Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη…
 |
| Από εδώ έφυγα... |
Δεν ήρθε όμως όταν εγώ 14χρονο παιδί, παραμονές των εκλογών
το 1974, με τα ψηφοδέλτια της Ενωμένης Αριστεράς [Στο συνασπισμό της «Ενωμένης
Αριστεράς» τότε, συμμετείχε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.), το
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού (Κ.Κ.Ε. εσ.) και η Ενιαία Δημοκρατική
Αριστερά (Ε.Δ.Α.)]. στον κόρφο μου, κάτω
απ΄ το άσπρο μάλλινο μπλουζάκι μου, πέρναγα κάτω απ’ την άσφαλτο, μέσα απ’ τον
υπόνομο, μπροστά απ΄ το σπίτι του
αείμνηστου Λάμπρου Λαμπροκωστόπουλου (Καρκατσιά) να φτάσω στο κουζινάκι
απέναντι του νονού μου, του Πάνου Σοροβού!
Άσχημος καιρός, έκανε κρύο κι ο νονός μου είχε αναμμένο
τζάκι, εκεί κοντά στις τρεις με τρεισήμισι η ώρα το ξημέρωμα…ξύπναγε νωρίς!!!
 |
|
Εδώ έπεσα…
Λίγο πριν απ’ το σπίτι του Χρήστου Μερεγκλίτση
|
Όποιος αμφισβητεί τα γραφόμενά μου είμαι εδώ …υπάρχω ανυπόταχτος και προκλητικά
με αδιάσειστες αλήθειες αμυνόμενος, να εξηγήσω τώρα αλλά και άπειρες φορές τ’
αυτονόητα !!
Εδώ φτάσαμε… να εξαντλούμε την μακάρια υπομονή μας, δένοντας
κόμπο την αγανάκτησή μας, πνίγοντας την έκρηξη μας μέχρι τώρα, να πασχίζουμε
αλήθειες ζωής να φανερώνουμε.
Είχα εντολή να παραδώσω «πάση θυσία» στο νονό μου τα
ψηφοδέλτια, γιατί τότε εμείς τα μικρά παιδιά, σηκώναμε τεράστια μυστικά!
Γιατί πέρασα μέσα απ’ τον υπόμονο;
Γιατί ο χωροφύλακας (αυτός που μου έφτιαξε
κατόπιν τον φάκελό μου και με χαρακτήρισε σαν
οπαδό…υπερακραίας παράταξεως…) λαχανιασμένος
και ο άλλος χωροφύλακας, που
τρέχανε ξοπίσω μου, δεν μπορούσαν να με
φτάσουν στο τρέξιμο, να δούνε που πάω και χάνοντας την ψυχραιμία τους …. με
πυροβόλησαν!!
Εγώ στην εκπυρσοκρότηση των πιστολιών έπεσα στα δεξιά του
κεντρικού δρόμου, εκεί που έτρεχα!!
Συγχρόνως το μυαλό μου δούλεψε, θυμήθηκα πως λίγα μέτρα
μπροστά μου υπήρχε υπόνομος που διέσχιζε κάθετα το δρόμο κάτω απ΄ την άσφαλτο. Σύρθηκα
έρποντας μέχρι εκεί….και πέρασα μέσα σε βρομόνερα, σκουριασμένα τενεκέδια και
σπασμένα γυαλιά…απέναντι!
 |
|
Από δω μέσα …πέρασα!
Αν σκάψει κανείς…
λίγο πιο κάτω απ’ τα τσιμέντα
θα βρει τον υπόνομο!
|
Γι’ αυτό έγραψα σε κάποια στιγμή ότι οι σφαίρες σφύριξαν
πάνω απ’ τ΄ αυτιά μου και δεν κιότεψα…τότες
! που ήμουνα παιδί …γίνεται τώρα να κιοτέψω;
Τότε πήρα το βάπτισμα του πυρός με πραγματικά πυρά, γι’ αυτό
στο Πάϊκο, μετά από λίγα χρόνια που πήγα φαντάρος, μου φαίνονταν τα σφυρίγματα
των βολίδων πάνω απ’ το κεφάλι μου παιχνιδίσματα….
Γιατί με ψάχνανε δεξιά του δρόμου…κι εγώ εύστροφο και
δασκαλεμένο πιτσιρικάκι!
