Καλό δρόμο βλαστάρια μου!!!!

***

 Κράτα για το τέλος - 1996
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική:  Παντελής Θαλασσινός
Ερμηνείες: 1. Παντελής Θαλασσινός      
    2. Χαρούλα Αλεξίου      

Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα
εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό
μήπως και πονέσω κι έτσι να μπορέσω
να φύγω και να νιώθω βαθιά πως σε μισώ

Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ την καρδιά μου
να σου ευχηθώ

Καλή τύχη γεια χαρά σου...

μην πετάς τα όνειρά σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ

Κράτα για το τέλος το πιο μεγάλο μίσος
τότε μόνο ίσως μπορεί να σ’ αρνηθώ
να μπορώ να λέω κοίτα με δεν κλαίω
πως έμαθα να χάνω αλλά δε θα χαθώ

Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ την καρδιά μου
να σου ευχηθώ

Καλή τύχη γεια χαρά σου
μην πετάς τα όνειρά σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ

Τον αείμνηστο, τον τεράστιο ποιητή, τον ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ τον συνάντησα … κάποια στιγμή… Που; Πως; Πότε; και κάτω από ποιες συνθήκες… θα το αποκαλύψω «εν ευθέτω χρόνω»!
Μου εξέθεσε …εμπιστευτικά τότε (οι δυο μας ήμασταν) την πίκρα του… για την πορεία της Ελληνικής Κοινωνίας μας!!
Κι εγώ σαν … «Καλοπροαίρετος αφελής»… κοίταξα να του δώσω κουράγιο κι ελπίδες… να παλεύει… να γράφει!!!
Ποιος… εγώ… στον ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ;
Πικραμένοι βουρκωμένοι τότε κι οι δυο δίπλα-δίπλα παρακολουθήσαμε εκείνη τη συναυλία….
Τελειώσαμε και φύγαμε … διπλά Πικραμένοι!!
Γιατί αν και υπήρχαν εκεί 4.000 ναι 4.000 άνθρωποι… λίγοι νιώσαμε… πόσοι και πως των ποιητών το λόγο… κατανοήσανε!!!
Μετά από τρία χρόνια ο ΗΛΙΑΣ…Πικραμένος … έφυγε απ’ η ζωή!!!!

ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ …ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ συνεργάστηκε … εκτός των άλλων… στενά, με τον Αξιόλογο Ερμηνευτή…  Παντελή Θαλασσινό!!!

 Θαλασσινός - Ποτέ μου δε μιλώ γι ' αυτή ...

Στίχοι: Γιάννης Νικολάου
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Όλα -μου λένε- ο άνθρωπος μπορεί να τα αντέξει,
τον πόνο και τη μοναξιά, αρκεί να το πιστέψει.

Ο χρόνος φέρνει λησμονιά και τις πληγές μας κλείνει,
μα τη δική μου την πληγή αγιάτρευτη αφήνει.

Μα εγώ έχω χρόνια να τη δω, χρόνια να της μιλήσω,
κι όμως δε μπόρεσα ποτέ τη σκέψη της να σβήσω.

Ποτέ μου δε μιλώ γι' αυτή, ποτέ μου δε ρωτάω,
μα στ' όνειρό μου έρχεται κι απότομα ξυπνάω.

Όλα -μου λένε- ο άνθρωπος μπορεί να τα νικήσει,
ακόμα και στο θάνατο να πάει και να γυρίσει.

Αν όπως λένε ο καιρός τη μνήμη ξεθωριάζει,
γιατί ο δικός της λογισμός τις νύχτες μ' αγκαλιάζει;

Αυτά τα τραγούδια ν’ ακούτε εσείς νια μου γενιά … που με συγκινείτε… που μου πυρπολείτε με την αφτιασίδωτη, ανεπιτήδευτη και αγνή συμπεριφορά σας… τα εσώψυχά μου κάθε βράδυ!!!

Βλαστάρια μου… Νια μου Γενιά… εμείς …κάποιοι κάναμε «τα όλα μας» γέφυρες… Πάνω στης ψυχής μας τ’ αληθινά να πατήστε… με σιγουριά…παραπέρα να πάτε…

Καλό δρόμο βλαστάρια μου!!!!

Δημήτρης Ντόκας