«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Η Κρυσταλλένια!!!


Η  Κρυσταλλένια                 2090
***
Εκείνο, των παλιών καιρών, το θάμπος
Το γκρίζο σύννεφο, που φτάνει μέχρι εδώ
Σκόρπισε τώρα και πρασίνισε ο κάμπος
Κι έχω διάθεση, στα μάτια να σε δω.

Μες τα χρυσά, τα μυριοπλούμιστα φτιασίδια
Πάλι ξεπρόβαλε, η άγια σου μορφή
Ήταν πανάχραντα, της νιότης τα παιχνίδια
Από τη λίμνη, ως του κάστρου την κορφή....


Σε σαγηνέψανε, μικρές επιθυμίες
Κι έστησες μόνη, τον πανάρχαιο χορό
Μέσα στα «πρέπει», σ’ έριξαν οι Ερινύες
Κι όλα τα «θέλω σου», στον άνεμο φτερό.

Μικρή που ήσουν, δροσερή και Κρυσταλλένια
Κι είχες μια λάμψη, πάντα τότε, στη ματιά
Τώρα σου χάραξε το πρόσωπο, η έγνοια*
Τώρα σε καίει, της ανάγκης η φωτιά.

*Τώρα σου μάρανε το πρόσωπο, η έγνοια

Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας