Ομότεχνους… του ποιητικού λόγου… μεταλαμπαδευτές των διαχρονικών
και των αδιασάλευτων αξιών μας… σας προκαλώ!!!
Ποιος από σας... μπορεί να γράψει… έτσι;;;
Κι αν μπορείτε… γιατί
δεν το πράττετε;;;
Ο νεοραγιάς
***
Σαράντα χρόνια στον Αγώνα στη φωτιά
Μ’ ένα μετέωρο γιατί στη συγνεφιά μου
Άλλοι μοιράζουνε τα ψεύτικα χαρτιά
Και μένανε ραγίζει η καρδιά μου.
Σκληρή πορεία κι έχω μείνει μοναχός
Σχίζω ρουμάνια σαν Αντάρτης ξεκομμένος...
Στ’ αυτιά μου πάντα κάποιας μάχης ο αχός
Και στην καρδιά μου κάθε σύντροφος χαμένος.
Ξύπνα ραγιά… νεοραγιά βαριά κοιμάσαι
Ξύπνα επιτέλους δεν ακούς τους
κεραυνούς
Ξύπνα ραγιά… νεοραγιά και μην
πλανάσαι
Εμείς δεν είμαστε για τόπους σκοτεινούς.
Ποίηση
ψυχής: Δημήτρης Ντόκας
