ΣΑΝ ΑΠΟΨΕ…
(Εγώ τότε ήμουν στη σχολή δημοσιογραφίας)… Στην Αθήνα…
Μια Φίλη μου Αγαπημένη και συμμαθήτρια μου (Απ’ το Καινούργιο Αγρινίου) είχε γενέθλια… Είχε Πάρτυ Γενεθλίων!
Με κάλεσε στο σπίτι της… στα Πατήσια!
Πήγα…
Μόνος κι Έρημος … όπως ακόμα είμαι…
Χτυπώ κουδούνι… μου ανοίγουν… μπαίνω μέσα και προχωρώ!
Χαμηλά φώτα… κι εγώ που ήμουν μια ζωή μαθημένος στη νύχτα … δεν καλοβλέπω…
Ακούω μια κοριτσίστικη φωνή… τη βλέπω… σηκώνεται και μ’ αγκαλιάζει..»
«Μήτσο μου που είσαι…» μου φωνάζει!
«ΕΔΩ…» Της λέω… Μ’ έναν ψιλοελεγχόμενό μου λυγμό… (Γιατί τη βλέπω να φεύγει απ’ την αγκαλιά κάποιου… που έδωσε δυο πακέτα τσιγάρα EXPORT σ’ ένα φίλο μου τότε και συμμαθητή μας, να μεσολαβήσει να τα βρούνε... κι έτσι έγινε!)… και φεύγω προς το εσωτερικό του σπιτιού!
Τι ήθελα να πάω... γαμώτο μου… Εγώ το φτωχόπαιδο… μια ζωή μόνος κι έρημος… κι όλοι οι άλλοι ζευγάρια!
«Το τράβηξα απ’ την καρδιά μου»…
Μ’ ένα ποτό στο να μου χέρι και στ’ άλλο το τσιγάρο... βγαίνω στο μπαλκόνι!
Χάνομαι στη μοναξιά μου!
Μετά από λίγο… ακούω (Εκεί που ήμασταν στο μπαλκόνι)… μια φωνή: «Ε... Φίλε κι Εσύ μόνος»!
(Γυρνώ και βλέπω ένα παιδί περίπου στην ηλικία μου με σγουρά μαλλιά…)
Πιάνουμε κουβέντα… Συστηθήκαμε… του λέω πως σπουδάζω δημοσιογραφία... και μου λέει: «Εγώ Τραγουδώ…»!
Τι κάνεις τον ρωτώ;
«Τραγουδώ…» μου επαναλαμβάνει με πίκρα… «Αλλά δεν μπορώ να μπω στο χώρο»!
Η άμεση … και πρώτη ερώτηση μου: «Πως σε λένε φίλε;;;»!
Ηλία Κλωναρίδη μου απαντά…
Δεν τον ήξερα… δε με ήξερε χαθήκαμε… (μετά από κάτι χρόνια απ’ το τηλέφωνο τα ξαναείπαμε)! και δεν ξαναβρεθήκαμε μέχρι απόψε!
Συνάμα εγώ… κι όλη η Ελλάδα με περηφάνια άκουσε μια λεβέντικη φωνή… σε πολλά Λαϊκά μας τραγούδια!!!
Ακούσαμε... χορέψαμε... δακρύσαμε…!
Εγώ με τον Ηλία από τότε όμως δεν ξαναβρεθήκαμε!!
Ηλίας Κλωναρίδης - Δρόμοι της Αθήνας!
http://www.prototypia.gr/2021/01/blog-post_51.html
ΥΓ: Λέτε να ήταν αυτός… Η... να ήταν κάποιος άλλος… και με «δούλευε»;;;
