 |
|
Από
αριστερά… Δημήτρης Χαροντάκης δίπλα του η Χρυσούλα Ρήγα και η Νίκη Μαϊκαντή!
Από
δεξιά… Εγώ δίπλα μου η Γιάννα Μάντακα και η Ζακλίν Γερμιγιά!
Συμφοιτητές
στη σχολή Δημοσιογραφίας τότε…
ΣΑΣ
ΑΓΑΠΩ… ΟΛΟΥΣ ΠΟΛΥ!!!
|
«Θυμάσαι Μητσάρα τότε που μας την πέσανε οι μπάτσοι;»
Δεν είναι η πρώτη φορά!
Στην πορεία για την επέτειο του πολυτεχνείου το 1980
Να σας καταθέσω απόψε μια αυθεντική μαρτυρία …γιατί τότε
ήμουνα εκεί!
Το δικό μας μπλοκ της ΚΝΕ, της σχολής δημοσιογραφίας, είχε προσυγκέντρωση
στην πλατεία Κάνιγκος…
περιφρούρηση μαζί με τους άλλους κι εγώ!
Είχαμε πληροφορίες τότε, που επαληθεύτηκαν, ότι θα μας την έπεφταν τα
προβοκατόρικα θρασύδειλα υποκείμενα και πήραμε τα μέτρα μας.
Η αλυσίδα με μέτωπο προς τα έξω, γύρω απ’ το μπλοκ, είχε οργανωθεί στην Κάνιγκος
κι εγώ έφερνα την στερνή γύρα της εποπτείας και της εμψύχωσης….
Απευθυνόμενος κυρίως προς τα κορίτσια, που θεωρούσαμε πως ήταν ο πιο
αδύναμος κρίκος, που τελικά αποδείχτηκε πως ο πιο ισχυρός ήταν… τους έλεγα:
«Όποιος μπήκε μέσα στο μπλοκ μπήκε…δεν βγαίνει έξω. Κι εγώ ο ίδιος… με
βλέπετε να έρθω απ’ έξω να σπάσω την αλυσίδα να μπω μέσα δε θα με αφήσατε!
Γέλαγαν αυτά… «εσένα δε θα σε αφήσουμε να μπεις μέσα»;
Ναι εμένα… ούτε κι εμένα!
Να μην τα πολυλογώ…πορευτήκαμε μέσω της Σταδίου …κι εκεί που σιμώναμε στην
πλατεία Συντάγματος, έξω δεξιά πρώτος απ’ το μπλόκ εγώ, πίσω μου ο Δημήτρης
Χαροντάκης, πίσω του ένας άλλος αγωνιστής …και πάει λέγοντας.
Ακούω εκεί κοντά στο Σύνταγμα τον ρυθμό απ’ τα συνθήματά μας να χάνεται
…δεν έβλεπα πίσω τη συγκεκριμένη στιγμή, με την ακοή μου δούλευα, ακούω λοιπόν μιά
οχλοβοή!
Γυρίζω πίσω, βλέπω δυο τύπους, που έκαναν μπάσιμο να σπάσουν την αλυσίδα
μας, τρέχοντας πίσω…πίσω ακόμα κι απ’ τον τομέα επιτήρησης του
Χαροντάκη…φωνάζω:
«Πίσω σου Μήτσο»! και τρέχω προς τα πίσω κι εγώ σφαίρα!
Με βλέπει, μ’ ακούει να του φωνάζω δυνατά και μ’ υπερένταση καταλαβαίνει
πως κάτι τρέχει πίσω του και γυρίζει κι αυτός!
Τρέχουμε σχεδόν παράλληλα. Πιάνει
αυτός τον έναν κοντοκουρεμένο με το μαύρο μπουφάν που πήγε να σπάσει την
αλυσίδα μας κι εγώ λίγα μέτρα παραδίπλα τον δεύτερο!
