«Για των Ανθρώπων τα δίκια»…

Η Διαθήκη - Χάρις Αλεξίου
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

Όταν ρυθμίσετε λοιπόν τη διαθήκη
και το μερίδιο δοθεί του καθενός
εμένα αφήστε μου το δρόμο που μου ανήκει
αυτόν που διάλεξα να πάρω μοναχός

Σε διαθήκη με σημαίες και συνθήματα
εγώ είμαι ελεύθερος αέρας που φυσά
εγώ έχω φίλους τα βουνά κι όλα τα κύματα
εγώ έχω αδέλφια τα ποτάμια τα πουλιά

Στη διαθήκη σας εγώ δεν έχω θέση
σαν το μυρμήγκι με είχατε όλοι από καιρό
και εγώ που έχω με το τίποτα πονέσει
και μ' ένα ψίχουλο συνήθισα να ζω

Σε τούτη την «τάλαινα ζωή»… στην πικραμένη και βασανισμένη μου ζωή… δεν κατάφερα τίποτα… παρά ένα και μόνο: «Τις σκέψεις μου να λέω φωναχτά» Τις  ιδέες μου να τις κάνω «βροντερές κραυγές»….  Και τ’ αληθινό μου συναίσθημα … «χαμογέλιο»… και  «δάκρυ»!!!

Πάλεψα και παλεύω, στον αυθεντικό της συνείδησής μου δρόμο…

με χίλιους δυο τρόπους. Με συνηθισμένες και πολλάκις παρεξηγημένες μορφές και εκδοχές έκφρασης!!

Έδεσα την ψυχή μου κόμπο … «Για των Ανθρώπων τα δίκια»… χαλάλι τους!!!

Φρονώ πως υπάρχω ακόμα … υπεράνω του νοσηρού και δύσοσμου κατεστημένου στην συμφεροντολογική και αρρωστημένα ατομικίστικη επιφάνεια…ολόρθος!!!

«Ποτέ δεν κράτησα κλειδιά

Οι κτήσεις δεν μου πάνε»…

Έγραψα … παλιότερα σ’ ένα τραγούδι μου!!!

Γι’ αυτό όσο βαρά η φλέβα μου … ότι πρεσβεύω κι ότι εφαρμόζω στη ζήση μου, θα βρίσκονται … σε πλήρη εναρμονισμό!!!

Διαθήκη κάνουν οι υπερήλικες… οι  παραιτημένοι… και οι μελλοθάνατοι!!

   

Εγώ νομίζω και τ’ αποδείχνω… ότι δυναμικός καβαλάρης της ζωής είμαι ακόμα … της τραβάω τα γκέμια και τη σηκώνω … σαν άλογο …. στα πισινά!!!

Δική μου διαθήκη είναι αυτό που η πραγματική Ιστορία κατέγραψε και καταγράφει!!!

Κι αυτό που η λογική μου και η συνείδησή μου …επιβάλει!!!

Δεν «τέλεψα» ακόμα….

***

Γεια σου ρε ….Απείθαρχε « apitharxos1453» δε σε ξέρω και δεν ξέρω αν με ξέρεις!

Διαπιστώνω όμως πως συχνά στα βίντεο που ανεβάζεις, ενσωματώνεις κι’ αυτή τη φωτογραφία που έχεις στο 0:25 κι αυτού του βίντεο!!

Λοιπόν αν δεν το ξέρεις μάθε το:

Αυτή η φωτογραφία είναι μετά από συναυλία του Γρηγόρη Μπιθικώτση στο Καινούργιο Τριχωνίδας, στις 31 του Αύγουστου 1996 και είναι τραβηγμένη απ’ τον αγαπητό μου φίλο και χρόνια συνεργάτη μου, τον φωτογράφο - εικονολήπτη τον Χάρη Γεωργίου… μέσα στο μαγαζί μου.

Τότε λοιπόν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ήρθε στον λατρεμένο τόπο μου, στο Καινούργιο Αγρινίου, για μια και μοναδική εμφάνιση, με αφορμή κάποια τραγούδια που την ευτυχή συγκυρία είχα να γράψω τους στίχους εγώ και τη μουσική ο αξιόλογος κι αδικημένος συνθέτης Μιχάλης Τερζής… Ώπα Μιχάλη… φτάνει μέχρι εδώ! Ξέρω ότι η σεμνότητά σου δεν σου επιτρέπει να δημοσιεύονται αυτά!

Εγώ αγαπημένε μου συνεργάτη, φίλε κι αδερφέ … δεν υποτάχτηκα ποτέ,  όπως κι εσύ…σε «λογοκρισίες»,  «παραινέσεις», «υποδείξεις» πόσο μάλλον… σε συμβιβασμούς!!!

Και σε παρακαλώ ν’ ανεχτείς την… της… από ψυχής μου …λεύτερη έκφραση!

Όπως ένιωθα έγραφα… γράφω... κι όσο βαρά η φλέβα μου… θα γράφω!!!

Στη φωτογραφία από αριστερά: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Βασίλης Φουντούλης, Μιχάλης Τερζής και Δημήτρης Ντόκας.

Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή για τα Πολιτιστικά Δρώμενα της Πατρίδας μας και ειδικότερα (με περηφάνια το γράφω)…. Του τόπου μου!

Του Καινούργιου Τριχωνίδας που εγώ προσωπικά … θυσίασα τα πάντα… για να ’μαι ανάμεσα στους δικούς μου Ανθρώπους που εσαεί με συγκινούν…. Και για ν’ αναπνέω τον Λεύτερο αέρα του!!!

Τώρα η Ιστορία πλέον θα δείξει: Ποιος ήταν… ποιος είναι τι;

Σας ευχαριστώ όλους … μα όλους… για την Εκτίμηση σας και την Αγάπη σας!!

Μα Ιδιαίτερα τη Νια Γενιά… που με προσεγγίζει κάθε τόσο με δέος κι αυτό ειλικρινά δε μ’ αρέσει!!

Μου αρκεί ο σεβασμός της… που αυτόν δεν το επεδίωξα, δεν τον υπολόγιζα κι ούτε τον φανταζόμουν ποτέ!!!

Δημήτρης Ντόκας