Γράφει ο Δημήτρης Ντόκας
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Παραμονές της εξέγερσης, Νοέμβρης 1973, ένα λεωφορείο με φοιτητές σταμάτησε στο Καινούργιο έξω απ’ το μαγαζί του πατέρα μου στον Εθνικό δρόμο Αγρινίου – Θέρμου. Κατευθύνονταν προς Παραβόλα. Κατέβηκαν τρεις φοιτητές, δύο αγόρια με μούσι και τζάκετ και μια κοπέλα με μακρύ φόρεμα με κρόσσια. Μοίραζαν προκηρύξεις…συνομιλούσαν με όσους συναντούσαν!
Δέχτηκαν τραμπούκικη φραστική και όχι μόνο, επίθεση από δύο φιλοκαθεστωτικούς Καινουργιώτες τον Δ.Δ. και τον Σ.Μ. (τα πλήρη στοιχεία τους στην κατοχή μου και στο τριπλοδιασφαλισμένο αρχείο μου, για τις μελλοντικές απαιτήσεις της ιστορίας).
Δεν πρόλαβα να καταλάβω από πού έρχονταν και που πήγαιναν. Τι άραγε μπορούσα να κάνω, δεκατριάχρονο παιδί ήμουν, παρά να τους δώσω από ένα ποτήρι νερό που μου ζήτησαν και να τους βλέπω να ξαναμπαίνουν βιαστικά στο λεωφορείο και να φεύγουν…
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Η αξεθώριαστη θύμησή μου! Θυμάμαι στο Καινούργιο τον αείμνηστο Νίκο Ζ. να έρχεται τρέχοντας στο μαγαζί του πατέρα μου και να του λέει: «Γιάννη άνοιξε το ραδιόφωνο… γίνονται επεισόδια στην Αθήνα» (ένα ραδιόφωνο παγκόσμιας λήψης που έπιανε σταθμούς του εξωτερικού με Ελληνόφωνες εκπομπές που από κει μάθαιναν κρυφά τα νέα οι αντικαθεστωτικοί) Να συγκεντρώνονται συνωμοτικά …και με αγωνία για ν’ ακούσουν τα νέα!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…η εικόνα της εισόδου του τανκ στο Πολυτεχνείο!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Η προκλητική εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη με τους αγωνιζόμενους τότε φοιτητές στο κανάλι της ασπρόμαυρης κρατικής τηλεόρασης.
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Η κλασική γνωστή μορφή του αντάρτη με τη χακί στολή και με το δίκοχο που έγραφε ΕΛΑΣ στις εκδηλώσεις, σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου, να παρίσταται απ’ την πρώτη στιγμή στο πεζοδρόμιο της Πατησίων, πάνω κάτω μπροστά στο Πολυτεχνείο και να είναι συμβολικός μπροστάρης στην πορεία!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Μετά από κάθε πορεία ν’ ανταμώνω με την Γεωργία και την Μαίρη απ’ τη Μονεμβάσια, και τ’ άλλα παιδιά ν’ ανηφορίζουμε στην ταβέρνα του λόφου του Στρέφη… για να συζητάμε ώρες κι ώρες για την πολιτική κάθε φορά κατάσταση…και να καταθέτουμε τις αγωνίες μας!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Μετά από κάθε εκδήλωση και μετά απ΄ την πορεία να συναντώ: Τον Δημήτρη απ' τη Σαλονίκη, την Ελπινίκη απ΄ την Αθήνα, τον Στρατή απ’ τη Μυτιλήνη, τον Παντέλο και την Ελένη απ’ την Κρήτη, τη Χρυσούλα απ’ την Κόρινθο, την Μαρίτσα απ’ το Ξυλόκαστρο και άλλους συμφοιτητές μας απ' τη Σχολή Δημοσιογραφίας και να πηγαίνουμε στην μπουάτ «Απανεμιά» στην Πλάκα για ν' ακούσουμε τα τραγούδια μας!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Να κατεβαίνω τα σκαλιά στο Ρεμπετάδικο «Μορατόριουμ» στη Λ. Κατσώνη, ψηλά στην Ιπποκράτους ν’ ανταμώνω με τ’ άλλα παιδιά της ΚΝΕ, να μ’ αναγκάζουν να διαμορφώνω το πρόγραμμα, με ακουστικά κομμάτια και χορευτικά με την ανοχή βέβαια του ιδιοκτήτη και μουσικού του Θωμά Χαλβατζή…και να μας βρίσκει το Ξημέρωμα!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Κάθε σαν απόψε με επισκέπτονταν στο Καινούργιο ο Νεκτάριος, ένα παιδί που δεν έζησε (από κοντά) τα γεγονότα εκείνης της εποχής, όπως ούτε κι εγώ άλλωστε, για ν’ ακούσουμε αντιστασιακά τραγούδια…. καλή ώρα όπου κι αν είσαι φίλε!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Όταν την Κυριακή στις 16 Νοέμβρη 1980 το πρωί έφυγα απ’ την Κυψέλη που έμεινα, για την Ανθούπολη του Περιστερίου, στην αγαπημένη μου ξαδέρφη την Ευανθία. Με περίμενε και μου έκανε το τραπέζι…ο τόπος δε με χώραγε, καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. «Κάτσε λίγο να τα πούμε», μου έλεγε αυτή και ο άντρας της ο σύντροφος ο Νίκος.
