Απόψε θα γράψω με …ονόματα!!!
Προσέξτε τι γράφω … με Ονόματα …και με παρατσούκλια…όχι με Επώνυμα!!!
Να γράψω με… Ονόματα κι Επώνυμα;
Αυτό θα το κάνω όταν κι όποτε θ’ αποφασίσω εγώ… γιατί γράφω με το βάρος της υπογραφής μου πάντα …και με το περιθώριο να με διαψεύσεις… όταν θελήσεις …μα δε θα μπορέσεις!
Όμως αφήνω πάντα… αυτό το ενδεχόμενο ανοιχτό!
Εδώ είμαι… έχεις αντίρρηση;
Να την καταθέσεις επώνυμα …κι ενυπόγραφα… μπορείς;
Κι αφηγούμαι:
Παιδί μικρό ήμουνα όταν στο μαγαζί του πατέρα μου, του Γιάννη του Ντόκα, στο Καινούργιο Τριχωνίδας εδώ σύχναζε….ο Ναπολέων* …(δούλευε σ’ έναν γνωστό εργολάβο δημόσιων έργων της εποχής τον Νίκο…) παιδί ήταν κι αυτός, ο Ναπολέων, όταν βρέθηκε στο τέλος του εμφύλιου, με το «παιδομάζωμα», στην Σοβιετική Ένωση, τον αγκάλιασαν εκεί τον μόρφωσαν, του έμαθαν και του έδωσαν την ειδικότητα του «χειριστή βαρέων μηχανημάτων»…
που τη δύσκολη και βάναυση εποχή της χούντας στην Ελλάδα, είχε επαναπατριστεί απ’ την Τασκένδη.
Βρέθηκε στο Αγρίνιο και σε έργο του εργολάβου…δούλευε στο Καινούργιο!
Τότε έλεγε, ιστορούσε στους συγχωριανούς μου (στους κομμουνιστές και στους αντιφασίστες με κάθε επιφύλαξη) ότι βιώματα είχε απ’ το Σοσιαλιστικό Σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης!
Άκουσα με τα ίδια μου τ’ αυτιά (να τα λέει στους μεγάλους) παιδάκι εγώ για το εκπαιδευτικό σύστημα εκεί!!!
Τα παιδιά έλεγε: «απ’ το δημοτικό δεν τα έβαζαν σε μια τάξη, όπως εδώ και κάθε ώρα να τα βγάζουν πεντάλεπτο…ένα τέταρτο διάλλειμα και πάλι τα ίδια… μόνο θεωρία»!
Στην Σοβιετική Ένωση ήταν αλλιώς η δομή της εκπαίδευσης : «Μια ώρα μάθημα …μια ώρα ήμασταν λεύτερα!
Στην πρώτη ώρα της θεωρίας μας βαθμολογούσαν με την θεωρητική μας απόδοση στα μαθήματα.
Εκεί όμως … στην κάθε δεύτερη ώρα… που μας έβγαζαν στο προαύλιο του σχολείου, αν είχε καλό καιρό, που συνήθως δεν είχε, μας έβγαζαν σε κλειστούς στεγασμένους χώρους … που υπήρχαν:
Αλλού έβλεπες ξύλα και πριόνια, αλλού μπάλες και όργανα γυμναστικής, άλλού καλώδια και κατσαβίδια, αλλού γεωργικά εργαλεία, σπόρους και φυτά, αλλού μουσικά όργανα, αλλού πινέλα. χρώματα και παλέτες ζωγραφικής, αλλού…ότι να φανταστείς!
Οι δάσκαλοι – εκπαιδευτές, μας παρακολουθούσαν και καθήκον είχαν να παραδίδουν εκτός απ’ τις αποδόσεις μας στα μαθήματα και την τάση που είχαμε… που… και πόση… για την πρακτική προτίμησή μας. Μας βαθμολογούσαν και παράλληλα παρέδιδαν μια έκθεση για κάθε μαθητή …για το ποια τάση και τι απόδοση ο καθένας μας είχε σ’ αυτή!
Οι δάσκαλοι – εκπαιδευτές μας παρακολουθούσαν …Όχι μία, δυο φορές …η τρεις, μπορεί να ’ταν τυχαία η κατεύθυνσή μας εκεί… η από συνήθεια, που εκεί πήγαιναν οι φίλοι μας και τα μεγαλύτερα παιδιά, μπορεί ακόμα η προσέγγιση εκεί να γίνονταν για όποιους άλλους λόγους! Γι’ αυτό μας παρακολουθούσαν συνέχεια και για χρόνια…διασταύρωναν στοιχεία για να αντιληφθούν την έμφυτη προδιάθεσή μας, την τεκμηριωμένη προτίμηση μας.
