ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΝΤΟΚΑΣ: «Καλή Ανάσταση παιδί μου»!!!

ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΝΤΟΚΑΣ…

Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που πέρασε καβαλάρης σε τούτη τη ζήση, που δεν προσκύνησε ποτέ κανέναν, Λεύτερος, Ανυπόταχτος, Ανθρωπιστής!
Έδωσε τα πάντα για τον άνθρωπο, αγαπούσε, νουθετούσε, βοηθούσε, υπεράσπιζε τον αδύναμο, τον αδικημένο, τον κατατρεγμένο!
Αγωνίστηκε, Βασανίστηκε, Αδικήθηκε, Υπέφερε! όμως ποτέ δεν το ’βαλε κάτω, έφυγε με αξιοπρέπεια, όπως έζησε ολόρθος και περήφανος!

Μικρό παλικαράκι τον βρήκε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, απ’ τους πρώτους νέους της περιοχής μας, εντάχθηκε στη θρυλική Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (Ε.Π.Ο.Ν.)! και υπηρέτησε τον Αγώνα για τη Λευτεριά!!!
Τιμήθηκε από την πολιτεία, για τη συμμετοχή του στην ΕΝΔΟΞΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ! στις 9 Απρίλη 1986!!!
Μεγάλη συγκίνηση τον διακατείχε μέχρι τα στερνά του, στη θύμηση πρώτα, του Ηρωικού Έπους του Ελληνικού Λαού και δεύτερα, στο χαμό της αδερφής του Ελένης, που έδωσε τη ζωή της, τότε στον Αγώνα, σε ηλικία 24ων χρόνων!

Τον θυμάμαι να τραγουδά βουρκωμένος, βροντερά! «Πέσατε θύματα αδέρφια εσείς σ’ άνιση Πάλη κι Αγώνα…Αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που πέσατε Αγώνα!!!

Ο Γιάννης Δ. Ντόκας ήταν ένας απ’ τους πρωτοπόρους νέους της μεταπολεμικής Ελλάδας, δραστηριοποιήθηκε στον αγροτοσυνδικαλιστικό χώρο. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Αγροτοπαίδων Καινούργιου.

Ο Σύλλογος αυτός είχε πλούσια δράση, απ’ τη βασική που ήταν η συστηματική ενασχόληση με την Αγροτική Καλλιέργεια, (Απευθύνθηκε και συνεργάστηκε με τον αξιόλογο γεωπόνο Κ. Γεωργίου), μέχρι τη δράση στα πολιτιστικά (Δημιουργία Ερασιτεχνικού Θεάτρου) και αθλητικά πράγματα (Συμβολή στην αγορά του σημερινού γηπέδου Καινούργιου, την προσφορά στην ομάδα ΑΕΚ και μετέπειτα ΔΟΞΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ), εκπαιδευτικές εκδρομές κ.α..

Αποκορύφωμα αυτής της δράσης, ήταν η διάκριση «ΤΡΙΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ» στην 21η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το 1956! Με έκθεμα το ποιοτικό Καινουργιώτικο σιτάρι!!!

Η πονεμένη του καρδιά, (όπως έλεγε), δεν άντεξε άλλο, (τα τελευταία 23 χρόνια της ζωής του, χτυπούσε με αρρυθμία, ήταν ραγισμένη) τον πρόδωσε στις 6 του Μάη 2008! (Σήμερα κλείνει ένα χρόνο, που δεν είναι μαζί μας)!

Κάθε τόσο, έρχονται όσοι τον γνώριζαν καλά και μου λένε τις θύμησές τους, τα κοινά τους βιώματα, τ’ αληθινά που υποστήριξε, την αρωγή και τη βοήθεια που προσέφερε, όπου και όταν μπορούσε, σ’ όσους την είχαν ανάγκη, τη συμμετοχή του στους λαϊκούς αγώνες, τη λεβέντικη στάση ζωής που κράτησε! Με παίρνει το παράπονο και πολλές φορές το κρύβω, μ’ ένα πικρό χαμογέλιο!

Το τελευταίο Πάσχα που περάσαμε μαζί, το 2008! μου έδωσε την Λαϊκή, για μας, στερνή, αλληγορική ευχή: «Καλή Ανάσταση παιδί μου»! Η μάνα μου (απλός άνθρωπος του λαού, που δεν εμβαθύνει στα τόσο μεγάλα νοήματα) μου είπε: «Αφού πέρασε η Ανάσταση! πάει ο πατέρας σου, δεν ξέρει τι λέει»!!! Ξέρει μάνα, της λέω, Ξέρει!!! Με πήρε εμένα το κρυφό μου παράπονο, τον πήρα κι αυτόν απ’ το χέρι και πήγαμε απ’ τον κήπο στο σπίτι!
Μ’ έμαθε να υποστηρίζω, μ’ όποιο κόστος, Λαϊκά Δίκια κι Ανθρωπιστικές Αξίες!
Με δίδαξε, από μικρό παιδί, απ’ το πιο απλό, το «πώς να περπατώ στο δρόμο», μέχρι το «τι λέω και τι κάνω»!
«Δε θα λες εσύ τι είσαι, άσε να το κρίνουν οι άλλοι» μου ’λεγε…
Απ’ τον πατέρα μου πήρα, μαζί με τ’ άλλα, τ’ ανυπόταχτο της Λευτεριάς και τ’ ακατάπαυστο της Δημιουργίας !!!

Δημήτρης Ντόκας του Γιάννη