***
Τα νιάτα μου φωτιά και επανάσταση
Αψήφησα τ’ ατσάλινα (τα δίκοπα) μαχαίρια
Εγώ θα περιμένω την Ανάσταση
Κι εσύ θα νοσταλγείς τα καλοκαίρια.
Με κάλπικες ιδέες σε μυρώσανε
Σε ντύσανε με χάρτινες ελπίδες
Σου πήραν τη ψυχή και σε σταυρώσανε
Επάνω σε κλεμμένες ηλιαχτίδες.
Εγώ θα τριγυρνάω σαν απόκληρος
Κι εσύ θ’ αναστενάζεις στοιχειωμένη
Στους μύθους θα ’μαι ήρωας απόμακρος
Κι εσύ τρελή γοργόνα πετρωμένη...
Με δάφνες συμφερόντων σε στολίσανε
Κι αισθάνθηκες δειλά δικαιωμένη
Την άμοιρή σου σκέψη πυρπολήσανε*
Σε θέλουνε βουβή και ρημαγμένη.
*Την άτολμή σου σκέψη πυρπολήσανε
Καινούργιο Τριχωνίδας 22 Απρίλη 2005 ώρα 07:54 μ.μ.
Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
ΥΓ: Το 1919 Οργανώθηκε ο παππούς μου... ο Μήτσος ο Ντόκας, που με κρατά στα γόνατά του, στο ΣΕΚΕ!!!
