ρωτώ και συνεχίζω:
«Η είμαστε, η δεν είμαστε»!
Αλλά εμείς, οι όσοι είμαστε, κάποτε στα νεοεφηβικά μας χρόνια τραγουδούσαμε
Και πιστέψτε με δεν ανέτρεξα πουθενά να θυμηθώ τα λόγια, έτσι απλά σαν ροή γαλήνιου ρυακιού κύλησαν, τόσο αληθινά, ωραία κι απλά!
Αλήθεια γιατί να μας παραπέμπει κάθε πρόσφατο γεγονός, σε αδιάσειστες διαχρονικές αξίες, σε κάθε αδιασάλευτη λαϊκή ρήση, που έγινε τραγούδι, κοινωνικό Μήνυμα…

Τι τα θέλουμε τα όπλα
***
Τι τα θέλουμε τα όπλα
Τα κανόνια τα σπαθιά
Να τα κάνουμε εργαλεία
Να δουλεύει η εργατιά!

Τι το θέλουν το «Αβέρωφ»
Τι το θέλουν το «Κιλκίς»
Να τα κάνουμε τρακτέρια
Να οργώνουμε τη γης!!

Ζήτω ο Λένιν
Ζήτω ο Στάλιν
Ζήτω ο Κόκκινος Στρατός
Ζήτω το σφυρί δρεπάνι
Ζήτω κι ο Κουμμουνισμός!!!


Τι μου λες φίλε μου, το όνομα της τάδε και του τάδε που ήταν στο «Αβέρωφ», μ’ όσα έζησα και απ’ όσα προβληματίστηκα τίποτα πια δεν με παραξενεύει!
Κατά τα άλλα, ορισμένοι δυσανασχέτησαν που πάνω στην Ακρόπολη το ΠΑΜΕ ανήρτησε πανό που προέτρεπε τους λαούς της Ευρώπης να ξεσηκωθούν!
Και το ένα και άλλο είναι «ιστορικά σύμβολα», όταν η οποιαδήποτε ενέργεια που επιδρά επ’ αυτών των μνημείων, αν είναι υπέρ των λαϊκών συμφερόντων προκαλεί δυσφορία της άρχουσας τάξης, αν είναι υπέρ των «Μεγάλων συμφερόντων» ένοχη σιωπή !!!
Αλήθεια μπορεί να αιτιολογήσει κάποιος τα ποσά που δόθηκαν πρόσφατα, εν μέσω κρίσης, για την αγορά πολεμικού υλικού (αγοράσθηκαν βλήματα για τα άρματα), αν είναι πραγματικά, για πού προορίζονται, ποιοι λόγοι επιβάλουν αυτή την σύμβαση;
«Πάντως εγώ κανέναν δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω»!!
Παρά πασχίζω μια ζωή την πλάση να μυρώσω!!!

Δημήτρης Ντόκας