Ωχ Μήτσο μ’…τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;
Μου είπε χτες μ’ αναστεναγμό βαρύ κι απόγνωση, ένας παλιός συμμαθητής μου, που κατάγεται από ορεινό χωριό της Τριχωνίδας.
Με τη γνωστή φράση, αν και είχα καιρό να την ακούσω, της ιδιότυπης ντοπιολαλιάς μας.
«Ωχ Μήτσο μ’… τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;»
Για όσους δεν την κατανοούν εξηγώ: «Ωχ Μήτσο μου τι θα γίνουν τα μικρά παιδιά μου;»
Μήτσος κι αυτός…
Μου είχε πει παλιότερα πως στήριζε ΠΑΣΟΚ. Τώρα που «έπεσε το σαμάρι και φάνηκαν τ’ αλόγου οι πληγές», ο Μήτσος με τα χέρια στη μέση, κοιτάει το … «σαμάρι»! Κοιτάει το «σαμάρι» και τα παιδιά του, που τα είχε «καβάλα». Που νόμιζε πως τα είχε «καβάλα», που νόμιζε πως θα πάνε ασφαλή την πορεία, στη δημοσιά…
Τον ψήφισες τον Γιωργάκη; Τον ρωτώ
- Τον ψήφισα… μου είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι, ένοχα, σχεδόν ψιθυριστά.
Τι να σε κάνω τώρα Μήτσο; του λέω, καλά δε σε είχα κάποτε οργανωμένο στην ΚΝΕ!
- Πότε, τότε παλιά; Ψέλισε!
Ναι τότε παλιά, διαρκής είναι ο αγώνας Μήτσο…
Μου θύμισε… κι όταν και παλιότερα τον αντάμωνα, το μυαλό μου πήγαινε πίσω στα μαθητικά μας χρόνια, στο Γυμνάσιο της Παραβόλας. Τότε που κι αυτός έφηβος με πολιτικούς προβληματισμούς και κοινωνικές ευαισθησίες, έδειχνε ενδιαφέρον για ότι λέγαμε, συμμετείχε στις κινητοποιήσεις μας. Πολύ καλός και ντόμπρος χαρακτήρας. Εισηγήθηκα τότε στην οργάνωση της ΚΝΕ και τον οργανώσαμε. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπήρχε οργάνωση στην Παραβόλα και επειδή εμείς οι Καινουργιώτες Κνίτες ήμασταν αρκετοί, όσοι φοιτούσαμε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο της Παραβόλας μεταφερθήκαμε και μαζί μ’ άλλα παιδιά που οργανώσαμε, φτιάξαμε την εκεί μαθητική τοπική οργάνωση. Μεταξύ των άλλων που είχα οργανώσει ήταν και ο Μήτσος, ναι εγώ «του είχα πάρει βιογραφικό». Τελειώσαμε το Λύκειο χαθήκαμε, από τότε ανταμώναμε αραιά και που, μα κάθε φορά μου εκδήλωνε την συμπάθειά του και την εκτίμησή του.
«Ωχ Μήτσο μ’… τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;»
Αυτή η φράση με βάρεσε, στριφτή μαχαιριά, μέσα στην καρδιά!
Τον Μήτσο τον πήρε από κάτω η «ερπύστρια» της εκβιαστικής εξάρτησης του βάρβαρου συστήματος. Εκείνη των πελατειακών σχέσεων, της εξαγοράς συνειδήσεων, που εκμεταλλεύεται τη φτώχεια και τις ανάγκες και χειραγωγεί το λαό μας. Τον τοποθέτησε ένας πολιτικός στην Αστυνομία και από τότε αυτός και όλη η οικογένειά του, ήταν δέσμιοι αυτής της «υποχρέωσης»!
Πάμπολλες περιπτώσεις έχουμε τέτοιες και μετά σου λένε ψήφιζε και ψηφίζει ανεπηρέαστος ο λαός…
«Επί τη ευκαιρία» τίποτα εμείς δεν έχουμε να διαχωρίσουμε απ’ τους εργαζόμενους στα «σώματα ασφαλείας», με τους εργαζόμενους στο δημόσιο, μ’ όλους τους εργαζόμενους γενικά. Παιδιά του λαού κι αυτοί κι εμείς!! Με τη μόνη διαφορά, εμείς δεν κρατήσαμε και δεν κρατάμε το σύστημα στην πλάτη μας!!!
«Ωχ Μήτσο μ’… τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;»
ΠΑΜΕ Μήτσο ξανά!
Σαν τότε παλιά, σαν την εκείνη… την επαναστατημένη μας, αδούλωτη γενιά!!
Εμείς παλέψαμε και παλεύουμε για μας και για τη νέα γενιά!!!
