Φοβάμαι… τον εαυτό μου!

Φοβάμαι… τον εαυτό μου!

Αυτόν που θα πει κάποια στιγμή…ΒΑΡΙΕΣ ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ….Αυτών που «μείναμε» κι αυτών… που «έφυγαν»!!!

Μα σαν κάποια στιγμή το πράξω …που προς το παρόν δεν το επιθυμώ… προσέξτε με … εμβαθύνετε… κατανοήστε με… και μετά … κριτικάρετε!!!

Φοβάμαι… τον εαυτό μου!

Γιατί η ΑΛΗΘΕΙΑ μία είναι… άλλους «σκοτώνει» … κι άλλους «γιγαντώνει»!!!

Μα κι η «ΑΛΗΘΕΙΑ» … «Τ’ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΗΣ » … έχει!!!

Απόψε δέχτηκα …ένα μικρό ηλεκροσόκ… από σένα που το περίμενα… η και δεν το περίμενα….

ΒΑΡΙΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ μου είπανε που με παρέπεμψαν είκοσι και χρόνια πριν!

ΑΝΘΡΩΠΟΙ …ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ  φίλοι μου αγαπημένοι … αδικήθηκαν!

ΕΝΑΣ απ’ ΑΥΤΟΥΣ είναι κι αυτός που μου ανέφερες και σήμερα δεν είναι στη ΖΩΗ!!!

Γι’ αυτό παληκάρι μου γράφω κατά καιρούς εγώ… «τάλαινα ζωή»!

Φοβάμαι… τον εαυτό μου!

ΚΡΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ… ΚΑΙ ΨΑΞΕ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ... ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ!!!

Εδώ το κείμενό μου προς το παρόν τελεύω… κάποια στιγμή όμως …το διαισθάνομαι....θα με πάει παραπέρα!!!

Γι’ αυτό… Φοβάμαι… τον εαυτό μου!!!!!

Ξέρετε… πως των ποιητών η καρδιά… δεν γερνάει ποτέ;
Και πως των ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ… μένει πάντα παιδική;

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ…. Στον ΠΟΙΗΤΗ Μας ΔΑΣΚΑΛΟ…. Στον Γεώργιο Βιζυηνό… που φέτος κλείνουν 120 χρόνια απ’ το «φευγιό του»!

Ναι σ’ αυτόν … που δεν ευτύχησε όσο ήταν εν ζωή ν’ ακούσει μελοποιημένους στίχους του!!
Κι αυτό το βίωσα και το κοινώνησα εγώ… η ταπεινότητά μου; ν’ ακούσω λόγια μου τραγουδησμένα!!!

και...

Γι’ αυτό φοβάμαι τον εαυτό μου… άδικη και τάλαινα ζωή!!!

Δημήτρης Ντόκας