Φεύγω τους λέω… έχουμε συγκέντρωση!
Μετά από λίγο βρέθηκα στην Κάνιγγος που είχε καθοριστεί σαν χώρος προσυγκέντρωσης του μπλοκ της σχολής μου. Πάντα στην περιφρούρηση… οργανώναμε, συντονίζαμε… δίναμε παλμό.
Θυμάμαι λες και μού ’λεγε ο διάολος στ’ αυτί, απευθυνόμενος ειδικά στα κορίτσια της αλυσίδας: Με βλέπετε εγώ να ρθω και να επιδιώξω να σπάσω την αλυσίδα και να μπω στο μπλοκ δε θα μ’ αφήσετε»!
Γελούσαν το θεωρούσαν υπερβολή, όταν όμως διαπίστωναν την σοβαρότητα της φράσης μου κοιτώντας με…σιωπούσαν με κατάφαση!
Ξεκινήσαμε από την Κάνιγγος με συνθήματα, ενσωματωθήκαμε στην πορεία στη Σταδίου κι ανεβαίναμε!
Στα πεζοδρόμια …όλος ο λαός του λεκανοπεδίου και όχι μόνο!
Μπροστά και δεξιά στο μπλόκ ο δικός μου τομέας περιφρούρησης. Πίσω μου ακριβώς ο δημοσιογράφος Δημήτρης Χ.!
Πλησιάζαμε στο σύνταγμα, ακούω πίσω μου ο ρυθμός απ’ τα συνθήματα ν’ αλλάζει, μια οχλοβοή!
Γυρίζω βλέπω πίσω απ’ τον τομέα του Δημήτρη δύο με μαύρα μπουφάν σε απόσταση λίγων μέτρων ο ένας απ’ τον άλλον να προσπαθούν να σπάσουν η αλυσίδα!
Γυρίζω και τρέχω προς τα πίσω!
Πίσω φωνάζω στον Δημήτρη … πίσω σου!
Δεν μπόρεσαν να σπάσουν την αλυσίδα κι είχαν εγκλωβιστεί.
Τραβάω τον έναν εγώ, βάζοντάς του το γόνατο στην πλάτη, μια δυο γροθιές και τον σπρώχνω προς το πεζοδρόμιο που ήταν ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο. Το ίδιο έκανε και ο Δημήτρης με τον άλλο ασφαλίτη.
Το μόνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά και με παραξένεψε, είναι πως έτρεξαν και χάθηκαν μέσα στον κόσμο!
Στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμα το γιουχάισμα που έπεσε όταν τους είδαν να φεύγουν…
Θυμάσαι φίλε μου είπε ο Δημήτρης όταν μετά από χρόνια ξανανταμώσαμε, «που μας την πέσανε οι μπάτσοι;»
Πώς να ξεχάσω Μητσάρα;
Τότε …μπροστά στην καφετέρια «Φλόκα» σκότωσαν την Σταματίνα Κανελλοπούλου και στην Πλατεία Συντάγματος τον Κύπριο φοιτητή Ιάκωβο Κουμή! Ήμουνα εκεί!! Είδα μπροστά στο «Φλόκα» δυο παλικάρια να μεταφέρουν αναίσθητη μια κοπελιά… Μου είπαν ότι ήταν η Σταματίνα!
Όταν η κυβέρνηση Ράλλη το 1980 απαγόρευσε την πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και το κέντρο έγινε πεδίο μάχης!
