Γράφει ο Γεώργιος Π. Σαβελώνας
Η πλειοψηφία των ανθρώπων ιδιαίτερα σε εποχές κοινωνικής παρακμής, συνήθως αναλογίζονται έννοιες και αξίες, όπως δικαιοσύνη, τίσις, νέμεσης και ενοχή.
Μια «κρίση» μπορεί να είναι ηθική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική, δυστυχώς όμως η μία μορφή της κρίσης οδηγεί είτε ταυτόχρονα είτε ετεροχρονισμένα και στις υπόλοιπες μορφές της. Κάθε όψη της κοινωνίας είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με τις προθέσεις και τις πράξεις των ανθρώπων, οι οποίοι είναι αναπόσπαστα και στοιχειώδη συστατικά αυτού που ορίζουμε ως κοινωνία.
Όταν πλέον οι περισσότεροι ακούμε τη λέξη κρίση, ο νους μας ανατρέχει στο...
διηνεκές παρόν, όπου η καθημερινότητά μας συνεχώς δυσκολεύει, υπάρχει γενική απογοήτευση και έντονο ένα αίσθημα παραίτησης και απελπισίας. Πλέον μια μεγάλη μερίδα του λαού εκφράζεται με ακραίες αντιδράσεις είτε σε λεκτικό επίπεδο είτε και σε πρακτικό επίπεδο με την άσκηση βίας. Ειδικότερα, παρατηρείται μια συστηματική διάλυση του υποτιθέμενου μέχρι τώρα κράτους δικαίου και προνοίας και αυτή η ολική καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων επονομαζόμενη ως αναδιάρθρωση και εξυγίανση του δημόσιου μηχανισμού, έχει φυσικά ως αποτέλεσμα χιλιάδες απολύσεις. Αυτή είναι η μια όψη της κρίσης, όπως τη βιώνουμε οι περισσότεροι.
Από την άλλη, κρίση σημαίνει, όταν κάποιο πρόσωπο κατηγορείται για κάτι και πρέπει να αποδεδειχθεί αν αυτό το πρόσωπο είναι αθώο η ένοχο.
Η κρίση γίνεται βάση κάποιων νόμων που περιέχουν τις περισσότερες φορές ασάφειες ή η ερμηνεία τους είναι αμφίσημη, έτσι ώστε ο παράγοντας λάθος να κυριαρχεί σε κάθε παράγραφο οποιουδήποτε νόμου και σε οποιοδήποτε άρθρο. Έτσι, η μόνη κρίση που είναι αντικειμενική είναι μόνο η θεϊκή για όσους την αποδέχονται και για όσους δεν πιστεύουν σε Θεό, υπάρχει η κρίση της συνείδησης για όσους βέβαια διαθέτουν και από αυτή.
Ένα μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι ποιοι νομοθετούν σε αυτή τη χώρα και αν νομοθετούν υπέρ κάποιων άλλων. Μήπως η ανοχή κάποιων ισοδυναμεί με την ενοχή όσων διαπράττουν μια παράνομη δραστηριότητα;
Ρητορικά ερωτήματα που δεν αποσκοπούν σε τίποτα άλλο από την αναζωπύρωση της δημιουργικής διαδικασίας της σκέψης και την ανάκαμψη της κριτικής ικανότητας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανοχή στα λάθη και τις σκοπιμότητες, που γίνονται σε διεθνές επίπεδο, δεν θα λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κράτος. Εθελοτυφλώντας σε όσα μας επιβάλουν ως σωτήριες λύσεις, δεχόμαστε απλά την ταφόπλακα για τους σκοπούς που αγωνιζόταν οι πρόγονοι μας. Με αυτό τον τρόπο όμως γινόμαστε οι περισσότεροι υπόλογοι και ένοχοι στα μάτια των επόμενων γενεών για την αδράνεια και την αδιαφορία της προάσπισης του μέλλοντος τους.
Ένα άλλο σοβαρό ερώτημα που τίθεται είναι πότε θα γίνει η ηθική δικαίωση όσων διαχώρισαν την θέση τους και δεν συμφωνήσαν σε μνημονιάκες πολιτικές αλλά στηρίζουν μνημειώδεις αξίες
Νομοτελειακά σχεδόν πάντα την ποινή των ενόχων επωμίζονται και αθώοι, οι οποίοι όμως δεν συνέβαλαν σε κάποια δράση κατά του γενικού καλού.
Έτσι, η ανοχή απέναντι σε όσα μας φέρνουν προ τετελεσμένων επώδυνων γεγονότων για όλους, αποτελεί ταυτόχρονα και ενοχή τόσο προσωπική όσο και καθολική.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι «τα πάντα ρει», όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος. Αλλά προς όφελος τίνων αλλάζουν; των πολλών ή των λίγων; Εφόσον, όμως αριθμητικά μας κυβερνούν λίγοι, τότε θα επιβιώνουμε στο εξής χειρότερα από κολίγοι!!!
