Ρε καθίκια…οσφυοκάμπτες διαχειριστές και εκμεταλλευτές του καπιταλιστικού συστήματος …έχετε τσίπα;
Νομίζατε και …νομίζετε ότι θα μας πάρετε όλους από κάτω;
Ε… δε θα σας περάσει….
Ορισμένοι από μας …δεν έσκυψαν!!!
Κι εμείς που δε σκύψαμε …έχουμε βαθιά ψυχή, πολύ βαθιά…απύθμενη και δυνατά μπράτσα να κρατήσουμε, συνομηλίκους, συμμαθητές, συνανθρώπους μας, να μην τους πάρει το ποτάμι της εξαθλίωσης στη ρότα του, στην κατεβασιά του!!!
Ρε ξεφτίλες κάποιοι από μας κρατηθήκαμε και κρατιόμαστε ….από κει που μπορούμε και κρατάμε κι άλλους …μπορούμε δε μπορούμε!
Αν εσύ είχες να δεις ένα συμμαθητή σου…κάτι όχι και λίγα χρόνια και τον έβλεπες ξαφνικά απόψε να σου λέει με το έμπα του «φίλε, συμμαθητή μου τώρα αποφυλακίστηκα…κράτα με»!
Τι τον κακό μου τον καιρό θα ’κανες;
Θα τον αγνοούσες, θα τον έσπρωχνες στην αυτοκτονία; όπως μου είπε απόψε πως ήταν έτοιμος κι αποφασισμένος να …προσφύγει και τον απέτρεψα;
Η θα τον ταρακουνούσες συναισθηματικά, αν μπορούσες, με τα νεανικά συμμαθητικά μας βιώματα, θα τον κρατούσες;
Θα έβρισκες δύναμη μέσα απ’ την ψυχή σου εσύ να κρατηθείς ….κι αυτόν να συγκρατήσεις!!!
Δεν θα πω περσότερα και θα σταματήσω να γράφω για να μη γράψω ….ότι προς το παρόν δεν επιθυμώ να γράψω!
Έφυγε ο συμμαθητής μου ο Τάκης πριν λίγο, μετά την κουβέντα μας, ατσαλωμένος να παλέψει για τη μισή …η δεν ξέρω πόση ζωή του απομένει, μετά απ’ τα ιδιαίτερα λόγια μου, που ήξερε από μένα πως θ’ ακούσει και τ’ άκουσε!
Έφυγα κι εγώ σχετικά ανάλαφρος, μέσα απ’ τη βαρύτητα της καθημερινής μου πίεσης, ανάμεσα απ’ τη ψυχοπνευματικοσυναισθηματική μου υπερένταση….να πάω να βρω, αν το καταφέρω, την ηρεμία μου!!!
Βαρύ μου φαίνεται…άδικο και παράλογο ίσως!
Για τα δικά μου φορτία λιγότερο να νοιάζομαι και για τα δικά σου να πασχίζω!!
Αλήθειες αδερφέ μου σκέπτομαι, λέω και γράφω….κι αν έτσι δεν είναι…. να μη δυνηθώ να ξαναϋπογράψω!!!!
Δημήτρης Ντόκας