Για όλου του κόσμου… τα μαξούμια!!!!
Δημήτρης Ντόκας
Με τη γνωστή φράση, αν και είχα καιρό να την ακούσω, της ιδιότυπης ντοπιολαλιάς μας.
«Ωχ Μήτσο μ’… τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;»
Για όσους δεν την κατανοούν εξηγώ: «Ωχ Μήτσο μου τι θα γίνουν τα μικρά παιδιά μου;»
Μήτσος κι αυτός…
Μου είχε πει παλιότερα πως στήριζε ΠΑΣΟΚ. Τώρα που «έπεσε το σαμάρι και φάνηκαν τ’ αλόγου οι πληγές», ο Μήτσος με τα χέρια στη μέση, κοιτάει το … «σαμάρι»! Κοιτάει το «σαμάρι» και τα παιδιά του, που τα είχε «καβάλα». Που νόμιζε πως τα είχε «καβάλα», που νόμιζε πως θα πάνε ασφαλή την πορεία, στη δημοσιά…
Τον ψήφισες τον Γιωργάκη; Τον ρωτώ
- Τον ψήφισα… μου είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι, ένοχα, σχεδόν ψιθυριστά.
Τι να σε κάνω τώρα Μήτσο; του λέω, καλά δε σε είχα κάποτε οργανωμένο στην ΚΝΕ!
- Πότε, τότε παλιά; Ψέλισε!
Ναι τότε παλιά, διαρκής είναι ο αγώνας Μήτσο…
Μου θύμισε… κι όταν και παλιότερα τον αντάμωνα, το μυαλό μου πήγαινε πίσω στα μαθητικά μας χρόνια, στο Γυμνάσιο της Παραβόλας. Τότε που κι αυτός έφηβος με πολιτικούς προβληματισμούς και κοινωνικές ευαισθησίες, έδειχνε ενδιαφέρον για ότι λέγαμε, συμμετείχε στις κινητοποιήσεις μας. Πολύ καλός και ντόμπρος χαρακτήρας. Εισηγήθηκα τότε στην οργάνωση της ΚΝΕ και τον οργανώσαμε. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπήρχε οργάνωση στην Παραβόλα και επειδή εμείς οι Καινουργιώτες Κνίτες ήμασταν αρκετοί, όσοι φοιτούσαμε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο της Παραβόλας μεταφερθήκαμε και μαζί μ’ άλλα παιδιά που οργανώσαμε, φτιάξαμε την εκεί μαθητική τοπική οργάνωση. Μεταξύ των άλλων που είχα οργανώσει ήταν και ο Μήτσος, ναι εγώ «του είχα πάρει βιογραφικό». Τελειώσαμε το Λύκειο χαθήκαμε, από τότε ανταμώναμε αραιά και που, μα κάθε φορά μου εκδήλωνε την συμπάθειά του και την εκτίμησή του.
«Ωχ Μήτσο μ’… τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;»
Αυτή η φράση με βάρεσε, στριφτή μαχαιριά, μέσα στην καρδιά!
Τον Μήτσο τον πήρε από κάτω η «ερπύστρια» της εκβιαστικής εξάρτησης του βάρβαρου συστήματος. Εκείνη των πελατειακών σχέσεων, της εξαγοράς συνειδήσεων, που εκμεταλλεύεται τη φτώχεια και τις ανάγκες και χειραγωγεί το λαό μας. Τον τοποθέτησε ένας πολιτικός στην Αστυνομία και από τότε αυτός και όλη η οικογένειά του, ήταν δέσμιοι αυτής της «υποχρέωσης»!
Πάμπολλες περιπτώσεις έχουμε τέτοιες και μετά σου λένε ψήφιζε και ψηφίζει ανεπηρέαστος ο λαός…
«Επί τη ευκαιρία» τίποτα εμείς δεν έχουμε να διαχωρίσουμε απ’ τους εργαζόμενους στα «σώματα ασφαλείας», με τους εργαζόμενους στο δημόσιο, μ’ όλους τους εργαζόμενους γενικά. Παιδιά του λαού κι αυτοί κι εμείς!! Με τη μόνη διαφορά, εμείς δεν κρατήσαμε και δεν κρατάμε το σύστημα στην πλάτη μας!!!
«Ωχ Μήτσο μ’… τι θα γιένε τα μαξούμια μ’;»
ΠΑΜΕ Μήτσο ξανά!
Σαν τότε παλιά, σαν την εκείνη… την επαναστατημένη μας, αδούλωτη γενιά!!
Εμείς παλέψαμε και παλεύουμε για μας και για τη νέα γενιά!!!
Για όλου του κόσμου… τα μαξούμια!!!!
Δημήτρης Ντόκας
