Αυτοί… οι αλλιώς…. οι πιο μεγάλοι!!!
***
***
Αυτοί που πέταξαν ασπίδα
Δεν έχουν θέση στην Πατρίδα
Δοσίλογοι κι οσφυοκάμπτες
Ας πέσουν μόνοι στους Καιάδες.
Αυτοί που είναι παληκάρια
Πατούν στ’ αντάρτικα τα χνάρια
Μέση δεν έσπασαν δεν σπάνε
Σαν σταυραετοί φτεροκοπάνε...
Αυτοί που πέταξαν ασπίδα
Δεν έχουν θέση στην Πατρίδα
Δε σας τους δείχνω … θα τους δείτε
Σας δένει αίμα; θα ντραπείτε.
Αυτοί που πέταξαν ασπίδα
Δεν έχουν θέση στην Πατρίδα
Θα σας τους δείξω … θα τους δείτε
Σας δένει ιδέα; θα χαθείτε!!!
Αυτοί που κράτησαν αξίες
Κρατούν στους ώμους γαλαξίες
Και η Σισύφειά τους μοίρα
Σ’ όλο τον κόσμο κάνει γύρα!!!
«Αυτοί κι αυτοί» και τόσοι «άλλοι»
Μας φέρανε σ’ αυτό το χάλι
Αυτοί… οι αλλιώς…. οι πιο μεγάλοι
Ψηλά κρατάνε το κεφάλι!!!
Καινούργιο Τριχωνίδας 12 Φλεβάρη 2017 ώρα 12:37 π.μ.
Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
ΥΓ: Αυτοί… κάποιοι απ’ αυτούς που κρατήσανε και… «Ψηλά κρατάνε το κεφάλι!!!» είναι κι αυτοί που κατάγραψε αυτή η φωτογραφία!
Αυτή η φωτογραφία είναι 60 χρόνια… ναι εξήντα χρόνια πίσω!
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στο Καινούργιο Τριχωνίδας!!
Από μια συνέλευση του «Συλλόγου Αγροτοπαίδων»!!!
Για να το διευκρινίσω: Ο «Σύλλογος Αγροτοπαίδων» δημιουργήθηκε κι οργανώθηκε απ’ το Τιμημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας που τότε ήταν στην παρανομία…
Τότε το κόμμα ανέθεσε στον πατέρα μου να επιτελέσει εκείνο το «καθήκον»!!!
Τον στήριξε και τον εξέλεξε πρόεδρο του Συλλόγου!!!
Το έργο εκείνο του συλλόγου αξιόλογο… (θα σας το παρουσιάσω λεπτομερώς εν ευθέτω χρόνω)….
ΥΓ 1: Ομιλητής σε πρώτο πλάνο είναι ο Πρόεδρος του Συλλόγου ο Γιάννης Δ. Ντόκας… (ο Πατέρας μου)!
Πίσω του καθιστός με τα γυαλιά ο Γιάννης Γεωργοβασίλης, Δίπλα και πίσω του, όρθιος ο Θύμιος ο Χαβέλας.
Σ’ αυτό το περιορισμένο πλάνο της Συνέλευσης, διακρίνονται και κάποιοι ακροατές ακόμα: (Από δεξιά Γιώργος Κιτσοδήμος, Χρήστος Φουντούλης. Νίκος Καραγιαννόπουλος και Χρήστος Ξηλωμένος»!!!
Αυτοί είναι …
«Αυτοί… οι αλλιώς…. οι πιο μεγάλοι»
Που…
«Ψηλά κρατάνε το κεφάλι»!!!
Τιμή και περηφάνια μου, που με όρισε η ζωή, να μεταλαμπαδεύω τέτοιες Αδιάσειστες Αλήθειες!
Δυο φορές… η και δεν ξέρω πόσες… «Τιμή και Περηφάνια μου»… να νιώθω… κάθε τόσο, τις αγκαλιές σας και το καυτό δάκρυ της παραδοχής και της συγκίνησής σας!!!
ΥΓ 2: Τούτο το δημοσίευμα τ’ αφιερώνω στην Περήφανη κι Αγωνιζόμενη Αγροτιά … που τούτες τις μέρες είναι στους Δρόμους του Αγώνα!!!
Σας Αγαπώ όλους!
Καλή Αντάμωση στα μετερίζια του μέλλοντος!!!
Δημήτρης Ντόκας
