Άτιμε χάρε...

Άτιμε χάρε    3321
***
Εδώ τελείωσε, το δράμα το δικό μου
Κι αν τα φορτία μου, τα πήγα μακριά
Σκληρό κι ανάλγητο, ήταν το ριζικό μου
Απανωτή, η μια στην άλλη, μαχαιριά.

Άτιμε χάρε*, δε σου κάνω το χατίρι
Δε θα δακρύσω, πως με λύγισες να πεις
Μισοπιωμένο, το ’χω πάντα το ποτήρι
Και το ζεϊμπέκικό μου, σέρτικο θα δεις...

Ποτέ δε βρήκα, της ξαποστασιάς, μια πέτρα
Και το χαμόγελο, του ήλιου της αυγής
Μία ζωή, στο δώσε και στο ξαναμέτρα
Αιμορραγία, μιας αγιάτρευτης πληγής.

Μαύρο της θλίψης, η ψυχή μου κομποσχοίνι
Δε στο χαρίζω, την κατάρα μου μη δεις
Πάω να πετάξω και ο χάρος δεν μ’ αφήνει
Έρχεται, μ’ ένα σαρκασμό, αποβραδίς.

*Τούτα τα λόγια… τα έγραψα το 2010… Αυθόρμητα τότε… μου βγήκαν μέσα απ΄ την ψυχή μου!
Τ΄ ακολούθησα…
ΠΟΣΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΧΟΥΝ;;;
ΣΑΣ Τ΄ΑΦΙΕΡΩΝΩ…
ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ… ΟΛΟΡΘΟΣ!!!

ΚΡΑΤΑΤΕ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΡΑ… ΠΑΜΕ!!!
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΑ ΜΕΤΕΡΙΖΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ!!!
 

Δημήτρης Ντόκας