Ορφάνια

Ορφάνια
***
Δε σ΄ ακούμπησαν οι χρόνοι
Δε σε πιάνουν οι γιορτές
Πάς μ΄ αυτούς  που  είναι μόνοι
Όπως σήμερα κι εχτές.

Έχεις μάτια πυροφάνια
Το γιαλό βλέπεις και κλαις
Σε τραβάει η ορφάνια
Κι ότι σε πονά μου λες...

Ήσουν δειλινό στ΄ Αμπάρια
Αχ παιδάκι ορφανό
Και του Στέφανου* τα χνάρια
Έψαχνες μες το νερό.

*Πριν  αρκετά χρόνια… ένα δειλινό στ΄ Αμπάρια Παναιτωλίου… Στην ακρολιμνιά της Τριχωνίδας...  πήγα ν΄ αγναντέψω το πέλαγος!
Δυο τρία παιδιά παίζανε με τα βότσαλα…
Ένα απ΄ αυτά με σίμωσε…
Πιάσαμε κουβέντα… και λες κι ήξερα…  κι ήξερε… μου λέει…
«Ξέρεις τίνος είμαι εγώ; του μακαρίτη του Κ. απ΄ την Παραβόλα»!!!
Που να φαντάζονταν… πως με τον πατέρα του και με το θείο του... ήμουνα φίλος!
Συγκλονίστηκα…

Έφυγα…  «κι έφυγα»...  βρήκα χαρτί και μολύβι και τούτο έγραψα…

Ορφάνια !!!

Δημήτρης Ντόκας