ΕΚΛΟΓΕΣ για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην 84η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΟΕ (Ιούνης 2015)
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
1. Τις επόµενες µέρες θα εκλέξουµε τους αντιπροσώπους για την 84η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ. Από αυτή τη Συνέλευση θα εκλεγούν το νέο Διοικητικό Συµβούλιο της Οµοσπονδίας και αντιπρόσωποι για την εκλογή του νέου Γενικού Συµβουλίου της ΑΔΕΔΥ. Οι αρχαιρεσίες θα πραγµατοποιηθούν...
στο φόντο ενός νέου πολιτικού σκηνικού, της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Τρεις και πλέον µήνες µετά υπάρχουν δείγµατα γραφής για τις προθέσεις και τις προτεραιότητές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Καµµένου.
• Τη στιγµή που 14 χιλιάδες συνάδελφοί µας αναπληρωτές βλέπουν τη µισθοδοσία τους να καθυστερεί, η συγκυβέρνηση καταβάλλει «εγκαίρως και στο ακέραιο» τις δόσεις προς Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ, για ένα χρέος που δεν είναι του λαού.
• Τη στιγµή που τα σχολεία έχουν χρέη µέχρι το λαιµό, η συγκυβέρνηση απορρίπτει στη Βουλή τροπολογία για τη διαγραφή αυτών των χρεών και ταυτόχρονα προχωρά στη διαγραφή των προστίµων-προσαυξήσεων, που έχουν επιβληθεί σε επιχειρήσεις για φορολογικές απάτες, λαθρεµπόριο κ.ά.!
•Η σχολική χρονιά τελειώνει µε 3 χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών! Κι ενώ υπάρχουν 25 χιλιάδες κενές οργανικές, ο Υπ. Παιδείας µιλάει για µόλις 3 ως 4 χιλιάδες διορισµούς!
• Ακόµα και η δίκαιη επαναφορά των δηµοσίων υπαλλήλων από τη διαθεσιµότητα είναι κουτσουρεµένη, δεν αφορά το σύνολο των διαθέσιµων και απολυµένων, δε θα γίνει αµέσως για όλους και ο αριθµός τους αφαιρείται από τις 15 χιλιάδες φετινές προσλήψεις! Απολύει 300 από τις 895 καθαρίστριες του Υπ. Οικονοµικών, αφήνει εκτός 3 χιλιάδες εργαζόµενους στο «Βοήθεια στο Σπίτι» κ.ά.
• Τη στιγµή που οι εκπαιδευτικοί έχουν χάσει 5,5 µισθούς την περίοδο της κρίσης, που χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί αµείβονται µε 640 ευρώ, η συγκυβέρνηση αρνείται να ξεπαγώσει ακόµα και τις µισθολογικές ωριµάνσεις και να ικανοποιήσει τη χορήγηση του δώρου του Πάσχα, αλλά δίνει µισό δις ευρώ στις ΗΠΑ για εξοπλιστικά προγράµµατα!
• Τη στιγµή που η πληρωµή από το λαό των «µνηµονιακών» χαρατσιών βαφτίζεται πλέον "πατριωτικό καθήκον", η συγκυβέρνηση διατηρεί τις προκλητικές φοροελαφρύνσεις για το µεγάλο κεφάλαιο (π.χ. 56 φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών) και συνεχίζει τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, την παράδοση των δηµόσιων υποδοµών στα µονοπώλια (Λιµάνια, αεροδρόµια κ.α.).
• Με το νέο νοµοσχέδιο για τη Δηµόσια Διοίκηση, αντικαθιστά την αυτοδίκαιη αργία µε τη δυνητική αργία, ωστόσο διατηρεί όλο το προηγούµενο αυταρχικό πειθαρχικό πλαίσιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι διατηρεί ακόµα και αυτή τη διάταξη «περί ανάξιας και αναξιοπρεπούς συµπεριφοράς του Δηµόσιου Υπάλληλου, εντός και εκτός υπηρεσίας», ό,τι δηλαδή είχε κάνει σηµαία και ο προκάτοχός του Κ. Μητσοτάκης! Διατηρεί τη διάταξη ότι ένας Δηµόσιος Υπάλληλος δεν µπορεί να αµφισβητεί το Σύνταγµα και τους νόµους του Κράτους. Όπως δήλωσε ο Γ. Κατρούγκαλος, «οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά το Κράτος έχει συνέχεια»!
