Μου τα ’γραψε απ’ την Προύσα παλιά ένας Αρκαντάς
«Να ξέρεις πάντα σύντροφε που πας και που πατάς»
Κι εγώ σαν καλοσκέφτηκα του ποιητή τα λόγια
Τρόπο ζωής τα έκανα τα ’δεσα κομπολόγια.
Το που πατούσα έλεγχα
Σκεφτόμουνα τι έλεγα
Εγώ πάω με Ναζίμ Χικμέτ
Και με Γιλµάζ
Γκιουνέι
Έμαθα τι σου έφταιξε
Και ξέρω τι μας φταίει…
Απ’ το Ματσούκι οι πρόσφυγες λιτά μου τα ’χουν πει!
Στο Μπαμπαλιό οι πρόσφυγες μου τα ’χουν ξαναπεί!!
«Μας μάτωσαν μας πρόδωσαν αλίμονο κι οϊμέ
Σφαίρες δεν μας κατέβαλαν ούτε κι εσύ λιμέ…λοιμέ».
Τα ίδια κάποιοι μου ’πανε στον Άγιο Κωνσταντίνο
Τους έζησα, τους ένιωσα, τους Λάτρεψα και την ψυχή μου δίνω
Που πίσω αφήσαν ιερά κειμήλια και χώμα
Και του σπιτιού τους το κλειδί έχουν στον κόρφο ακόμα.
Μ’ αυτούς που μας αγκάλιασαν μαζί πάντα θα πάμε
Με τους αγνούς κομμουνιστές που ξέρουν ν’ αγαπάνε!!!
Μας τάξαν άδεια όνειρα και κάλπικα πεντόλιρα
Αυτοί που κυβερνάνε…κι είμαστε στα λασπόνερα.
ΥΓ1: Νέα μου γενιά …σας ευχαριστώ
και σας ευγνωμονώ για την αγάπη σας!
Ιδιαίτερα εσάς παλιά προσφυγόπουλα και νέα!
Εσείς ήρθατε απ’ την Ιωνία και τον Πόντο…
Σήμερα υποδεχόμαστε τ’ αδικημένα αδέρφια μας απ’ τη Συρία….
Ίδιος του πρόσφυγα ο πόνος σ’ αυτής της γης… σ’ όποια γωνιά!!
Και του Ειρηνιστή ο πόθος να πάψει η Αδικία πια!!!
ΥΓ 2: Αφιερωμένο στους αγαπητούς μου συγγενείς, στους
αδερφικούς και παιδικούς φίλους μου, τους παλιούς πρόσφυγες, στον Άγιο
Κωνσταντίνου Αγρινίου…
ΥΓ:3 Αφιερωμένο με πόνο καρδιάς, στους νέους πρόσφυγες απ’
τη Συρία, που ο Διεθνής καπιταλισμός τους εκδιώκει απ’ τις εστίες τους και τους
εξωθεί στα αφιλόξενα δρομιά της εκμετάλλευσης
και της αφάνειας…
Καινούργιο Αγρινίου 15
Ιούνη 2015
Στιχοποιεί εναγωνίως και μεταμεσονυχτίως …
ο Δημήτρης Ντόκας.