Είδα μπροστά στο «Φλόκα» δυο παλικάρια να μεταφέρουν αναίσθητη μια κοπελιά…
Εικόνα που δε θα ξεχάσω ποτέ: Στο πεζοδρόμιο, Ένας από δω, ένας από κεί, την κοπέλα την κρατούσαν στη μέση…Είχε το κεφάλι της γερμένο, προς το δρόμο. Ο δεξιός της ώμος γυμνός έξω απ’ τη μπλούζα της! Τα πόδια της σέρνονταν πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου! Την έσερναν βιαστικά!!
Πίσω τους, μετά από λίγο, επέλαση της Αστυνομίας με δίκυκλες μηχανές να κατεβαίνουν, με αναμμένα φώτα και σειρήνες, στην ίδια πορεία από Σύνταγμα προς τα κάτω!
Πιο πίσω πεζοπόρα τμήματα των ΜΑΤ σε ανάπτυξη να χτυπούν, ότι συναντούσαν στο διάβα τους, ότι κινούνταν!
Όπως χαρακτηριστικά έλεγα μετά σ’ όσους με ρωτούσαν που έμαθαν ότι ήμουνα εκεί απαντούσα : «και ο Ράλλης να ήταν μπροστά τους δεν καταλάβαιναν τίποτα θα τον χτυπούσαν!» Όποιος με πολιτικά ήταν στο διάβα τους δεν γλύτωνε!!!
Η Πανεπιστημίου από το Σύνταγμα μέχρι τα Προπύλαια γεμάτη από διάσπαρτα ρούχα, παπούτσια, πέτρες καδρόνια που άφηναν πίσω τους οι προπορευόμενοι και καταδιωκόμενοι διαδηλωτές.
Εντύπωση μου έκανε τότε όχι τόσο που βρήκαν τα μαδέρια της οικοδομής οι διαδηλωτές, αλλά η μανία και το πείσμα που τα εκσφενδόνιζαν στους στόχους τους…ένας απ’ απ’ αυτούς η Αμερικάνικη Τράπεζα της Πανεπιστημίου που τα κρύσταλλα της πρόσοψης γίνονταν μετά από κάθε βολή θρύψαλα κάτω απ’ τις επευφημίες των διαδηλωτών.
Στη Γωνία Ομήρου και Πανεπιστημίου μια ομάδα κουκουλοφόρων 7-10 άτομα. Γύρισαν στο πλάι ένα μικρό αυτοκίνητο, με τις πόρτες στην άσφαλτο, (πρώτη φορά είδα εκεί πως μετακινούν αυτοκίνητα στις διαδηλώσεις), που ήταν παρκαρισμένο στη γωνία και το έσπρωξαν μέσα στην Πανεπιστημίου με σκοπό να του βάλουν φωτιά, δύο νεολαίοι που ο ένας είχε κονκάρδα της ΚΝΕ που διέρχονταν απ’ το σημείο αντιστάθηκαν: «Γιατί; τους είπαν αυτό το αυτοκινητάκι μπορεί να είναι ενός προλετάριου! Γιατί το καταστρέφεται είναι κρίμα!!
Ο κουκουλοφόροι τους επιτέθηκαν και οι ΚΝΙΤΕΣ μη μπορώντας να φέρουν αποτέλεσμα μπροστά στην αριθμητική υπεροχή των καταστροφέων, με πίκρα αποχώρησαν.
Ανέβηκα στην Ακαδημίας, Σόλωνος, Καποδιστρίου, Πατησίων …και πάω Κυψέλη.
Σταματώ και κάθομαι σ’ ένα ταβερνάκι (Κυψέλης και Ζακύνθου)…Μετά από λίγο βλέπω να περνά απ’ έξω ο συγχωριανός μου ο Φώτης ο Κ. που ήταν φοιτητής τότε …μαζί με την Αδερφή του Σ. και τον πατέρα του ανεβαίνοντας προς το σπίτι του. Τα είπαμε για λίγο κι αποχωριστήκαμε…
Η πίκρα, η αδικία, η αγωνία, η υπερένταση…τα δακρυγόνα με ανάγκασαν να ψάξω χώρο και χρόνο για να ηρεμήσω!
Πολυτεχνείο για μένα είναι… Ο Αδιάκοπος Αγώνας των Φοιτητών, της Νεολαίας, όλου του Λαού μας με το διαχρονικό πάντα σύνθημα: «ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»!!!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Η εναγώνια πάλη μέχρι να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!!!
Πολυτεχνείο για μένα είναι…
Λόγια βαριά… μνήμες σκληρές!
Δημήτρης Ντόκας