• Παγώνει την αξιολόγηση µε τη µορφή που προωθήθηκε από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για να φέρει όµως µια άλλη, κι αυτή τιµωρητική, αφού θα συνδέεται µε το µισθό, την αποδοτικότητα και την υπηρεσιακή εξέλιξη (δηλώσεις Γ. Κατρούγκαλου), δηλαδή δε θα υπάρχει ακώλυτη µισθολογική εξέλιξη (δήλωση Κουράκη στη ΔΟΕ).
• Η συγκυβέρνηση κρύβει ότι διατηρεί τη µεγάλη αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης, τις τεράστιες περικοπές στις συντάξεις, τη ληστεία στα ταµεία από το PSI, ενώ εκ νέου ληστεύει τα αποθεµατικά των ασφαλιστικών ταµείων. Στο στόχαστρο βρίσκονται ξανά οι γυναίκες µε ανήλικα παιδιά, η αύξηση των ορίων ηλικίας ακόµα και για παλιούς ασφαλισµένους. Η κατάσταση στην υγεία είναι τραγική, στην κυριολεξία γιατρεύεται όποιος έχει να πληρώσει!
• Στην εκπαίδευση και µε το πρόσφατο πολυνοµοσχέδιο (Απρίλης 2015) διατηρεί το «νέο σχολείο» της λεγόµενης καινοτοµίας, της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ (ν. 3848/2010), διατηρεί τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων που έγιναν, τα ελιτίστικα Πρότυπα σχολεία, τον αντιδραστικό διαγωνισµό της PISA. Επί της ουσίας, διατηρεί το προηγούµενο αντιεκπαιδευτικό νοµοθετικό πλαίσιο.
Διατηρεί και αναβαθµίζει τη συνεργασία µε τον ΟΟΣΑ, που µετατρέπεται σε «αριστερός σύµβουλος» της συγκυβέρνησης στην εργαλειοθήκη του οποίου βασίστηκαν όλες οι αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις των προηγούµενων χρόνων. Συναντήθηκε για τον σκοπό αυτό, µε τον «σερ ΟΟΣΑ» (Ανχελ Γκουρία), επικεφαλή του ΟΟΣΑ, στενό συνεργάτη της Α. Διαµαντοπούλου.
Όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να µας εκπλήσσουν.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει προτεραιότητα να λυθούν τα λαϊκά προβλήµατα.
Δεν έχουν δίκιο και δε συµφωνούµε µε όσους και όσες µας ασκούν κριτική ότι «βιαζόµαστε, πως δεν αναγνωρίζουµε τις δυσκολίες που αντιµετωπίζει η νέα κυβέρνηση».
Η κριτική µας δε γίνεται γιατί η νέα συγκυβέρνηση δε λύνει όλα τα προβλήµατα, εδώ και τώρα.
Η κριτική µας γίνεται γιατί και η νέα συγκυβέρνηση δεν κινείται σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Άλλες είναι οι προτεραιότητες της νέας συγκυβέρνησης
Αναγνωρίζει το χρέος της πλουτοκρατίας, ως χρέος του λαού, δηλώνει ότι θα το πληρώνει στο διηνεκές!
Έχει δεσµευτεί απέναντι στους βιοµήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, όλους αυτούς, που µαζί µε την Ε.Ε., φόρτωσαν τις συνέπειες της κρίσης στο λαό. Ο αντίπαλος αυτός είναι εδώ, δεν έφυγε µε την αλλαγή κυβέρνησης.
Διαπραγµατεύεται «σκληρά» µέσα στη λυκοσυµµαχία της Ε.Ε., αλλά η διαπραγµάτευση αυτή αφορά τα κέρδη ή τη χασούρα της ντόπιας πλουτοκρατίας, µια σχετική χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, προκειµένου να βρεθεί ζεστό κρατικό χρήµα, που θα στηρίξει τις επενδύσεις και την κερδοφορία των επιχειρηµατικών οµίλων. Η συγκυβέρνηση στήνει και καλά σκηνικό ρήξης µε τους δανειστές και την ίδια στιγµή προωθεί νέο πακέτο αντιλαϊκών µέτρων πάνω από 10 δις(!), διαπραγµατεύεται τον τρόπο αποπληρωµής ενός χρέους που δεν είναι του λαού. Το ερώτηµα παραµένει: ρήξη που θα υπηρετεί το λαό ή το µεγάλο κεφάλαιο; Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δε διαπραγµατεύεται για να γυρίσουν πίσω οι µισθοί µας, να δοθούν λεφτά στην παιδεία, στην υγεία. Γι ' αυτό έχει τη στήριξη του ΣΕΒ, ενώ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ δηλώνουν πως θα στηρίξουν τη «νέα συµφωνία» (παράταση Μνηµονίου).
