 |
| Άρης Μπιτσώρης |
Το ήλιο αντάρα τον καταπίνει,
νωρίς τ' απόσκια τέτοια εποχή
σύννεφο μαύρο το νου σου ντύνει
που σου τυλίγει και την ψυχή.
Χρονιάρες μέρες κι είσαστε μόνοι
στο χωριουδάκι το ταπεινό
κοιτάς το δρόμο απ' το μπαλκόνι
κι εκεί σε βρίσκει το δειλινό.
¨Θέλω το γιο μου το Ανεστάκι
που λείπει χρόνια στην ξενιτιά¨
παίζει το ράδιο, κι εσύ στο τζάκι
βλέπεις την άδεια την πυροστιά...
Κρύβεις το δάκρυ απ' τη γριά σου
κι εσένα ο γιος σου δεν είναι εδώ
όμως προδότης είν' η ματιά σου
ας λες πως βλέπεις για τον καιρό.
Ξίδι το πιόμα, άγγιχτο πιάτο
ούτε εγγόνια ούτε παιδιά
¨ίσως να έρθουνε το Σαββάτο¨
στον εαυτό σου παρηγοριά.
