Μαύρο κοράκι…

Εικόνα από το http://palamidi.gr

Βαρύς χορός… ο λόγος μου
Με χρώματα της πίκρας
Αυτής που «στάει» το «είναι μου»
Απ’ το δικό σου … «στύβω».

Σε ήθελα περήφανο
Να σπας κατεστημένα
Πνεύμα αραχνοΰφαντο
Να πας μαζί με μένα.

Μα συ αλλού γι’ αλλού πετάς
Μαύρο κοράκι… κράζεις
Εκτίθεσαι…δε σταματάς
Μιλώ…κι εσύ φωνάζεις...


Και στύβεις… στύψε…χάνεσαι
Πώς να σε συνεφέρω
Αξίες δεν  αισθάνεσαι
Πονώ και υποφέρω.

Αργή στροφή σου έδειξα
Νομίζεις… πως χορεύεις
Σου έδειξα… δε σ’ έμαθα
Τι θες και με παιδεύεις.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι
Που κλαίνε… «μ’ άλλων»… πόνο*
Γι’ αυτούς… θα αγωνίζομαι
Γι’ αυτούς… πάντα και μόνο.

Δημήτρης Ντόκας

Καινούργιο 29 Γενάρη 2014 ώρα 3:02π.μ.

*Αφιερωμένο στην ΚΥΡΙΑ Γιώτα… που δεν βούρκωσε, πρόσφατα σ’ ένα νοσηλευτικό ίδρυμα του Αγρινίου,  ούτε για τον δικό της, ούτε για τον δικό μου πόνο… αλλά για «ξένο πόνο»! Αυτή είναι η Ελληνική Λαϊκή Ψυχή που δε θα μας την καταβάλετε!!!

Να ξαναϋπογράψω; Είναι περιττό!!!