Η κυβέρνηση «τα στρίβει». Ναι! Όχι όµως από τη στρατηγική του κεφαλαίου και τις δεσµεύσεις απέναντί του. Εκεί δεν κάνει βήµα πίσω. Εκεί που κυριολεκτικά «τα στρίβει» είναι ακόµα και από τα ψίχουλα του προγράµµατος της Θεσσαλονίκης: το 1,2 δις έγινε τελικά … 0,2 δις!
2. Από το προηγούµενο συνέδριο της ΔΟΕ αναπτύχθηκαν αρκετοί αγώνες, που εξέφρασαν τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση απέναντι στην τότε κυβερνητική πολιτική, γιατί οι εκπαιδευτικοί και γενικότερα οι Δηµόσιοι Υπάλληλοι έχασαν βασικά δικαιώµατα.
Ήταν αγώνες για την υπεράσπιση του δικαιώµατος στη µόρφωση, στη µόνιµη και σταθερή δουλειά, στην περίθαλψη, στη σύνταξη. Οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης ακύρωσαν στην πράξη την αντιδραστική αξιολόγηση παρά και ενάντια στην ενδοτική τακτική της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ.
Η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ [ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ(πρώην ΠΑΣΚ)] εξήγγειλε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, χωρίς καµία προετοιµασία, και την ίδια στιγµή συµφωνεί µε την ουσία της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Αποδέχεται το «νέο σχολείο» της Ε.Ε., την αξιολόγηση, τη διαφοροποίηση και την αυτονοµία της σχολικής µονάδας. Αποδέχεται τις ελαστικές µορφές εργασίας, γι’ αυτό στηρίζει τον ΑΣΕΠ και τις ποσοστώσεις στους διορισµούς, 60% από ΑΣΕΠ και 40% από πίνακες, ό,τι δηλαδή θεσµοθέτησαν οι προηγούµενες κυβερνήσεις! Συµµετείχε στον «κοινωνικό διάλογο» ακόµα και την περίοδο των πιο βάρβαρων αντιλαϊκών µέτρων-µνηµονίων! Όχι µόνο έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια την απόφαση της 83ης Γ.Σ. του Κλάδου για διαγραφή από τους Συλλόγους των στελεχών εκπαίδευσης (Περιφερειακών Δ/ντών, Δ/ντών Εκπαίδευσης, Σχολικών Συµβούλων) αλλά αµέσως µετά το προσωρινό πάγωµα της αξιολόγησης κήρυξε τη συµφιλίωση µαζί τους!
Στους αγώνες που αναπτύχθηκαν ΕΡΑ(ΣΥΡΙΖΑ), ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ(ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και ΕΚΕ(πρώην στελέχη της ΠΑΣΚ) καλλιέργησαν συνειδητά αυταπάτες ότι µε µία κυβέρνηση µε κορµό το ΣΥΡΙΖΑ, εντός των τειχών της Ε.Ε. και του συστήµατος, θα έρθει πολιτική αλλαγή υπέρ του λαού.
Η κυβέρνηση πράγµατι άλλαξε.
Ωστόσο, τα προβλήµατα, συνολικά η αντιλαϊκή πολιτική, παραµένουν.
Επιβεβαιώνεται πως δεν αρκεί να αλλάξει µια κυβέρνηση και να έρθει µια άλλη, για να λυθούν τα προβλήµατα. Χρειάζεται ταυτόχρονα και αλλαγή πολιτικής, χρειάζεται σύγκρουση µε τα µεγάλα συµφέροντα, χρειάζεται σύγκρουση µε την Ε.Ε., µε τη στρατηγική της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή µε τις αιτίες που γεννούν τα προβλήµατα και µε αυτούς που βρίσκονται «πίσω» από τις κυβερνήσεις.
Συνειδητά οι ηγεσίες των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, ΕΡΑ και ΕΚΕ υπηρέτησαν την εναλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή εντός των τειχών του ΟΟΣΑ, της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ, του συστήµατος.
