Μεγαλώσαμε και το ευσυγκίνητο έγινε πλέον, μόνιμο βασανιστικό μας ιδίωμα.
Μεγαλώσαμε, αλλά μεγαλώσαμε όμορφα, απλά, ταπεινά χωρίς πέτρινες αντιλήψεις κι άναρθρες κραυγές.
Η μελωδία της γνησιότητας, μας κατευθύνει στης αλήθειας τ’ όνειρο, εκεί που το συναίσθημα αιχμαλωτίζει και τους πιο σκληρούς, εκεί που ο αναλογισμός, φωτίζει της ξαποστασιάς μας το απάγκιο.
Αλλά και πάλι μία απ’ τα ίδια, ανασκιρτά της αγωνίας μας τ’ ανήσυχο και πώς να πεις όχι.
Για του λαού τ’ άχραντα, μεγάλη η έγνοια μας, για της κοινωνίας τα συμφέροντα αδιάλειπτη η σπουδή μας, για των ανθρώπων τα δίκια, αιώνια η πάλη μας.
Για της αλήθειας τη θυσία, αιτιολογημένη η συνεισφορά μας.
Μα πάνω και μπροστά απ’ όλα, ανεμίζουσες στο βουρκωμένο ουρανό, των αξιών μας οι παντιέρες.
Των ανυπόταχτων τα δίκια, εξάντες στις γέφυρες της ζωής, σιγοντάρουν τις προσπάθειες, να χαράξουμε πρωτόγνωρες ρότες.
Εκεί που βρίσκουμε το στίγμα μας, μια καινούργια καταιγίδα μας ταλανίζει.
Παρεκκλίνουμε αναγκαστικά, μα και πάλι τις ρότες μας συναντάμε και τούτο το απρόβλεπτο ταξίδι, το πέταγμα του γλάρου αντιγράφει.
Δημήτρης Ντόκας
Η μελωδία της γνησιότητας, μας κατευθύνει στης αλήθειας τ’ όνειρο, εκεί που το συναίσθημα αιχμαλωτίζει και τους πιο σκληρούς, εκεί που ο αναλογισμός, φωτίζει της ξαποστασιάς μας το απάγκιο.
Αλλά και πάλι μία απ’ τα ίδια, ανασκιρτά της αγωνίας μας τ’ ανήσυχο και πώς να πεις όχι.
Για του λαού τ’ άχραντα, μεγάλη η έγνοια μας, για της κοινωνίας τα συμφέροντα αδιάλειπτη η σπουδή μας, για των ανθρώπων τα δίκια, αιώνια η πάλη μας.
Για της αλήθειας τη θυσία, αιτιολογημένη η συνεισφορά μας.
Μα πάνω και μπροστά απ’ όλα, ανεμίζουσες στο βουρκωμένο ουρανό, των αξιών μας οι παντιέρες.
Των ανυπόταχτων τα δίκια, εξάντες στις γέφυρες της ζωής, σιγοντάρουν τις προσπάθειες, να χαράξουμε πρωτόγνωρες ρότες.
Εκεί που βρίσκουμε το στίγμα μας, μια καινούργια καταιγίδα μας ταλανίζει.
Παρεκκλίνουμε αναγκαστικά, μα και πάλι τις ρότες μας συναντάμε και τούτο το απρόβλεπτο ταξίδι, το πέταγμα του γλάρου αντιγράφει.
Δημήτρης Ντόκας