Δεν διέσχισα κάθετα την άσφαλτο γιατί θα ήμουνα εύκολος
στόχος. Γιατί την αποστολή που μου ανέθεσαν, έπρεπε να την φέρω «εις πέρας»….
Στο άκουσμα των πυροβολισμών ο νονός μου ο Πάνος ο Σοροβός
βγήκε με προφυλάξεις στην πόρτα στο κουζινάκι του, εκεί έφτασα κι εγώ συγχρόνως.
 |
| Εδώ σ' αυτή την πόρτα...έφτασα ! |
Του παρέδωσα τα ψηφοδέλτια, ο νονός μου τα πήρε και τα έκρυψε
γρήγορα, με είδε όμως ταραγμένο και προσπαθούσε να με ηρεμίσει, να με καθησυχάσει…
-Εσένα πυροβόλησαν παιδί μου; Με ρώτησε!
Εμένα νονέ… και με πήρε της αδικίας το παράπονο, τα μάτια
μου βούρκωσαν και ξέσπασα σ’ αναφιλητά!!
Καλά κάτσε εδώ… ησύχασε, μου είπε. Μου έδωσε ένα ζεστό ρόφημα να πιω.
Δεν με χώραγε ο τόπος. Ήθελα να φύγω, να γυρίσω πίσω…
Έκανα να φτάσω μέχρι την πόρτα…δυο τρεις φορές, μ’ έπιασε απ’
το χέρι και με γύρισε πίσω!
Περίμενε λίγο ακόμα… μου έλεγε ο νονός μου. Έβγαινε στην
σκοτεινή πόρτα (είχε σβήσει το φως) έριχνε μια ματιά και ξαναέμπαινε μέσα. Ήθελε
να σιγουρευτεί πως δεν ήταν κανείς απ’ έξω.
Όταν σιγουρεύτηκε πως μπορούσα να φύγω… «Τράβα τώρα, μου είπε,
από χαμπλά (χαμηλά) απ’ την Απλωταριά …και να προσέχεις!
Θα το
γράψω τώρα γιατί μ’ ακολουθούσαν απ’ την έξοδό μου, απ’ το μαγαζί του πατέρα
μου;
Μου δώσανε εκεί τα ψηφοδέλτια ο Κώστας Κίτσος (ιεροψάλτης
στον άγιο Νικόλαο Καινούργιου απ’ την Μπουρλέσα Μακρυνείας), ο
πατέρας μου, ο Νίκος Ζαχόπουλος (Ζαχονίκος), ο Γιώργος Πέτρου (Σαρτζής),
ο Τάσος Κατσιμάρδος (Κουτσός), ο Γιάννης ο Φλωρόπουλος κι ο Πάνος ο Μπουργάνης (με το χωνί της ΕΠΟΝ)!!!
Τούτα τα βιώματα δεν είναι δυνατόν να τα προδώσω…θα τρέχω πάντα
με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ …κρυμμένα στον κόρφο μου. Κρατημένα με το ζερβί μου χέρι
στο μέρος της καρδιάς!
Γιατί γεννήθηκα και φτεροκόπησα… περήφανο αετόπουλο, στον δοξασμένο
ουρανό του αγώνα της Λαοκρατίας και της Λευτεριάς!!!
ΥΓ 1: Ήρθε στο σπίτι μου η ΕΙΡΗΝΗ …που να με βρει …αντάρτης
τότε και τώρα πληγωμένος, στο …πεζοδρόμιο ξεχασμένος!!
ΥΓ 2: Την ώρα…. σήμερα στις 7:30 το πρωί, που έβγαζα τις παραπάνω
φωτογραφίες, στη στάση του αστικού λεωφορείου μπροστά στα Σοροβέικα, με καλημέρισε
ο Κωστάκης, γιος αγαπητού μου φίλου μαθητής Λυκείου, που μαζί με τη σχολική τσάντα
του είχε κι ένα μουσικό όργανο στη θήκη του…
Τι όργανο μαθαίνεις Κωστάκη; τον ρώτησα…
Λύρα… Μου απάντησε!
Γεια σου Κωστάκη, να διαβάζεις και να μαθαίνεις και λύρα… τον
παρότρυνα!!
Η Λύρα του Κωστάκη αύριο …να μου το θυμηθείτε, θα εξυμνεί τους
ηρωικούς αγώνες τ’ ανυπόταχτου λαού μας!!!
Δημήτρης Ντόκας