Είναι οι ίδιες συνδικαλιστικές ηγεσίες που επί των ηµερών της νέας συγκυβέρνησης δεν έχουν οργανώσει ούτε µία κινητοποίηση για την καθυστέρηση της πληρωµής των αναπληρωτών, για το ξεπάγωµα των ωριµάνσεων, για το δώρο του Πάσχα!
Την ώρα που προωθείται νέα λίστα σαρωτικών, αντιλαϊκών µέτρων και θα έπρεπε να ξεσηκωθούν και οι πέτρες, η κυβερνητική ΕΡΑ χαρακτηρίζει µαξιµαλιστικό ακόµα και το πάγιο αίτηµα για ένα γεύµα στα πεινασµένα παιδιά (!), ενώ µεταφέρει µέσα στο κίνηµα τις θέσεις της κυβέρνησης "δεν υπάρχουν περιθώρια για οικονομικά μέτρα, μόνο για κάποια θεσμικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάκτηση μισθών, όταν υπάρχουν 1.5 εκ. άνεργοι"! Στελέχη της στηρίζουν σε όλα τα επίπεδα την κυβερνητική πολιτική (π.χ. η αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ και εκλεγµένη στο Περιφερειακό Συµβούλιο Αττικής ψήφισε υπέρ της ληστείας των αποθεµατικών της Περιφέρειας Αττικής, που αφορούσαν και έργα για τα σχολεία (Περιφέρεια Αττικής, ΑΠΟΦΑΣΗ 91/2015, 26 Μάρτη 2015)!
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Απευθυνόµαστε µε το χέρι στην καρδιά σε κάθε συνάδελφο, ιδιαίτερα σε όσους έχουν πείρα για το τι σηµαίνει κυβερνητικός συνδικαλισµός, σε όσους πονάνε το κίνηµα, τα σωµατεία και τους λέµε:
Είναι δυνατόν να υπερασπιστούµε τα δικαιώµατά µας, τις ζωές µας, µε τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες;
Να. Αυτό εννοούµε όταν λέµε ότι ανδρώνεται ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισµός!
Έχουµε όµως πείρα πια.
Έχουµε πείρα από το διαλυτικό ρόλο της ΔΑΚΕ και της ΔΗΣΥ (πρώην ΠΑΣΚ), του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισµού, που κινείται κι αυτός στη γραµµή στήριξης της κυβέρνησης για να πετύχει "η εθνική προσπάθεια". Δεν πρέπει να επιτρέψουµε να επαναληφθεί το ίδιο, χιλιοπαιγµένο έργο.
Στοίχισε ακριβά στους εργαζόµενους και στο κίνηµα όσες φορές επικράτησαν σε αυτό οι δυνάµεις του κυβερνητικού συνδικαλισµού, παλιού ή νέου.
Έχουµε όλοι ευθύνη, ώστε να µην µετατραπούν τα σωµατεία σε θεατές, σε χειροκροτητές της νέας συγκυβέρνησης. Στη βάση αυτή, καλούµε κάθε συνάδελφο να αναλογιστεί και να προβληµατιστεί:
Ποιος ωφελήθηκε τόσα χρόνια από τη συμπόρευση με τις εκάστοτε κυβερνητικές παρατάξεις και τις κυβερνητικές πολιτικές; Οι φίλοι ή οι εχθροί των εργαζομένων;
Ποιον βοηθάει στ' αλήθεια η στάση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την εναντίωση στην κυβερνητική πολιτική αλλά στην πράξη στους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ και στη ΔΟΕ συμπορεύονται με την κυβερνητική ΕΡΑ; Ποιον βοηθάει το γεγονός ότι σε πάνω από 250 σωματεία στο Δημόσιο, σε 68 Υπηρεσιακά Συμβούλια, έχουν ενιαία παράταξη και κοινό ψηφοδέλτιο; Βοηθάει την ανασύνταξη του κινήματος ή το δυνάμωμα του νέου, κυβερνητικού συνδικαλισμού;
Δε θα ήταν υπερβολή να πούµε ότι σε ορισµένους Συλλόγους δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ο συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ και ποιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
Ποιον βοηθάει το από κοινού κάλεσμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα συλλαλητήρια, στις «πλατείες» για να στηριχτεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης; Μια διαπραγμάτευση που δε γίνεται για τα συμφέροντα του λαού, αλλά του κεφαλαίου. Την ανασύνταξη, αντεπίθεση του κινήματος ή την ενσωμάτωσή του στα σχέδια των βιομηχάνων, της πλουτοκρατίας;
Ποιον βοηθούν τελικά όταν βαφτίζουν "αριστερή» μια κυβέρνηση, που φωνάζει με όλη της τη δύναμη "ανήκομεν εις την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ", όταν καλλιεργούν αυταπάτες για το ρόλο της, την αποστολή της, όταν έλεγαν προεκλογικά "να φύγουν αυτοί και βλέπουμε" και σήμερα παριστάνουν τις "απατημένες συζύγους"; Ποιον βοήθησαν λοιπόν; Την ανάπτυξη των αγώνων ή την αδράνεια, την παθητικοποίηση, τις αυταπάτες του τύπου "έρχονται εκλογές, κάτι θα αλλάξει";
3. Όσοι είχαν ελπίδες για κάτι θετικό, κάτι διαφορετικό από αυτή την κυβέρνηση δεν πρέπει να απογοητευθούν.