Εσείς εδώ τώρα αυτό το λέτε επαγγελματικό προσανατολισμό …
Στη Σοβιετική Ένωση το εφάρμοζαν με επιστημονικές μέθοδους χρόνια πριν»!!!
Για να συνεχίζει ο Ναπολέων…(κι εγώ μικρό παιδί θυμάμαι ν’ αφουγκράζομαι… εντυπωσιασμένος κι εκστασιασμένος τα λόγια του, με τους δυο αγκώνες ακουμπισμένους στο τραπέζι και τις παλάμες μου να κρατάνε τους κροτάφους μου)!!!
«Εμένα λοιπόν», συνέχιζε ο Ναπολέων… «που με έβρισκες που με έχανες πάντα στο προαύλιο, ήμουν απάνω σ’ ένα παροπλισμένο τρακτέρ με ερπύστριες, εκεί πάλευα με τους λεβιέδες»!!!
«Ακούω» τώρα… ακόμα μετά από τόσα χρόνια την αφήγησή του με λεπτομέρειες… τώρα ακόμα που γράφω την αφήγησή του!!
«Μια, δυο φορές…τρεις… ένα χρόνο δύο τρία… δεν ξέρω πόσο με παρακολουθούσαν …όχι μόνο εμένα όλα τα παιδιά, για την τάση που είχε το καθένα. Κι όταν διαπίστωσαν ότι είχα ροπή στα μηχανήματα, με αξιολόγησαν και με τοποθέτησαν στη σχολή μηχανικών και χειριστών μηχανημάτων»!
Καινούργιο 8-3-2016
*ΥΓ: Αυτός που γράφω (ειδική προσθήκη εδώ) … ήταν ο Ναπολέων που έμαθε τον αείμνηστο συγχωριανό μας τον «Καντήλια» … μπουλντοζιέρη!!!
ΥΓ 1: Ο Ναπολέων όταν τον γνώρισα εγώ ήταν κουτσός! Θυσίασε τη σωματική του ακεραιότητα με αυτοθυσία για να γλυτώσει τη ζωή του πατέρα του Έλληνα αφεντικού του… του μπάρμπα Γιώργου… από θάνατο και τον γλύτωσε!!
Έπαθε όμως αυτός μόνιμη βλάβη στο να του πόδι κι έμεινε εφ’ όρου ζωής ανάπηρος!!!
Αυτός ήταν ο μεγαλωμένος με αξίες και ιδανικά στην Τασκένδη…ο Μικρός – Τεράστιος Έλληνας …ο Σοβιετικός Άνθρωπος!!!!
ΥΓ 2: Τα παραπάνω ιστορούμενα, με πλήρες στοιχεία με ημερομηνίες, Ονόματα κι Επώνυμα υπάρχουν στο τριπλοεξασφαλισμένο αρχείο μου…όσο θα ’μαι στη ζωή κάποια στιγμή ίσως θα σας τα κοινοποιήσω… μα και σαν δεν προκάμω …άφησα λόγο κι ορμήνια σε μπιστικούς μου… να τα βγάλουν στο φως της δημοσιότητας!!!
ΥΓ 3: Κι όταν ο «Καντήλιας» του «κρέμασε» την μπουλντόζα (μια D 9 με ρίμπερ)…την φρακάρισε σ’ ένα δύσκολο κι απόκρημνο σημείο, στην τοποθεσία Γύβρη στο Καινούργιο, ειδοποιήθηκε ο Ναπολέων να την βγάλει…όταν έφτασε εκεί τρέχοντας, αγχωμένος, ήμουνα μικρό παιδί μπροστά στο γεγονός… του φώναξε καλόβουλα… θυμάμαι τη φράση του: «Τι μου ’κανες ρε Πετράν…τι μου ’κανες»!!!
ΥΓ 4: Αυτό το κείμενο τ’ ανέσυρα απόψε απ’ το αρχείο μου και τ’ αφιερώνω στον εγγονό του «Καντήλια»… τον Πετράν… που πριν από λίγο πέρασε και μου ’σφιξε το χέρι!!
Να ’σαι πάντα καλά παληκάρι μου!!!
Υπογράφω με την διαχρονική ευθύνη μου … κι έχω μάρτυρες ακόμα «εν ζωή» για τα παραπάνω!
Δημήτρης Ντόκας