Σκόπιμο και επιλεγμένο πέσιμο…επέλεξαν τους κρίκους της αλυσίδας με τα
κορίτσια που θεωρούσαν πιο εύκολους, κλείνει όταν έκανε απόπειρα για μπάσιμο ο
πρώτος και λίγα μέτρα πιο δίπλα αφού φυσικό ήταν άνοιγε η αλυσίδα έκανε
απόπειρα να μπεί μέσα ο δεύτερος!
Τον πρώτο τον πιάνω από πίσω απ’ τον γιακά εγώ και προσπαθώ να τον τραβήξω
προς τα έξω …τίποτα βάνω όση δύναμη είχα δεν το κατορθώνω, νευριάζω και
τρελαίνομαι του βάνω το γόνατο στην πλάτη και τον γυρίζω… μια δυο γροθιές
πρόλαβα να του ρίξω. Δίπλα με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Χαροντάκη που
είναι μια και πιθαμή ψηλότερος από μένα παλληκάρι να περιποιείται τον δεύτερο!
Τελικά δεν καταφέρνουν τίποτα οι δυο μπάτσοι και με ιλιγγιώδη ταχύτητα
χάνονται μέσα στο πλήθος που θυμάμαι είχε κατακλείσει τα πεζοδρόμια!
Ικανοποιημένοι εμείς απ’ την αποτελεσματικότητά μας ενθουσιασμένος ο κόσμος
για την οργανωμένη, ακαριαία κι αποτελεσματική αντίδρασή μας άρχισε φωνάζοντας
συγχρόνως αντικυβερνητικά κι αντιαμερικάνικα συνθήματα να μας χειροκροτά…
Πήραμε τότε πιότερο θάρρος κι εμείς… δυο πήχες νιώσαμε ακόμα πως ψηλώσαμε!
Η καθυστέρησή μας αυτή και αποκοπή μας απ’ το μπλοκ που προπορεύονταν ίσως
να ήταν η αιτία που εμείς γλυτώσαμε το πέσιμο απ’ τους κουκουλοφόρους που ήταν παραταγμένοι…παράλληλα
μπροστά απ’ τα ΜΑΤ στην αρχή της Βασιλίσσης Σοφίας.
Την έπεσαν τότε στους «Ρηγάδες» που τους έσπασαν τα κεφάλια, στη νεολαία
τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού μετέπειτα ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και τώρα…ΣΥΡΙΖΑ!
Τότε ..ναι τότε δολοφόνησαν την
Κανελλοπούλου και τον Κουμή!
ΥΓ: Απ’ το αρχείο των Αναμνήσεών μου!
Αυτό το κείμενο τ’ αφιερώνω στον συνάδελφό μου δημοσιογράφο, σύντροφο,
συναγωνιστή και φίλο… στον Δημήτρη Χαροντάκη!
Που ανταμώσαμε μέσα στην εφημερίδα ΒΗΜΑ σε φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα
μετά από δώδεκα χρόνια…που είχαμε χαθεί!
Αγκαλιαστήκαμε και μέσα στ’ αναφιλητά μας… θυμάμαι που φώναζε:
«Που είσαι ρε …που είσαι; Κανόνισε να κάνουμε άλλα δώδεκα χρόνια ν’
ανταμώσουμε»!
Από τότε δεν πέρασαν δώδεκα… αλλά δέκα οχτώ χρόνια που έχουμε να
ξανανταμώσουμε … κι εγώ αισθάνομαι βαθύτατα ένοχος γι’ αυτό!
Τότε που συναντηθήκαμε …ένα διήμερο ήμασταν μαζί… είπαμε και τι δεν
είπαμε…κι αυτός μου επαναλάμβανε:
«Θυμάσαι Μητσάρα τότε που μας την πέσανε οι μπάτσοι;»
Λες να το ξέχασα Μήτσο… Θυμάσαι Μήτσο τότε που μας την πέσανε οι μπάτσοι;
Δημήτρης Ντόκας