Το αντίθετο. Πρέπει να δράσουµε οργανωµένα, µαζικά, αποφασιστικά. Να µη συµβιβαστούµε στην καθηµερινότητα της µισής ζωής. Να µην παραιτηθούµε από τον αγώνα για µια ζωή µε δικαιώµατα, για µόνιµη και σταθερή δουλειά για όλους, για να έχουν όλα τα παιδιά µόρφωση, υγεία, ελεύθερο χρόνο, διακοπές κ.α.
Για το λόγο αυτό, χρειαζόµαστε Σωµατεία και Οµοσπονδία κάστρα του αγώνα, όπλο στα χέρια µας.
Γι' αυτό έχουµε ανάγκη από ένα κίνηµα που θα διεκδικεί την αναπλήρωση των απωλειών που είχαµε τα προηγούµενα χρόνια, που δε θα συµβιβάζεται µε τα ψίχουλα και το "έχει ο Θεός", που θα συγκρούεται µε τα µεγάλα συµφέροντα, τους επιχειρηµατικούς οµίλους, την Ε.Ε.
Γι' αυτό έχουµε ανάγκη από ένα κίνηµα που θα παλεύει για την πραγµατική ρήξη, για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και στην οικονοµία, ώστε να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Υπάρχουν σήµερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις για µια τέτοια ανάπτυξη σε όφελος του λαού, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες µας.
Οι δυνάµεις του ΠΑΜΕ θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτή την κατεύθυνση, για ένα τέτοιο κίνηµα, µε ένα τέτοιο προσανατολισµό, όπως έκαναν και τα προηγούµενα δύο χρόνια. Παρά τις αδυναµίες ή άλλες παραλείψεις, πήραν εκατοντάδες αγωνιστικές πρωτοβουλίες, κατέθεσαν προτάσεις στο Δ.Σ. της ΔΟΕ, για όλα τα ζητήµατα.
Έχουµε τη δυνατότητα µέσα από το µάθηµα, στην τάξη:
• Να διδάξουµε την ιστορική και επιστηµονική αλήθεια, σε αντίθεση µε το περιεχόµενο των σχολικών βιβλίων.
• Να καλλιεργήσουµε αγωνιστικές προσωπικότητες, που θα είναι σε θέση να αντιληφθούν και να ερµηνεύσουν τον κόσµο γύρω τους, για να µπορέσουν αύριο να τον αλλάξουν.
• Να µην αφήσουµε κανένα παιδί στα "αζήτητα", αλλά να σκύψουµε πάνω του, ώστε να αγαπήσει τη ζωή και τον αγώνα, να πιστέψει στον εαυτό του και στους γύρω του. Γι' αυτό έχουµε χρέος να αντιπαρατεθούµε µε ρατσιστικές απόψεις, µε τη ναζιστική-φασιστική Χρυσή Αυγή, µε άλλες επικίνδυνες, αντιδραστικές, ρατσιστικές θεωρίες, όπως "δεν παίρνουν όλα τα παιδιά τα γράµµατα". Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ που καταξιώνεται στη συνείδηση του λαού, δεν είναι αυτός που αρκείται να «βγάζει» άριστους µαθητές, αλλά αυτός που παραλαµβάνει τα παιδιά µε τα χίλια δυο τους προβλήµατα και προσπαθεί να τα κάνει να αγαπήσουν τη µόρφωση και τη ζωή, να δουν τη γνώση σαν δύναµη για να αλλάξουµε τον κόσµο.
Έναν τέτοιο εκπαιδευτικό φοβούνται όσοι κάθονται στο σβέρκο του λαού!
